Maandthema Ik blijf.........onderweg

Door: Sidonius

Geplaatst op Sep 10, 2012

“Wie onderweg is, vernieuwt zich met elke stap”. Drukpa Rinpoche

Hier wil ik blijven! Hoe vaak heb ik dat mezelf al niet horen verzuchten. Het is een uiting van het ultieme verlangen om een fijn gevoel, een mooie ervaring, een ontroerende belevenis voor altijd vast te houden, het niet meer los te laten. Voor eeuwig te kunnen blijven in dat moment van gelukzaligheid. Maar het verlangen om vast te houden moet het altijd afleggen tegen mijn nog diepere behoefte aan verandering, ontdekken, onthechten, mijn nieuwsgierigheid naar het onbekende.

Dromen

We fietsen in het voorjaar over idyllische fietspaadjes, door bossen, weilanden, langs de Waddenzee, en altijd fantaseer ik over Wonen op het Platteland. Wat zou het toch fijn zijn om een tuin te hebben op het westen, elke dag te genieten van een mooie zonsondergang en niet steeds te laat te komen omdat ik eerst de stad nog uit moet. ’s Morgens wakker te worden met het getjilp van de vogels in de bomen rond ons huis, mijn eigen moestuin te hebben, jam van eigen pluk, de rustgevende geluiden van de natuur in plaats van de alarmerende sirenes van politie en ziekenwagen. Dan droom ik van een klein boerderijtje en zie ik mijzelf scharrelen op het erf. En toch: ik kan niet buiten de stad, de winkel om de hoek, de markt op loopafstand, het terrasje, het filmhuis en het theater waar ik op de fiets of zelfs lopend naar toe kan.

Ik was ooit een eilandbewoonster, en nog altijd mis ik de zee in mijn directe omgeving. We hebben vaak overwogen een vakantiehuisje te kopen bij de duinen. Maar het idee om daar dan steeds naar toe te ‘moeten’, terwijl we eigenlijk liever voor een wisselende vakantiebestemming kiezen, heeft ons er van weerhouden. We zijn geen mensen voor vaste vakantiehuisjes, zelfs niet voor terugkerende bestemmingen. We besluiten per gelegenheid waar we naar toe willen, afhankelijk van de stemming en de behoefte op dat moment. Maar toch: elke keer als ik een dagje naar het strand ga, de ene keer naar Noord Holland, de andere keer naar een Waddeneiland, droom ik van een huisje aan zee.

Wat kan ik na een lange winter verlangen naar de zon, hoe heerlijk zou het zijn om ergens te wonen waar het altijd mooi weer is, lekker warm, nooit te hoeven nadenken over kleding, wel of niet een jas mee,een regenpak of paraplu in de tas. Even geen gedoe over Het Weer. Maar hoe heerlijk vind ik het om na een reis door de snikhete tropen de verfrissende tinteling van de wind op mijn wangen te voelen als ik op een septemberochtend naar mijn werk fiets. De heerlijke koelte van de ochtendnevel. De prachtige herfstkleuren in oktober. Genieten van de eerste winterse sneeuw - wel met een strakblauwe lucht natuurlijk - en flink ingepakt een lange wandeling maken door het witte wonderland. Ja, ik geef toch de voorkeur aan de afwisseling van de seizoenen.

Mijn Utopia

Joke Smit schreef in de jaren zestig van de vorige eeuw haar legendarische Er is een land waar vrouwen willen wonen. Een utopisch land waar alles is zoals vrouwen zouden willen dat het was. Een streefland. Er van uitgaande dat alle vrouwen hetzelfde willen, wat natuurlijk niet zo is. Het is dan ook Utopia. Zo zou ik een land kunnen construeren waar ik zou willen wonen.

Mijn Utopia heeft het landschap van Ladakh, met haar machtige bergen met besneeuwde toppen, idyllische groene valleien met bloeiende abrikozenbomen, gersteakkertjes, velden vol blauwe bloemen. Er wonen de mensen uit Bolivia, met hun vriendelijke gezichten, hun leuke hoedjes en hun kleurrijke kleding. De muziek is Zuid Amerikaans, opzwepende ritmes van salsa en samba. De hoofdstad is Parijs. De keuken Indonesisch/Aziatisch, het klimaat is Mediterraan. De dieren zijn Afrikaans, inclusief de bijzondere soorten uit Madagaskar. De dagelijkse omgang tussen de mensen is als die van de Mongoliërs, waar generaties met elkaar samenleven en alles gemoedelijk gedeeld wordt zonder al te veel regels. Leven en laten leven. De afwisselende en prachtige natuur van Costa Rica groeit in mijn Utopia. Met machtige vulkanen, nevelwoud en regenwoud. Het ligt in Midden Amerika, dus met maar liefst twee oceaankusten. Dan hoef ik nooit ver van het strand en de zee te zijn. De wolkenluchten als in Patagonie. Ja, ik fantaseer Mijn Utopia zo bij elkaar, en het kan er morgen weer heel anders uit zien.

Uitvalsbasis

Nee, ik ben geen blijvertje. Wat ik nodig heb is een veilige thuishaven van waaruit ik de wereld verover. Een uitvalsbasis om steeds weer uit te vliegen naar nieuwe, onbekende bestemmingen. In de wetenschap dat ik steeds weer terug kan keren naar alles wat me lief en dierbaar is. Ik hoop dat ik dat, samen met mijn man, nog heel lang kan blijven doen. En als er ooit een einde komt aan onze omzwervingen over de wereld, dan heb ik altijd nog mijn foto’s, mijn reisdagboeken, de verhalen en herinneringen. Dan reis ik verder in mijn hoofd.

Ik blijf, onderweg, altijd.