Wat we al niet doen met onze diertjes (ggmaf)
Limburg
Nederland
MathuBloom
Wat we al niet doen met onze diertjes (ggmaf)
Het begon al heel vroeg.
Met de familiedag komen verhalen op tafel: Mathutje van vijf die de oppashondjes (m’n ouders hadden een pension in de zomer) in de poppenbedjes stopte, de eigenaren die terug kwamen van vakantie waren vrolijk verrast. Video’s staan vol met de puppy’s van onze eigen honden die ik in mijn oude babykleertjes hees om ze in een heuse modeshow over de salontafel te paraderen. En dan is er ook altijd nog die foto van dat ene kuikentje dat de pineut was en met een kapje om in een my-little-pony wagentje moest zitten. Allemaal zeer onschuldig, zeer lieflijk en zeer grappig, maar ook een beetje sneu voor die beestjes.
Ik moet bekennen.
Het is niet bij kinderonschuld gebleven. Nog steeds is mijn ouders Koningspoedel soms de dupe van een dansje op twee poten, een vrolijke draai in de armen, een olijk jasje of een smorende knuffel. Dan gaan we op reis naar oma met de auto, mag de hond, parmantig op de achterbank, mee en dan zit hij opeens beteuterd in de gordels. Ze vind het allemaal wel best, ze kent me al acht jaar en is er wel aan gewend. En soms, dat denk ik echt, komt ze me zelfs opzoeken, want ze weet ook dat ik altijd wil stoeien.
Zelfs in het buitenland.
Misschien is het wel gewoon een verslaving, een tic, een niet te stoppen dwang, ik blijf die onschuldige beestjes toetakelen. Hier bijvoorbeeld in Peru, op zoek naar een originele kerstkaart bedenk ik dit idee. De tierelantijntjes worden gekocht en meegesleept. Een lemen huisje in de bergen komt op het pad en als ik die avond ijslollyzakjes mee help vullen en met de tent in de achtertuin slaap is het ook niet meer zo moeilijk om de volgende ochtend te vragen of ik hun schaap mag lenen. De kinderen rennen als een dolle achter het beest aan en giebelen zich suf als de strikjes er in gaan, maar het resultaat is totaal geslaagd.
Het is hartstikke leuk om naar al die beestjes te kijken, maar het is voor veel mensen leuker om iets met ze te doen. Observeren, tellen, vangen, doden, ontleden, eten, er proefjes mee doen, ze dingen aanleren, vertroetelen, aaien, gewoon hebben, er voor zorgen, er op rijden, ze genezen, er geld mee verdienen, sporten, opzetten of dus aankleden. Het is maar net waar je voorkeur ligt.
En ach, zo ver ga ik nu ook weer niet. Vorig jaar op reis door China is het naar volwassenschuldgevoel omgeslagen kinderonschuld weer wat weg geëbd. Daar kom je witte schoothondjes tegen met geel geverfde oortjes en groene bolletjes op de staart, of aangekleed als ballerina’s. Ware pakjes op maat van sportieve jasjes en rode schoentjes met zolen. En vinden ze het nu echt zo erg die beestjes? Ze schudden een keer flink of lopen tien minuten zwaar komisch met hun nieuwe stappers door de plassen, de poten hoog optrekkend. Maar dan is er gewenning en vaak zelfs plezier, omdat de vacht niet zo nat wordt met het regenjasje of de pootjes niet vol zitten met sneeuwklonten door de sokjes. En de liefde? Die krijgen deze beestjes natuurlijk onvoorwaardelijk. Als kinderen worden ze rond gereden en blaffen ze het hoogste woord, tot ook zij dichtgeslibde aderen krijgen van alle koekjes en worstjes (misschien is dat pas de echt zielige kant).
Lang leve het beest, in de natuur, in mijn kleren of op mijn bord.
Foto's
