Waar zullen we deze keer aan ontsnappen?
Groningen
Nederland
Visueel
Waar zullen we deze keer aan ontsnappen?
Waar zullen we deze keer aan ontsnappen? Komen we ook nu weer heelhuids thuis? Dit hebben mijn vriend en ik ons regelmatig afgevraagd na enkele gebeurtenissen in de afgelopen jaren.
Onze reis naar Indonesie in 2005 begon namelijk al vreemd. We kwamen op vliegveld Medan aan en vroegen ons na zo'n 20 minuten af waarom er niet meer mensen hun bagage op kwamen halen. Het was wel erg rustig ineens. Niets vermoedend gingen we op zoek naar vervoer richting Bukit Lawang. We zaten nog geen 5 minuten in de auto of de buschauffeur keek ons bezorgd aan en vertelde dat er een vliegtuig neergestort was. Het vliegtuig was net na het opstijgen neergestort en er waren veel doden. Seconden later drong het tot ons door dat we ontzettend veel geluk hadden gehad. We waren net buiten het vliegveld toen het gebeurde. Familie bellen, was onze volgende gedachte, maar hoe doe je dat zonder mobiel en in een gebied waar nog niet zo lang geleden een zware overstroming was geweest (was niet bij ons bekend en op internet ook niets over gelezen vooraf). In het dorpje was 1 telefoon en met veel moeite heb ik contact kunnen maken en mijn moeder half schreeuwend door de krakende telefoon laten weten dat wij ok waren. Later hoorde ik van haar dat ze de nieuwsbeelden had gezien en zich wezenloos was geschrokken. Lang leve die ene telefoon!
Tijdens dezelfde reis maakten we nog iets mee wat we niet snel zullen vergeten. Na een binnenlandse vlucht van Padang naar Kuta is mijn bagage zoekgeraakt. Ze hadden geen idee waar het was en ik moest maar in de buurt blijven om te informeren of het nog weer boven water zou komen. Ontzet en met tranen in mijn ogen keek ik mijn vriend toen aan. Alles kwijt, ook de twee bijzondere souveniertjes! Op dat moment had ik alleen nog de kleren die ik aan had en mijn dagpak met belangrijke spullen en fotocamera. Nou, ik kan je vertellen dat shoppen in Azie niet leuk is als vrouw van 1.72m met Europese maten! Ik ben echt wanhopig geweest bij het uitzoeken van ondergoed in een warenhuis. Wat een kleine broekjes! We besloten toen niet meteen te vertrekken uit Kuta, maar daar een tijdje te blijven om te kijken of we nog iets zouden horen van de tas. Wat kun je beter doen op zo'n moment dan een duikcursus volgen. Na die duikdagen hadden we iets gedronken in een cafeetje in de buurt van allerlei winkels. Dirk had iets gekocht maar moest even terug, omdat er iets mis was. Ik zat in ons budgethotelletje op hem te wachten, maar het duurde op een gegeven moment wel erg lang. Na een uur kwam hij terug en toen zijn we naar een muziekfestival op het strand geweest. Opeens brak daar paniek uit. Mensen renden gillend weg. Ik vroeg aan mensen in de buurt wat er aan de hand was en het enige dat ik mee kreeg was 'bombing'.
Het bleek dat er bommen afgegaan waren op het strand waar we de avond ervoor nog hadden gegeten (de bommen waren toen al geplaatst hoorden we). Nog veel enger werd het toen we hoorden dat er een man bepakt met bommen het cafeetje in was gelopen waar wij hadden gezeten. Een aanslag die het cafeetje en de hele omgeving verwoest had. En dat alles gebeurde een half uur nadat Dirk terug was gekomen van die plek. De rillingen liepen over onze rug! Wat nu? Waar is het veilig? De paniek die uitgebroken was, was enorm. We hoorden dat een groot aantal toeristen meteen een vlucht naar huis probeerde te boeken. Logisch ook. Wij hebben toen besloten Kuta zo veel mogelijk te mijden tot onze vlucht terug.
Tijdens een andere vakantie In Belize hebben we ook iets engs meegemaakt tijdens een duiktocht. Kilometers uit de kust bevonden we ons in een speedboot op weg naar een duikplek. De golven waren gigantisch en ik zag groen en geel van de klappen die de boot maakte op de golven. Recht voor ons zagen we opeens een metershoge golf opdoemen die over de boot zou klappen. Er zat iemand op de romp die nog net op tijd uit de boot kon springen toen de golf op de boot klapte. Man weer aan boord gehaald en alles leek weer onder controle. Lekker gedoken ondanks de schrik. Toen we net weer aan boord zaten, kwam er plotseling een enorme steekvlam uit een van de motoren. 'Eruit, allemaal eruit', schreeuwde de divemaster. Alleen nog met onze dakpakken aan, zijn we vliegensvlug het water in gesprongen. Wat waren we bang dat de boot zou ontploffen! De divemaster wist na enige tijd het vuur onder controle te krijgen. Met een werkende motor zijn we uiteindelijk surfend over de golven teruggekomen bij de pier. De schrik zat er bij ons allemaal goed in!
Familie en vrienden vragen ons om vooral voorzichtig te doen voordat we op vakantie gaan. Dit zijn alleen situaties die je niet kunt voorzien.