RR-dag Woerden.... maar ik wil naar Terschelling!

Door: TravelGoom

Geplaatst op Sep 3, 2010

‘Goedemorgen, VVV Terschelling’.
‘Goedemorgen, met Mies van RR, heeft u nog een plekke op uw mooie eiland?’
‘Voor wanneer?’
‘Het weekend van 17 t/m 19 september graag’.
‘Ik ga even voor u kijken, momentje alstublieft’.
Ik druk de luidsprekerknop in en loop naar de keuken om nog wat natte cafeïne in te schenken.
Uit de hoorn komt in de verte enkel wat geroezemoes.

Is toch wat al die keuzes en besluiten in het leven.
Al die mensen die me aan het twijfelen brachten maar ik ben er niet voor gevallen.
Ik wil naar Terschelling dus ik ga naar Terschelling!

Begon vorige maand al.
Enthousiaste telefoontjes van ex-IJslandgangers.
Mensen die ik tijdens mijn reis heb ontmoet.
Gezellige mensen ook maar niet overdrijven.
Of ik ook kwam, iedereen was er, je kent het wel.
Reunietje, gezellig in de tuin, lekker ‘barbieknoeien’ en natuurlijk elkaars fotoalbums met jaloezie, afgunst en vooral geacteerde complimentjes bekijken.
Geen zin in, ik ben ijskoud geworden in IJsland en nu wil ik naar Terschelling.

‘Hallo, bent u daar nog?’, vraag ik.
Het duurt even voor de voetstappen dichterbij komen.
‘Ja, hallo, vroeg u iets?’
‘Ja, ik vroeg of u daar nog was’, antwoord ik met een licht schuldgevoel.
‘Ja hoor, we zijn nog even aan het kijken voor u, momentje graag’.
Is al goed, gekkenhuis bij het VVV op Terschelling of zou ik zo’n nieuweling hebben?
Ze heeft haar stem mee, mijn geduld is nog niet op de proef gesteld.

Goede vrienden zijn goud waar maar ze moeten niet als chronische balansverstoorders gaan optreden.
Twee keer maar liefst hingen ze vorige week aan de telefoon.
Er was nog een plek over voor een lang weekend Barcelona met het voetbalteam.
Mijn eigen oude voetbalteam wel te verstaan dus ze dachten meteen aan mij.
Attent hoor maar veel plezier mannen, ik wil naar Terschelling.
Toch nog een tweede keer bellen in een poging me alsnog over te halen.
Zend ik halve boodschappen, dacht ik bij mezelf.
Beseffen goede vrienden dan niet hoe het proces van overwegingen, keuzes, twijfel en een uiteindelijke beslissing werkt?
‘Barstelona heren, ik ga naar Terschelling!

Tenminste, als de dame aan de lijn wat voor me heeft gevonden.
Ik durf geen geluid meer te maken, luister voorzichtig aan de hoorn maar het geroezemoes verandert niet.
Mijn per ongelukke kuch doet toch weer voetstappen klinken.
‘Hallo meneer’, zegt de mooie stem.
‘Ik ben er nog hoor’, reageer ik geruststellend.
‘Sorry hoor maar we moeten even iets nakijken, u was van RR toch?’
‘Mies van RR, dat klopt’.
‘Ok, momentje nog’.
Ik kan niet anders, zet mijn koffie op tafel en denk weer terug aan de afgelopen weken.

Het gedoe op RR komt bij me boven.
Gezeur en getouwtrek of ik ook naar Woerden kom.
‘Leuk om eens elkaars gezicht te zien’, hoor je dan.
Dat heb ik gemerkt ja met die profielfoto’s van de afgelopen maand.
Tjonge wat een geweldig gezichten, helemaal van ons zelf.
Wedden dat jullie allemaal vooral naar mijn vuvuzela hebben zitten staren?
Nee beste RR‘s, veel plezier maar ik wil naar Terschelling en dat is spoedig rond.

‘Uhh, meneer?’, hoor ik twijfelend.
‘Ja’, antwoord ik afwachtend.
‘Zou u ook een ander weekend kunnen?’
Ik ben verbaasd over haar verzoek.
‘Nee’, antwoord ik kordaat, ‘ik wil graag dat weekend naar Terschelling’.
Het blijft even stil, ze gaat toch niet huilen?
Ik klonk ineens wel erg streng maar goed, ik wil niet weer zo’n twijfelbrenger.
‘Eh, okay’, hoor ik de stem bijna fluisterend.
Voor ik mijn antwoord heb ingeademd doven de voetstappen alweer.

Waar was ik?
Oja, het ergste komt nog, Ecuador!
De verbinding krakend als een zeilmast en pas na 2 minuten herkende ik de stem.
Juan was mijn gids geweest tijdens mijn twee weken durende bezoek aan een van de inheemse stammen in de westelijke Amazone.
Er was een of ander traditioneel geestenfeest dat maar eens in de 50 jaar gevierd wordt.
Ik moest daar bij zijn vonden de indianen en dus ook Juan.
Of ik kon komen, de stam had eventueel genoeg gespaard om mijn ticket te betalen.
Ga weg, wat hebben ze gespaard dan, apenschedels?
Twee weken lang heb ik die gasten gesponsord en het duurde nog 2 maanden voor ik alle parasieten uit mijn lijf had.
Eens maar nooit meer, wat een onzin.
‘Bovendien wil ik naar Terschelling’ vertelde ik Juan die helaas voor niets 30 kilometer naar de enige telefooncel in de omgeving was gelopen.
‘Ik zou snel terug gaan anders wordt het donker’, gaf ik hem nog een hart onder de riem.

‘Meneer?’, klinkt plots een ervaren stem door de telefoon.
‘Ja’, antwoord ik kort.
‘Hallo, ik heb het even overgenomen van mijn collega’, krijg ik terug.
Ik reageer niet.
‘U wilt van 17 t/m 19 september naar Terschelling’, begrijp ik.
‘Dat klopt’.
‘Dat gaat helaas niet lukken’, klinkt het bijna streng.
‘Hoezo, zitten jullie vol dan?’, reageer ik verbaasd.
‘Nee sorry, maar dat is instructie van mijn baas’.
Ik schud mijn hoofd en frons mijn wenkbrauwen, allemaal onzichtbaar voor de dame aan de andere kant.
‘Er is een mail binnen gekomen’, gaat ze verder, ‘een mail waarvan ik de bron niet ken maar waarin staat dat er dat weekend geen RR naar Terschelling mogen komen’.
Ik snak naar adem en zoek woorden maar mijn overtuiging ben ik kwijt.
‘Ma, ma, maar…’stamel ik.
‘Wilt u nog een ander weekend boeken?’
Ze laat er geen gras over groeien.
Ik ben verstomd en verdoofd tegelijk.
Zonder te antwoorden laat ik de hoorn met een plof op haar plek vallen.
‘Ma, ma, maar… ik wil naar Terschelling’ mompel ik nog zachtjes.
Of…


Beste RR, tot de 18e, zonder vuvuzela!
Mies