Security Check - Part One

Door: MarleenvM

Geplaatst op Mar 2, 2019

De security medewerkers op vliegvelden en ik zijn doorgaans geen vrienden blijkt in de praktijk. Toch zie ik er redelijk doorsnee uit. Als ik opval is dat alleen maar door mijn enthousiasme omdat ik weer op reis mag of een iets wat minder blij gezichtje als ik op de terugweg ben. Ik ben altijd vriendelijk naar de beambten en neem niets mee wat niet mag. En toch zijn deze grensovergangen vaak goed voor een sterk verhaal waar ik dan het lijdend voorwerp van ben. Een leven als drugsmokkelaar is mij in ieder geval niet op het lijf geschreven, dat is vragen om problemen. Hieronder paar anekdotes van de meest opmerkelijke gebeurtenissen…. 

Aeropuerto International Benito Juarez - Mexico 

Op het vliegveld van Mexico is het druk en warm. Als makke schapen volgen we de meute want veel anders kun je ook niet en ik wil niet graag opvallen in de menigte. Zo snel mogelijk weg van deze chaotische plek is toch wel het doel. Als ik dan eindelijk aan de beurt ben krijg ik het Spaans allerlei vragen in een sneltreinvaart op me afgevuurd. Joh, ik kan een paar woorden Spaans maar dit gaat te snel en ik was er nog niet op voorbereid. Mijn hele reisplan mag ik even oplepelen, mijn paspoort wordt minuscuul nagekeken en dat het zweet me uitbreekt helpt ook niet echt. Links en rechts van mij zie ik constant reizigers passeren maar ik blijf maar wachten en vragen te beantwoorden. Uiteindelijk gaat de man over in gebrekkig Engels maar ook daar versta ik geen bal van met dat zware Spaanse accent. Na een onverstaanbaar gemompel en zeker tien minuten later mag ik ineens doorlopen. Met een verse stempel in mijn paspoort kan ik mijn reis door Mexico beginnen. 

Düsseldorf Airport - Duitsland 

In opperbeste stemming sta ik in de rij van deze Duitse luchthaven. Het gaat hier allemaal erg vlot en ik vermoed in geen enkel geval enig oponthoud. Ik heb geen dingen bij waar beambten vraagtekens bij gaan plaatsen dus ik gok op een soepele douanedoorgang. Mis !!! Als ik door de metaalpoortjes ben gegaan (zonder alarmbellen) komt mijn handbagage maar niet door. Deze hebben ze eruit gepikt blijkt en ik mag verantwoording af komen leggen. Spaans benauwd krijg ik het inmiddels want je hoort de gekste verhalen. Ik krijg te horen dat ik een ‘gefährliche tasche’ bij me heb. Geloof het of niet maar deze zit te vol. Ik moet toegegeven dat ik er aardig wat in heb gepropt maar om deze nu dan maar te bestempelen als gevaarlijk gaat toch wel ietsje te ver lijkt me. Ook 2 tubes van 15 ml vinden ze bezwaarlijk terwijl ze in een doorzichtig afsluitbaar zakje zitten. De hele inhoud ligt uitgespreid en ja ik moet ook toegegeven met het schaamrood op de kaken dat dit vrij veel is. Harold is inmiddels benieuwd waarom dit zo lang duurt en komt een kijkje nemen. De tubes mogen alleen mee als hij er eentje in zijn handbagage doet. Wat hij in zijn handbagage heeft zitten weten de medewerkers niet want hij is niet langs hun werkplek gekomen. Ik overweeg een discussie te starten maar zeg er verder maar niets van en loop snel door. 

Phoenix Sky Harbor International Airport – Verenigde Staten 

Helaas is het na een mooie reis door het zuid-westen van de Verenigde Staten weer tijd om naar huis te gaan. We leveren de huurauto in maar ik zie nog net op tijd dat ik wat aanstekers in het dashboardkastje heb laten liggen. Deze steek ik snel in mijn handbagage, die berg ik later wel op. Alles verloopt lekker geordend en we zwaaien onze koffers uit bij de check in en bedenk me dan ineens dat ik vergeten ben de aanstekers in de koffer te doen. Zo erg zal het wel niet zijn denk ik dus ik stop deze maar in mijn handbagage. In dit geval zijn het toch een soort van souvenirs, eentje van Route 66 en eentje van Las Vegas. Als ik door de scanner ben (uiteraard met een extra fouilleer sessie van de een overijverige medewerksters) heeft een ander de twee aanstekers al uit mijn tas gehaald. Mag dat zomaar? Geen fijne gedachte in ieder geval dat ze zomaar door mijn spullen rommelen. Hoe dan ook ik mag de aanstekers inleveren, geen genade. En als toetje krijg in nog een onvervalste Amerikaanse preek mee als souvenir. En dat Harold een aansteker in zijn broekzak had zitten hebben ze niet gezien. 

Abu Dhabi International Airport – Verenigde Arabische Emiraten 

Alles ligt netjes in de daarvoor bestemde bakken om door de scanner te laten gaan. Maar dan ook echt alles. Riem, portemonnee en sleutels en zelfs mijn schoenen heb ik al uitgedaan. Toch gaat er natuurlijk een rood lampje branden als ik door het poortje loop. Check, check, dubbel check maar het lampje blijft rood. Dus moet er gefouilleerd worden maar eerst moet er dan wel een dame opgetrommeld worden. Ik mag ergens naar een klein hokje zonder ramen waar ik me tot op mijn ondergoed moet uitkleden. Ik probeer nog een klein charmeoffensief of ze me niet zo kan fouilleren maar nee, alles uit is het bevel. Sta ik daar tegenover een volledig gesluierde dame waarvan ik alleen haar ogen zie en ik sta in niets anders dan mijn ondergoed en sokken. Heel charmant ook. Voordat ze me überhaupt aanraakt ziet ze het al. Aah you have metal bra !!! Eerst kijk ik natuurlijk enigszins verbaasd maar dan ineens snap ik het. Het zijn de beugels van mijn bh. Ik mag me weer aankleden, mijn spullen pakken en er wordt me een fijne vlucht gewenst. Enigszins verbouwereerd verlaat de plek ik met mijn spulletjes. De medewerkers zwaaien me na en wensen me een fijne reis toe. Part two voor nog meer belevenissen…