Ik haat/houd van mijn koffer

Door: SuzanneGeudeke

Geplaatst op Dec 14, 2009

Ik heb een reisgids gekocht, een route uitgestippeld, de vliegtickets geboekt. In gedachten loop ik al te struinen door een onbekende stad met schaarse verlichting. In werkelijkheid kijk ik zenuwachtig naar mijn koffer, die met wijdopen mond op mijn bed naar me ligt te grijnzen. Hij heeft honger. Ik voer hem wat basics: sokken, pyjama, ondergoed, broeken, T-shirts. Hij begint al verdacht vol te raken, maar er liggen ook nog verdacht veel spullen naast de koffer. Hoe gaan in godsnaam die wandelschoenen erin passen? En moet ik eigenlijk nog wel een trui meenemen? En welke jas? Waar zijn ook alweer de malaria medicijnen? Hoe krijg ik dat dikke boek mee? Hoeveel kilo mag ik ook alweer mee? Het zweet breekt me uit. Ik haat mijn koffer.

Misschien moet ik van inpak strategie veranderen? Er zijn mensen die weken van te voren beginnen. Ze voeren de koffer elke dag een goed overdachte combinatie, echte delicatessen. Dat is toch niet helemaal mijn manier. Ik heb trouwens geen delicatessen combinaties in mijn kast hangen (afgezien van een paar gelukstreffers).

Dan heb je nog degenen die een paar uur voor vertrek in paniek hun koffer volstouwen, de fast food manier. Gebeurt vaak ’s nachts. Ben ik ook geen voorstander van. Ligt je straks op het strand met een wintertrui aan, omdat je je in alle haast vergist hebt. Nee, laat mij maar zweten. Uiteindelijk, ik weet niet hoe, past alles in de koffer. Ik houd van mijn koffer.

Nu moet die goed doorvoedde koffer nog naar Schiphol. En naar Schiphol ga je met de trein. En de trein zit als jij naar Schiphol gaat overvol. Oh ja, en hij heeft ook nog vaak vertraging. Vooral als jij naar Schiphol gaat. Ik haat/houd van de trein (doorstrepen wat niet van toepassing is).

“Kan die koffer niet in het bovenrek?” vraagt een norse meneer. Hij heeft een snor. Die snor geeft vast zijn bui aan. Als hij blij is gaan de puntjes omhoog. Vandaag hangen de puntjes omlaag.
“Sorry meneer, te zwaar om op te tillen” mompel ik een beetje beschaamd terug.
“Hoezo te zwaar?” Hangsnor begint eigenwijs aan mijn koffer te rukken, waarbij hij bijna door zijn rug gaat. Hangsnor druipt gebogen af. De puntjes van zijn snor hangen nog iets verder naar beneden.
“En onder de stoel?” stelt een iele vrouw met een vogelnest kapsel voor.
“Is ie te dik voor, mevrouw” zeg ik stellig.
Niemand durft een weerwoord te geven. Hij blijft dus in het gangpad staan. Lekker in de weg. De koffer krijgt heel wat woeste blikken te verwerken. Mensen haten mijn koffer. Ik ook een beetje.

Het laatste beetje zweten gebeurt op Schiphol. De bagagekarretjes op Schiphol zijn niet logisch. Je zou toch denken dat als je de hendel indrukt dat de bagagekar remt. Niet dus. Buitenlanders met enorme koffers van wel 100kg. tuimelen de roltrap af omdat ze het systeem niet snappen. Levensgevaarlijk. Ik speel op veilig en ren de roltrap op als er geen bagagekarren te zien zijn.

Hijgend en puffend kom ik aan bij de incheckbalie. Mijn koffer is zwaar (ik haat mijn koffer!), maar lichter dan gedacht (ik houd van mijn koffer!) en terwijl ik mijn boardingpass in ontvangst neem verdwijnt hij langzaam op de lopende band. Stiekem ben ik blij dat ik van hem af ben (ik haat van mijn koffer). Maar ook hoop ik hem snel weer te zien. Stel je voor dat hij kwijt raakt....Ik houd van mijn koffer! Toch?