Bijna een reisverslag...

Door: Dragonfly

Geplaatst op Apr 1, 2009

6 weken na de diagnose hernia ben ik op momenten redelijk vrij van pijn.. Tenminste, als ik niet overdrijf met de dingen die ik doe. Dat is toch wel erg wennen. Het ene moment, hey , dat gaat lekker; het andere moment is het weer mis en lig ik voor oud vuil op de bank. Het meest vervelende hierbij is ook de vermoeidheid van de pijn en het continue moeten bewegen van mijn been. Ondanks dat ben ik het thuiszitten ook flink zat en een klein ommetje is al een feest, zeker wanneer het mooi weer is.
Zo ook afgelopen zondag. Ik heb de wereld aan boeken gekregen met daarbij 2 maal het boekenweekgeschenk tevens bruikbaar als gratis kaartje voor de trein, waarmee we de gehele dag vrij kunnen reizen. We besluiten dus, aangezien echt ver wandelen nog geen optie is om Nederland eens vanuit de trein te bekijken. Jeetje, wat is dat leuk! Niet alleen vanwege het reizen en het uitzicht, maar ook omdat je daar soms mensen ontmoet met prachtige verhalen.
Naast ons komt een oudere, uiterst vriendelijke man zitten die bij latere navraag al 77 blijkt te zijn. We raken al snel aan de praat doordat hij mijn nieuwe camera ziet, waar ik driftig mee in de weer ben. Uit zijn tas haalt hij een grote spiegelreflex camera. Leuk speeltje he? ! Roept hij enthousiast, wijzend naar de zijne. Hij vertelt ons dat hij onderweg is naar Sloterdijk om een groepsfoto te maken van de mensen met wie hij een cursus heeft gedaan. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ik moedig hem aan meer te vertellen. Hij heeft veel beter leren communiceren zo vertrouwt hij ons toe, zeker over de diepere zaken des levens. In de verte herinnert deze man mij aan mijn opa en door dit fenomeen is mijn interesse nog meer gewekt. Zelfde postuur, zelfde enthousiasme voor het leven. De cursus deed hij samen met zijn vrouw vorig jaar en het heeft de band met zijn vrouw na 45 jaar huwelijk alleen maar dieper gemaakt zo vertelt hij. Ik begrijp zijn enthousiasme en bewonder zijn energieke uitstraling. Geboeid door zijn verhaal en al treinende richting Amsterdam, vraag ik hem waar hij die cursus heeft gedaan en hij vertrouwt mij toe dat, dat bij Essence trainingen.nl was. Hij rommelt wat in zijn tas op zoek naar een papiertje en pen om het webadres voor mij op te schrijven. Dan kan ik het opzoeken op internet, zegt hij. Ik vertel hem dat ik het geweldig vindt dat hij dat op zo'n late leeftijd nog gedaan heeft en ook dat ik begrijp hoeveel inzicht dat moet geven, gezien het feit dat ik zelf inmiddels NLP Master ben. Al reizend kom ik er ook achter dat hij al jaren aan transcendente meditatie doet in het Siddha dorp en ooit kleermaker is geweest. Inmiddels natuurlijk al lang gepensioneerd. En passant, blijkt dat hij ook nog Italiaans leert als hobby en duwt mij een antiek uitziend boekje in mijn handen, die hij daarvoor gebruikt. Zelfstudie hoor, zegt hij trots. Maar toch, denk ik.... Voorheen had hij plannen gehad naar Italie te verhuizen, maar helaas is dat er uiteindelijk nooit van gekomen. De treinreis naar Amsterdam verloopt te snel, niet in de laatste plaats door deze boeiende gesprekspartner met wie ik gaande weg veel van dezelfde interesses blijk te hebben. Na uitwisseling van email adressen nemen we afscheid van de man en besluiten de drukte van Amsterdam te ontlopen en de trein naar Vlissingen te nemen, omdat daar de zon schijnt, maar helaas, we missen hem op een haar na. Ik loop gewoon te langzaam grinnikt Ben. Gelukkig maakt het niet uit waar we heen gaan, dus dan maar de trein naar Den Haag zegt Ben. Wie weet schijnt de zon daar ook? Daar aangekomen wandelen we een half uurtje, schieten wat mooie plaatjes van de lente op het Malieveld, Drinken een biertje op een terras en stappen weer in de trein terug naar Amsterdam. Uitgeput val ik in de trein als een blok in slaap, maar merk nog op dat er een vrouw naast me komt zitten die boeddhisme studeert. Op mijn schoot ligt het boek van Deepak Chopra Boeddha. Grappig , denk ik nog en val in een droomloze slaap om vervolgens gekreukeld wakker te worden in Amsterdam. Ook reizen met de trein is voor een ˜hernia, doodvermoeiend en pijnlijk, maar ondanks dat was het een geweldige dag. Gelukkig toch maar dat we besloten hebben onze vliegreis naar Mexico te annuleren. Negen uur vliegen was geen optie geweest en tempels beklimmen al evenmin. Het 'echte' reisverslag zal dus nog even moeten wachten tot het najaar..