Het is bijna september, de introductieweken voor nieuwe studenten gaan weer beginnen. In Moldavië is het niet anders.
Andrey, juist geslaagd, ontmoette ik in Tiraspol, de hoofdstad van het eenzijdig onafhankelijk verklaarde Transnistrië, een land dat eigenlijk niet bestaat. Men koos zelfs een eigen president en een eigen parlement die beiden niet erkend werden door de regering van Moldavië. In augustus 1994 kreeg Transnistrië wel vergaande autonomie wat betreft regionale aangelegenheden.
Het landje heeft een eigen munteenheid, de Transnistrische roebel, een eigen politiemacht en een uit 5000 manschappen bestaand leger. Het heeft ook eigen (niet officiële) grenzen die gecontroleerd worden door Transnistrische grenswachten. Je moet behoorlijk lang wachten bij de grens.
De officiële talen in Transnistrië zijn Russisch, Moldavisch en Oekraïens. Alle straatborden zijn in het Russisch of in het Cyrillisch alfabet en studenten en scholieren worden op universiteiten en scholen onderwezen in het Russisch. Ook lokale overheden en de meeste officiële instituten werken met de Russische taal. Het is dus niet zo vreemd dat veel jongens en meisjes in Moskou gaan studeren; diploma's van deze universiteiten worden wel geaccepteerd. Andrey begint met bosbouw.