'Gevonden...' (blogthema)

Door: TravelGoom

Geplaatst op Aug 8, 2012

Ik zoek.
Mijn hele leven al en dat wil ik zo houden.
Stoppen met zoeken is een einde aan mijn nieuwsgierigheid en dat bewaar ik graag tot vlak voor de laatste adem.
Waar ik naar zoek?
Dat is simpel.
Een opengesperde mond, een kriebel in de buik, omhoog gekrulde mondhoeken of een langzaam groeiende vochtdruppel in de ogen.
Mijn ingredienten van het kleine geluk.
En tjeminee, wat heb ik die ingredienten tijdens het reizen al vaak mogen proeven.

Over een paar maanden weet ik je naam niet meer.
Over een paar weken zie ik je gezicht nog vaag.
Over een paar dagen ben ik je stem vergeten.
Maar over jaren weet ik onze ontmoeting nog.
Het moment en de betekenis vereeuwigd.
En ik heb je niet eens gezocht.
Maar wel gevonden.

Ont-moeten betekent niet-moeten.
Een mogen, een willen, een wensen, een kunnen...
In de grootst mogelijke vrijheid die reizen me geeft.
Ontmoetingen in alles centraal.
Met een land, een dorp, de bergen ,de geuren, een dans, een dier, een lach, met jou.
Al weet ik over een paar maanden je naam niet meer.

En niet onbelangrijk: ik houd van hoekjes.
'Uithoekjes' wel te verstaan.
Miniscule stipjes op de kaart waar de desolatie en het isolement vanaf straalt.
Ik wil weten hoe het daar is.
Waarom mensen er wonen, er soms zelfs al eeuwen leven.
Hoe de natuur zich daar heeft gevormd, kunnen fantaseren over een mij onbekend bestaan.
Daar wil ik heen omdat ik weet dat daar de belangrijkste ontmoeting plaatsvindt.
De ontmoeting met mezelf.
Elke keer weer de nieuwsgierigheid bevredigd maar de volgende gevoed.
Met de mond open van verbazing of gebogen in een glimlach, een verliefde kriebel door de buik of een glinsterende traan.
Die laatste in uithoeken natuurlijk doorgaans veroorzaakt door een straffe wind.

Het maakt me niet uit of ik bij jou als onbekende aan tafel zit of ben neergestreken bovenop een papegaaiduikershol.
Of mijn benen over een rotswand in de diepte bungelen of dat een stad haar donkerste kant laat zien.
Of mijn haren de wolkennevel vangen of dat ik snorkelend ontelbare kleuren tel.
Een eekhoorn op mijn schoot, een walvis in de verte, een grutto op een paaltje.
Atacamawoestijn, gletsjermeer, een druk plein of Flevopolder.
Zodra ik een van mijn geluksingredienten proef is het goed.

Dan dwaal ik even af en denk aan wat ik door het reizen inmiddels heb geleerd.
Het gaat niet om wat je zoekt maar om wat je hebt gevonden...