Allemaal beestjes
Nederland
Europa
MarleenvM
Allemaal beestjes
In een oogwenk bepalen of iets gevaarlijk is of niet is nooit mijn sterkste kant geweest op het gebied kleine vliegende wezentjes. Alles wat fladdert en meerdere pootjes heeft wordt standaard gezien als gevaarlijk. Of op zijn minst potentieel gevaarlijk. Het kan zomaar steken en gif injecteren of in het ergste geval een anafylactische shock veroorzaken. En dat heb ik toch liever niet als ik heel eerlijk ben.
Een beetje googlen leert mij dat er ook een extreme angst is voor insecten. Entomofobie genoemd. Zover wil ik niet gaan, ik omschrijf het meer als een gezonde afkeer van iets wat ik niet ken. Bij zoogdieren heb ik dat een stuk minder, eigenlijk best raar. Ik ben opgegroeid op het platteland en je zou denken dat ik er genoeg gezien moet hebben. Ik werd vroeger vooral geconfronteerd met torretjes, langpootmuggen en dazen. Die laatste is geen fijne gast want die laten een hele vervelende bult achter maar verder niks. En natuurlijk waren er de spinnen en de strontvliegen maar ze zijn stuk voor stuk ook niet gevaarlijk. Alleen de wesp was er eentje om voor uit te kijken.
Maar waarom is een lieveheersbeestje niet eng of vies en een oorwurm wel? Ze zijn allebei dol op luizen en dus erg nuttig. Toch beweeg ik me geen mimimeter als er een kevertje op me land en bij een oorwurm spring ik een meter van de grond. Die ‘levensgevaarlijke tang’ op zijn achterlijfje komt niet eens door onze huid heen. Geheel ongegronde angst dus.
In de woestijn van Arizona hebben we het een keer op zijn lopen gezet voor een onbekend zwart vliegbeest met oranje vleugels. Als twee volslagen idioten rende we voor een insect met ongeveer een spanweidte van vier centimeter met een noodgang naar de auto. Maar ik hang wel, zonder een spoortje van angst en gezond verstand, ver over de rand van zo’n airboat in de Everglades . Die alligator van anderhalve meter moet tenslotte zo goed mogelijk op de gevoelige plaat. De ranger was een hartverzakking rijker en ik een foto.
In Roemenie kwam ik er achter dat daar ook veel gespuis door de lucht zwermt. Waarschijnlijk dezelfde soort beestjes als hier in Nederland maar als ik het niet ken dan zorg ik dat ik pleite ben. Ook voor bruine springende dingen neem ik de benen. Achteraf was het een doodgewone sprinkhaan die geen vlieg kwaad doet. Maar als een vos mijn pad kruist weet ik niet hoe snel ik mijn camera moet pakken. En dan maar hopen dat ie niet van me schrikt als ik zo dichtbij mogelijk probeer te komen. Ergens hoor ik in gedachte wel een stemmetje die iets over hondsdolheid meld maar dat negeer ik compleet.
In Thailand liep mijn reisgenoot bijna in spinnenweb van een meter doorsnee met in het midden een joekel van een spin met felle kleuren. Hij stond net op tijd stil. Die kleuren alleen al zijn een duidelijke waarschuwing ‘Laat mij met rust’. Dat doe ik dan ook braaf maar wel met een hartverzakking rijker. Maar staat er olifant voor mijn neus dan krijg ik een glimlach van oor naar oor. Natuurlijk staat er bewaker in de buurt maar kan hij doen als Dombo even uithaalt naar mij.
Er gaan echt geen alarmbellen rinkelen bij mij van potentieel gevaar. Tijd dus voor wat Exposure Therapie, of te wel de confrontatie aangaan met het onbekende. Gewoon met mijn camera de tuin in en eens kijken hoe die metallic groene vlieg er van dichtbij uitziet. Ook dat is niet altijd een goed idee. Zeker omdat de film ‘The Fly’ uit 1986 nog steeds in geheugen gegrift staat. Hoezo jeugdtrauma?
Maar toch doorzetten en zelfs de kruisspin kan op een beetje meer goedkeurig rekenen. Ze worden niet zomaar meer uitgeroeid in huis maar keurig buitengezet. Een hooiwagen wordt alleen maar leuker als de Engelse naam van het beestje kent want dat is namelijk daddy-long-legs. Ik hou wel van dat soort weetjes. De insectenwereld wordt met de dag vriendelijker.
Inmiddels krijg ik redelijk vaak een verontwaardigde blik mijn richting op als in kleuren en geuren vertel over de kolibrievlinder. En als ik vertel dat een zweefvlieg een look-a-like is van een ander exemplaar wordt je ineens gezien als ‘enge beesten’ kenner . Wat natuurlijk echt niet zo is. Alleen maar omdat ik nu weet dat een libelle en een juffertje toch niet helemaal hetzelfde is?
De insectenwereld heeft voor mij nog steeds meer vragen dan antwoorden. En dat blijkt wel als ik met mijn camera in de aanslag niet weet of het nu een bij is of toch een hommel. Gelukkig geeft google vaak wel uitkomst. En ik weet nu ook dat ik niet als een idioot met mijn armen hoef rond te zwaaien. Ook die joekels van sprinkhanen zijn ongevaarlijk. Ze zijn waarschijnlijk banger van mij dan ik van hun. En of die nu in het Hollandse gras zitten of op een stengel in Sri Lanka, dat maakt niet veel uit.
Onbekend maakt onbemind maar er zijn nog steeds wezentjes op de wereld die ik liever niet wil leren kennen zoals de kakkerlak. In Abu Dhabi hadden we deze standaard in de kelder en zodra je de deur opentrok schoten ze alle kanten op. Geen kleintjes natuurlijk nee deze reuze krengen waren zo groot als een aansteker, echt niet gelogen. Zelf na ruim een jaar was ik daar nog steeds niet aan gewend.
Nu draai ik mijn hand niet meer om voor een tijgerspin, een pyamawants of een goudhaantje. En nu weet ik beter voor welke ik wel beter uit moet kijken en dat zijn er minder dan ik dacht. Al is het natuurlijk wel altijd op blijven letten. Alles geleerd dankzij google en de Reisreporters van Columbus. En als je voor een gluipertje bang moet zijn is het natuurlijk de mug. Deze kleine bloedzuiger maakt zo’n 750.000 slachtoffers per jaar maakt. Gelukkig niet de Hollandse, die is alleen bijzonder irritant.
Foto's
