Reisgeweten: dieren, een overweging

Door: TravelGoom

Geplaatst op Jan 24, 2014

Een nep baby zeehondje als aas in het water.
Een schim cirkelt onder water en we hopen dat het is waar we op wachten.
Het moet groot en wit zijn.
De verwezenlijking van onze angst en de voeding van ons ontzag.
De schim versnelt en met een enorme kracht springt de Great White Shark uit het water.
Bek wijd open met tanden die blinken in het zonlicht als pas geslepen messen.
Honderden cameraklikken klinken in de luttele seconden van dit machtige moment.
De power van het reusachtige monster het grootst bij de landing als de klap op het water in duizenden druppels omhoog slaat.
De boot golft zelfs even en dan is het stil.
Een tiental betalende toeristen zitten gezamenlijk in hun 'wauw'-fase.
Op het water drijft nog steeds het smakeloze nepzeehondje.
Klaar voor de volgende ronde.
Zal die ronde hier zijn of daar?
Want daar is nog een bootje...
Met nog een nepzeehond...
En daar nog een...
en nog een...

Een cheetah in een opvangkamp waar zijn natuurlijke gedrag zoveel mogelijk gestimuleerd wordt.
Vossen in de Amsterdamse Waterleidingduinen die bij je komen bedelen voor wat eten.
Ossen werken hard op het land in een zichtbaar samenspel met de boer die hen stuurt.
Op een dromedarisrug de woestijn in, zetel en oormerk duidelijk zichtbaar maar wat een geweldige tocht.
Zwaarbeladen ezels horen door de medina's te lopen al kraken ze bijna onder hun werk.
Een prachtige tuin vol honingpotjes, de kolibries zijn er gek op.
Zomaar een greep uit recente foto's en opmerkingen.

Ik ben geprikkeld door de witte haaien foto en de gedachten die daarover worden geuit.
Zelf heb ik in Marrakech ervaren hoe afschuwelijk men met dieren om kan gaan.
Maar dat is overduidelijk, alleen de blinden en de idioten laten zich daar met gedrogeerde slangen en lijdende apen fotograferen.
Maar een nepzeehond voor een witte haai?

Wat is de grens, wanneer knaagt mijn geweten?
Ik ben er duidelijk in voor mezelf: dieren horen primair in hun natuurlijke omgeving en/of moeten hun natuurlijke gedrag kunnen vertonen.
Maar ik heb ook een agapornis in een kooitje en dat beest is al 11 jaar heel vrolijk.
En de reiger is toch inmiddels een stadsvogel geworden, net als duiven?
Die grens is niet zwart wit, zoals maar weinig in het leven denk ik dan.

Die cheetah, dat snap ik, die moest opgevangen worden, maar ja dood laten gaan is natuurlijker.
De vossen, vroeger ver weg nu moeten we er mee leren samen leven, eendjes zijn er toch ook aan gewend geraakt dat we ze voeren?
De ossen een team met de boer, zwaar werkt maar volgens mij begrijpen we allemaal waarom het zo gaat.
Bij de dromedaris twijfel ik al heb ik zelf zo'n woestijntocht gedaan.
En de ezels, misschien het meest hypocriet van allemaal want wat levert dat een leuke foto's op. Pijn en medelijden doen het goed.
Dierenleed roept ongenoegen op, maar wanneer lijdt een dier?

Bepalen wij wat niet mag, wat misschien zelfs misbruik is, van wat wel en niet natuurlijk is bij dieren?
Of bepalen de dieren dat zelf?
Misschien zit daar de kern wel.
De kolibrie kan zelf kiezen of hij naar het honingpotje vliegt.
De vossen komen zelf uit de struiken te voorschijn.
De haai kiest zelf voor de aanval.
Maar de ezel? De ossen? De dromedaris?
Moet ik dat leuke ritje door de woestijn de volgende keer maar laten schieten?
Ik denk het niet...

Een overweging, geinspireerd door mede RR's.
Overweeg maar mee!
Heeft iemand het zwartwit?

Mies