Nederland
Nederland
Europa
TravelGoom
Columbus Live, 'The Insiders Blog'
Mislukt!
Leuk geprobeerd, best gedaan, maar volledig mislukt.
Ik had gehoopt met net iets meer voldoening bij het Columbus-Live event vandaan te komen.
Dat ik er iets zou leren waar ik thuis wat mee kon.
Maar nee, voor alle duidelijk nog even: mislukt dus.
En een zooitje.
Direct na afloop naar de slager.
De ‘best bloedworst in town’ voor een pittig prijsje over de toonbank.
Nog ergens een blikje buffelmelk op de kop getikt en snel naar huis.
Bloedworst in de blender, buffelmelk erbij en poedeltje naakt voor de spiegel op zoek naar mijn beste huidplooi.
Wat de Maasai kunnen kan ik ook, dacht ik.
Afijn, die huidplooi redde ik nog wel maar de lenigheid ontbrak.
Dweilen, tapijt naar de stomerij, het beeld lijkt me duidelijk: zooitje met dank aan meneer Ton van der Lee.
En ik was nog wel zo onder de indruk.
Van de buitengewoon boeiende beelden die de geheime Maasai-rituelen ons lieten zien.
Over de overgang van krijger tot man en alles wat daar in een week durende ceremonie onder leiding van opperpriester Mokombo bij kwam kijken.
De enthousiaste toelichting die meneer Ton op de beelden gaf na zijn inleidende verhaal.
Maar meneer Ton was iets vergeten.
Ik heb echt mijn best gedaan.
Ben met vastgebonden enkels op twee benen springend boodschappen gaan doen, heb mijn hoofd kaal laten scheren door mijn moeder en mijn nichtje het potje rode vingerverf op mijn schedel om laten keren, de buurvrouw bekogeld met hondenpoep omdat ze maar niet zwanger wil worden, de door mij gedode mug als sieraad door mijn oorlel geprikt en ter afsluiting het tuinhuisje in de fik gestoken.
Maar tevergeefs.
Meneer Ton van der Lee, wilt u de volgende keer ‘don’t try this at home’ aan uw beelden toevoegen?
We zijn thuis aan het overleggen of we een in de sneeuw vliegende puffin op de plek van het Melkmeisje zullen hangen.
De ene Vermeer voor de andere Vermeer zeg maar al doen we het met een kopie.
Maar even wachten daar ik sterk de neiging heb nog eens goed naar alle foto’s van de gebieden rond onze aardpolen te kijken want jonge jonge wat zaten er prachtige bij.
Antarctica, Groenland, Spitsbergen en Noorwegen, zodra de dooi zich in gaat zetten doet Jan Vermeer de jas uit en gaat de airco aan omdat het hem te heet wordt.
Machtige foto’s geschoten bij minus 35 graden en daarmee een zeldzame documentatie van de uitersten van onze aardbol.
Lichtblauwe ijsbergen in zwartblauw spiegelwater, de dynamiek van een sneeuwstorm en het spel van silhouetten tegen de roodoranje avondzon.
Tientallen ijsberen die naast de boot het diner verstoren en prinsenpinguïns (kind van de koningspinguïn) die als een nieuwsgierige peuterklas de camera bestuderen.
Zandzakken die met twee tentharingen in de grond verankerd lijken en wij walrussen noemen.
Rendieren en natuurlijk de albatros al heb ik van die laatste niet echt meegekregen hoe groot deze precies is.
Meneer Vermeer wilde eigenlijk niet stoppen maar hij wist niet dat borrelen, babbelen en speculeren de belangrijkste activiteiten zijn op een dag als deze.
‘Wie denk jij dat het wordt?’
‘Wat is jouw eerstvolgende reis?’
‘Ik denk dat die of die het wordt’.
‘Oh, wat leuk ga je ook al naar Birma’.
Het is het enige dat ik heb opgevangen tijdens de oergezellige borrelblokken rondom de presentaties en de grand finale.
Galmend tussen de marmeren pilaren en zwevend boven de statige trappen, in fluistertoon van stamtafel naar stamtafel.
De speculatie zong rond en snel steeg de spanning over wie Reisreporter van het jaar zou worden.
De middag in de prachtige hal van het tropentheater begon met kennismaking en prettig weerzien.
Reisreporters en evenveel welkome nieuwsgierigen die op een andere manier Columbus hebben leren kennen mengden zich in een ontspannen sfeer.
Langzaam kwamen de reisverhalen naar boven en werden plannen en ervaringen uitgewisseld.
Momenten van nieuwe ontmoetingen tijdens het napraten over de mooie presentaties of bij de kraam vol boeken, kaarten en posters van wat we zojuist hadden gezien.
Doch tegen het eind van de middag, zeg maar vlak na de olijven en het kaasplankje, scheidden de wegen en bleven de Reisreporters over.
Gedwee schuifelde de RR-kudde terug naar het pluche van de machtige theaterzaal.
Een laatste wensblik omhoog waar het antieke houten plafond aan het onderschip van een stuk VOC-vloot deed denken.
Wie oh wie mag er naar Ladakh in het hoge noorden van India?
Het was te donker om goed te kunnen lezen zodat Louise licht ‘gehavend’ de presentatie moest doen. Tromgeroffel van zwetende handen op knikkende knieën klonk als opbouw naar de uitslag die op het grote scherm te voorschijn kwam.
Met het brons voor Reijsigers en het zilver voor Lola kwamen twee prachtige winnaars naar voren.
Lione en Rene kregen de publieksprijs mede door hun eerste plaats in de competitie.
Mireille werd ‘dromomaniste’ van het jaar al zal die titel nog wel wat uitleg vragen.
En dan, als het tromgeroffel weer aanzwengelt, sluipen de fotograven zo onopvallend mogelijk tussen de zitplaatsen naar boven.
Ze weten dat ze op de achterste rij moeten zijn, klaar voor het moment suprême.
De uitslag volgt en een geëmotioneerde Reisreporter van het jaar zondert zich even af met een warme partnerknuffel.
Dan volgen haar voorzichtige stappen, dalend in ongeloof, richting podium.
Een staande ovatie begeleidt haar en vele felicitaties volgen.
En dan is het tijd voor de Thai.
Indisch was op zijn plaats geweest maar dit restaurant was de beste plek om een nieuwe traditie in te luiden.
De Reisreporter van het jaar dient vanaf heden namelijk zijn of haar eigen stoel mee te nemen naar het afsluitende diner.
Zo zetten we napratend en genietend een punt achter deze heerlijke dag.
Met een mooie en terechte winnaar.
Daarom speciaal voor jou Fransje (Sidonius) ook een punt.
Zo’n dikke rode midden tussen je wenkbrauwen.
Die zal je nodig hebben straks.
Geniet ervan!