De lokroep van het onbekende

Door: Agrotewal

Geplaatst op Jan 4, 2020

Nu de reis met rasse schreden nadert, slaat mijn twijfel weer toe. Wat bezielt me om weer af te reizen naar verre landen, familie, kinderen en kleinkinderen achterlaten. En niet te vergeten vrienden en bekende gewoontes. Heerlijk iedere dag even op de site kijken naar andermans foto’s en ontdekkingen. Wandelen in mijn eigen omgeving of gewoon lekker niksen op de bank. Tv kijken, een telefoontje of een bezoek brengen aan.. Waarom kan ik daar nou niet gewoon tevreden mee zijn. 

Zo moeilijk om weer afscheid te nemen en zinnetjes horen als; jij bent er nooit, ben je net thuis ga je al weer weg. Oma ga je weg omdat je ons niet zo lief vindt?? Met een brok in mijn keel probeer ik uit te leggen wat het voor mij betekent om te reizen, andere culturen ontdekken, andere geuren opsnuiven maar ook even helemaal niets moeten. Geen stoorzenders als een tv of radio of een krant, maar gewoon stilte. 

Heeft dit te maken met een leven lang zorgen voor de kinderen, maar liefst 46 jaar, voor de laatste zijn eigen plek  heeft gevonden? Ik blijf het gevoel hebben dingen gemist te hebben, een eigen weg zoeken voor je settelt. Toch heeft het moederschap, zelfs al was ik extreem jong, me veel geluksmomenten gebracht. Als ik erop terugkijk zou ik het niet anders gedaan willen hebben. Maar de wijde wereld roept en is onweerstaanbaar, hoeveel verdriet het me ook doet om weg te gaan.

Dus slik ik de brok in mijn keel maar weg, de onvergoten tranen dring ik terug en doe wat ik moet doen, spullen pakken en afscheid nemen. Drie maanden, een korte vlucht terug voor het huwelijk van mijn jongste dochter Asyenka en dan weer weken op pad om de camper terug naar Nederland te rijden. Het zal bijna zomer zijn als ik weer thuiskom, ik kijk ernaar uit, maar zie er ook als een berg tegenop. 

Met de camper reizen is voor mij een ultieme manier om los te komen van alles wat ik als normaal beschouw. Besmet met het reisvirus wil ik erop trekken en genieten van het leven zolang het kan, voor ik achter de geraniums moet gaan zitten. Eindelijk de tijd en de rust vinden om mijn boek af te schrijven wat al een jaar op de plank ligt. 

En toch heb ik nu dagelijks een knoop in mijn maag en voel me schuldig dat ik er weer op uit kan gaan, terwijl anderen de  Nederlandse winter door moeten zien te komen, werken en dagelijkse sleur.