What a Mes(s)(ch)!

Door: Edwinaverdingh

Geplaatst op Mar 20, 2011

Mijn echtgenoot heeft een nieuw speelgoedje (lees: GPS). Altijd handig, zolang je maar niet in het midden van een veld uitkomt.

Vandaag neemt de zon het voortouw, zo goed als geen wolkje aan de lucht, prima dag voor een uitstapje!
Welke bestemming het wordt? Niet te ver, maar het moet ook weer 'onbekend' zijn. Het moet nog te ontdekken zijn, onze zintuigen prikkelen, onze nieuwsgierigheid paraat houden.

Limburg heeft ontelbare mooi plekjes, maar we kiezen voor Voeren (België).
De dorpjes Moelingen, 's Gravenvoeren, Sint-Martens-Voeren, Remersdaal, Teuven en Sint-Pieters-Voeren worden met mekaar als een lint door een golvend landschap verbonden.

Mijn wederhelft is in alle wolken. Hij kan zijn geluk niet op. GPS aan, bestemming:
's Gravenvoeren!
Vandaar uit vertrekken wandeltochten langs pittoreske dorpjes en prachtige landschappen. Dichtbij en toch onbekend.

Het GPS stemmetje leidt ons in bekoring. We genieten voluit, want zij zal ons het licht laten zien.
Volg deze weg... Neem de volgende afrit... Over 200 m sla links af...
STOP!!!!!! Veldweg, alleen toegankelijk voor landbouwvoertuigen, fietsers en wandelaars.
Probeer nu om te keren... Sla de eerste straat rechts in....
STOP!!!!! Alweer een veldweg!

Ik krijg het al op mijn heupen! Maar goed dat de zon schijnt!
Waarom niet gewoon een papieren landkaart gebruiken? Waar is de goede oude tijd? De tijd waarin onze hersenen nog enig nut hadden. Niet verwonderlijk dat auto's de trap van de metro afrijden!

Oké, terug op het juiste spoor! Sla links af... Nee, nee, nee! Het kan toch niet waar zijn!!!
Weer een veldweg en natuurlijk niet toegankelijk voor, jawel... chauffeurs met een GPS.
Enige optie is RECHTS. En RECHTS zal het het zijn.

Een gezellig Nederlands dorpje verwelkomt ons. MESCH lezen we op het bordje, dat even blauw is als de hemel. Even dacht ik: 'What a mess, ja!' Maar het dorpscafé glundert in de zon. Het terras is bezet door lachende gezichten nippend aan een biertje. Hoe gezellig kan het leven toch zijn.

We beslissen om de auto hier achter te laten en onze tocht naar 's Gravenvoeren te voet verder te zetten. De zon houdt ons gezelschap en zorgt dat het GPS conflict snel van de baan is.

's Gravenvoeren ligt langs de Voer en de bewoners geraken alleen aan hun huisjes via bruggetjes. Heel wat gebouwen stammen uit de 18de eeuw. Eigenlijk is het een bewoond openluchtmuseum.
De vers omgeploegde velden, het sappige groene gras waar paarden, koeien en ander vee gretig van smullen en de ontluikende bomen brengen ons in een gezapige toestand.

Toch houd ik mijn hersenen in paraatheid. Ik heb geen zin om te verdwalen om dan ook nog eens beroep te moeten doen op het 'misleidend' speelgoed dat Michel snel in zijn binnenzak heeft gestopt. 'Voor het geval dat...', zegt hij dan nog! Laat me niet lachen!

Mijn visueel geheugen zorgt ervoor dat we onze wandeltrip in vreugde beëindigen en in Mesch op het terras van het dorpscafé opgaan tussen al die lachende gezichten...