Vooooooooosje!
Noord Holland
Nederland
TravelGoom
Vooooooooosje!
‘Vooooosje’.
‘Mijn voooosje’.
Amsterdamse dat is zeker.
En huttemetut heeft een zakje in der hand en dan weet je genoeg.
‘Vooo, oh kijk daar is ze Henk’.
‘Kom maar mijn Vosje’.
-‘Doe nou niet Ans’.
Maar Ans doet het, de trut.
Goed gaan we weer.
Ik en mijn geweten, soms een zwaar irritante combinatie.
Al eerder schreef ik een blog over ons reisgeweten m.b.t. dieren en verdorie nu maalt het weer door mijn hoofd. En ik wilde gewoon een leuk verslag schrijven over onze vossenjacht in de Amsterdamse Waterleidingduinen maar goed Ans kwam er tussen.
Je voelt het pas als je het ziet.
Een buurt is pas echt gevaarlijk als er bij je wordt ingebroken. Een restaurant is pas echt slecht als je zelf de haren uit je biefstuk moet trekken. Van horen zeggen neem je in het achterhoofd mee, pas voor je neus bestaat de werkelijkheid.
Ja, ik wist dat de vossen tam waren en ik wist ook dat er idioten zijn die met hondenvoer door de duinen struinen. En ik wist dat er hele mensenkuddes met fotocamera’s op vossenvisite gaan.
En met zo’n kuddetje ga ik ook, klein cluppie van gezellige reisreporters. Aan de mensen zal het niet liggen vandaag. Alleen het mens Ans.
Als wilde dieren voorspelbaar worden kun je jezelf afvragen hoe wild ze nog zijn.
Op een van de vaste vossenontmoetingsplekken wacht ons RR-kuddetje geduldig op de eerste vos.
Dat wachten duurt buitengewoon kort want de eerste vos meldt zich vlak nadat we op een duindrempeltje zijn gaan zitten. Het mooie beestje draalt wat om ons heen, ruikt aan onze tassen en zet de blik op achteloos. Doch ik vermoed dat ze haarscherp is en dat blijkt ook wel als ze even later met een stuk gestolen krentenbol de groep verlaat.
Maar ze komt terug, heeft haar vast looproutes waarbij ze tussen de struiken verdwijnt en even later via de andere kant weer terug komt. Onze camera’s hebben we in de aanslag en het klikken slaagt. Ik houd afstand en kijk naar wat het fenomeen ‘Vossen in de AWD’ is.
Met lichte wrevel maar ik doe mee, ga plat op de buik en klik ook als het vosje langs me loopt.
Ik ben hier nu toch.
‘Voooooosje’.
Ans dus.
Met grote parmante stappen doorbreekt ze doelgericht de balans tussen ons paparazzi en het vossenmodel op de catwalk.
Vosje heeft zich snel omgedraaid want Ans knispert opzichtig met haar zakje.
‘Doe nou niet Ans’, roept Henk met een toon die verraad dat zijn roepen toch geen zin heeft.
Hij komt naast me staan en ik hoor hem zuchten.
‘Ben het met je eens’ zeg ik dapper.
-‘Ik houd er toch niet tegen’, moppert Henk.
De RR-kudde legt de camera op de schoot, zittend op de kleine zandverhoging in het buitengewoon mooie duinlandschap.
Ik proef wat irritatie maar ja, het vosje is nu voor Ans.
En Ans heeft het omgevingsbewustzijn van een strontvlieg en iedereen mag weten dat dit haar vosje is. Er gaat een vossenpootje op de gehurkte knie, het beestje cirkelt als een kat rond haar benen en eet het lekkers van Ans, ontspannen zittend op een meter van haar, op.
En ik ben er klaar mee.
Vuile hypocriet!
Waarom ben je hier?
Om vossen te fotograferen toch?
Nou, dit is het!
De timing van het stemmetje in mijn hoofd is beroerd.
Negeren die hap en klikken met die camera maar de rechter wijsvinger twijfelt.
Een vos die schoorvoetend onze kant op komt, zoekend naar een geur die hem aanspreekt maar afstand houdend omdat hij ons toch niet vertrouwd.
Dat zou ik kunnen hebben.
Een foto van een vos met een dood babykonijntje in de bek zou ik zielig maar fantastisch vinden maar koekjes van Circus Ans?
Nee!
Maar zonder Circus Ans zijn er geen tamme vossen.
En zonder tamme vossen hadden we geen RR-kuddetje in de duinen.
En zonder gezellig RR-kuddetje loopt het net even minder leuk door de AWD.
Hypocriet!
Ik sta op en hang de camera om mijn schouder. De RR-kudde gaat verder op weg naar de volgende vossenhotspot. Ik wil even kijken bij het water waar een takkenscherm een verstopplek biedt voor wie een ijsvogel wil spotten. Het licht is er mooi door de hoge bomen om het water heen. Laat de rest maar bij de vossen, ik loop hier graag even alleen.
Maar niet voor lang, ik wordt ingehaald.
Ans is haar vos kwijt.
Achtelozer dan eerder passeert de roodstaart me door het hoge gras in de schaduw van de bomen. Ze gaat neuzen bij het takkenscherm omdat daar ook mensensporen zijn. Dan komt ze terug en passeert me wederom zonder op te kijken. Ik loop achter haar aan, netjes over het één voet brede pad. Vosje ruikt aan boomstammen, graaft wat met de pootjes in een hoopje konijnenkeutels, kauwt aan dikke grasstengels en chillt zo in de rondte.
Natuurlijk gedrag…
Zo lijkt het al is het wat vreemd op amper vijf meter voor mijn neus.
Maar hier durf ik wel te klikken zelfs op de plek waar Ans haar kunstjes deed en het me zowaar lukt de vos in een meer natuurlijke pose om de plaat te zetten.
Goed hoor meneer de hypocriete moraalridder…
Ik verlaat de vos, of beter de vos verlaat mij.
Mijn RR-kudde staat een paar honderd meter verderop.
Genoeg afstand om het stemmetje in mijn hoofd een antwoord te geven.
Een bezoek aan de Amsterdamse Waterleidingduinen is geen Hollandse wildlife safari maar ook geen kinderboerderij.
De vossen zijn tam, dat is een gegeven.
En met die gedachte doof ik het stemmetje dan maar.
De Amsterdams Waterleidingduinen…
Tamme vossen maar geen tamtam graag!
Foto's
