Een Rampzalig 2011 gewenst!

Door: TravelGoom

Geplaatst op Dec 14, 2010

Ik ben gek op rampen, natuurrampen wel te verstaan.
Het kan me niet heftig genoeg.
Razende tyfonen, verwoestende aardbevingen, een kokhalzende vulkaan.
Please Mother Earth, don’t hold back!

Als jongeling sliep ik op zolder.
Bed midden in de kamer en geen gordijnen voor mijn zolderraam.
Wanneer de avond laat wordt de pyjama aan en hup met een plof op bed.
Starend met mijn armen achter het hoofd een hoopvolle blik door het zolderraam naar buiten.
De hemel helder maar de sterren intrigeren me allang niet meer.
Ik wacht op die ene meteoriet.
Die grote, die verschrikkelijke, de definitieve, dat zou gaaf zijn.
En ik wil hem zien, sterker nog, ik wil mijn raampje er voor open zetten.
Kom hier maar naar binnen.
Dat zou een kick geven.

Rampen dus…
Maar er is een probleem.
En als wel vaker zijn wij dat.
Keer op keer zitten mensen de prachtige natuurrampen in de weg.
Waarom moet je nou op de flanken van een vulkaan gaan wonen?
Rivieren die al miljoenen jaren overstromen en toch je houten hutje ernaast?
Mensen weg wezen a.u.b., jullie verpesten mijn rampen.

Ik wil helemaal niet weten dat het vliegverkeer zwaar te lijden heeft onder een aswolk.
Laat mij de bron zien, het monster, de plek en vooral het gevaar want er komt toch nog meer?
Geen huilende kindertjes in tenten van zeil langs een cholerabeekje.
Geef mij de historie, de grootsheid, een analyse en een overdaad aan mogelijke risico’s.
Daar kick ik op.
Maar nee, er zijn mensen, heel veel mensen…
Dat is geen ramp, dat is verschrikkelijke ellende.
Rampzalig!

Ja, ik vind rampen zalig…
Hoe groter de ramp, hoe kleiner ik word.
Voel me schuldig.
Giro 555 als pleister voor mijn machteloosheid.
Maar dan ga ik verder.
Met oogkleppen op speur en zoek ik naar alle details over het gebied.
Geografie en Geologie, hoe vaak al en hoe heftig, kaarten en foto’s, mijn beeld moet compleet.

En ik wil er heen.
Maar ik ga nooit.
Ik wil de ramp maar niet als ramptoerist.
Ik wil de natuur maar niet de mensen.
Is er nog ruimte voor een natuurramp waar we heerlijk van kunnen genieten?

Als het even kan is het een onderdeel van mijn reizen.
Het bezoeken van een rampplek.
Zolang er maar geen ellende is geweest.
Een met as bedekt IJslands dorp okay, maar de Merapi no way!
Over Pompei twijfel ik, is lang geleden, misschien mag dat wel.
De spoeling wordt dun en ik vrees.

Ik vrees want de kersttijd breekt aan.
We weten allemaal wat dat betekent.
De komende weken zullen minimaal 3 vliegtuigen naar beneden komen.
Zal ergens op aarde een tsunami, aardbeving of overstroming duizenden mensen de ellende in storten.
Niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat het al jaren zo gaat.
Als onze bomen staan, de lampjes branden en de vuurpijlen besteld zijn staat moeder Aarde op en laat ze ons verwoestend hard de werkelijkheid zien.

‘Beste Moeder Aarde,
Zou u vanaf nu enkel voor een mooie natuurrampen kunnen zorgen?
Groots en indrukwekkend, niet destructief maar enkel gericht op ons besef en ontzag?
Eentje waarvan ik als rampenfan weer eens gewetenloos kan genieten?’

En nog veel belangrijker…
Dat ik iedereen oprecht het beste kan wensen?
Op de gok dan maar:

Ik wens jullie allen een ‘Ramp-zalig kersfeest en dito 2011!’

Gr Mies