Met de trein naar Vilnius
Vilnius
Litouwen
IreneR
Met de trein naar Vilnius
Mijn eerste blog voor Columbus reisreporter. Delen uit mijn digitale reisdagboek. Ik blik terug op enkele van onze mooiste reizen..
Onderweg naar Vilnius. Dag twee, de reis door Polen.
Het is half 6 in de ochtend als we worden gewekt door het alarm uit de telefoon. We hebben een betrekkelijk korte nachtrust gehad. We sliepen namelijk bijna boven de wielen van de Poolse trein naar Warschau. Deze maakten vreselijk veel herrie bij het remmen en het denderen over de slechte rails. Kort na het telefoonalarm , wordt er ook op de deur van onze slaapcoupé geklopt en krijgen we van de conducteur onze treinkaarten terug. Er zit een groen briefje bij, wat voor een beetje verwarring zorgt, omdat de bedoeling van dit groene briefje, wat overigens veel op een rekening lijkt, ons niet duidelijk is. Waarschijnlijk is het een bevestiging dat we de bedden hebben gebruikt. We gaan snel in de kleren en pakken de rugtassen weer in.
Kort daarop komen we aan op het station Warschau Centrala. Dit is het station waar we er niet uit moeten.
Na weer hulp te hebben gevraagd, ditmaal aan een wat oudere Poolse heer, blijkt dat ons station Warschau Wschodonia, één van de navolgende haltes is. We stappen uit en lopen naar de centrale hal. Volgens ons reisschema hebben we iets meer dan een uur, om hier te vertoeven. Onder in de gang van het station kopen we bij een bakker twee luxe broodjes. Brood van een zwaar en compact deeg met daarin een gele vulling. Het lijkt en smaakt op een puddingbroodje. Oh ja, er zit een witte glazuurlaag op, die plakt als de ziekte. Voor beide broodjes moesten we het “enorme” bedrag van 2.40 Zl betalen, omgerekend en dat betekent delen door 4 hebben we 0,60 eurocent voor twee broodjes betaald. Aangezien we nergens konden zitten, het station kende namelijk geen bankjes (erg raar) hebben we het broodje opgegeten bij een dichte kiosk. Hier hebben we , de ons voorbij trekkende, forenzen aanschouwd. Onze lieve heer heeft rare kostgangers.
Om 07:05 uur zijn we naar het perron gelopen waar onze trein naar Sestokai volgens het spoorboekje zal vertrekken. Aangezien alles in het Pools en summier in het Duits wordt aangegeven is het zaak goed op te letten. Op het perron zelf heb je verder geen actuele informatie beschikbaar omdat alles wordt omgeroepen in het Pools. Perronwijzigingen krijg je dus op het laatste moment pas mee wanneer de informatieborden worden aangepast. Dit gebeurt pas wanneer de trein al binnen is. Op een bepaald moment was het inmiddels al 07:34 uur geweest. Dit was het tijdstip waarop onze trein al had moeten vertrekken. Enigszins ongerust, maar niet in paniek, vroegen we het aan een conducteur die zich verdekt had opgesteld. Hij bevestigde dat dit het goede perron was. Nadat het informatiebord inderdaad was aangepast met de reisgegevens waar we al geruime tijd op hadden zitten wachten, kwam de trein met een vertraging van 10 minuten binnen. We stonden bij het punt waar de locomotief stopte en stapten daarom in voorste wagon. Dezelfde conducteur sprak ons aan en zei dat we naar de laatste drie wagons moesten, omdat dat het gedeelte zou zijn wat naar Sestokai zou rijden. Met volle bepakking zijn we de hele trein doorgesjouwd, waarbij Gosse enigszins geïrriteerd raakte omdat je hier dus afhankelijk bent van een welwillende goed Duits of Engels sprekende conducteur.
Onderweg zien we duidelijk dat we in het voormalig Oostblok zijn beland. Niet alleen aan de huizen met de tuintjes en fruitbomen maar ook aan de slecht bewaakte spoorwegovergangen. Mensen lopen trouwens ook gewoon over het spoor (vaak wel, een al lang niet meer gebruikt spoor) naar het station. Moet je in Nederland eens proberen! De huizen zijn heel wisselend van stijl. Je hebt houten huizen, een beetje Oostenrijks, bakstenen huizen en gestuukte huizen in de meest waanzinnige pasteltinten. Er zijn zelfs groeen en fel blauwe dakpannen! Verder zien we veel berken en dennenbos op weg naar de grens met Litouwen.
Bij het overstappen in de grensplaats Sestokai spreken Adrian en Jen uit Australië ons aan. Ze vragen of ze met ons mee mogen lopen naar de goede trein. Ze kunnen zich moeilijk verstaanbaar maken in hun Engels. Wij helpen hun naar de overkant van het perron naar de enige andere trein op het hele stationnetje. De boemel gaat verder op enkel spoor naar Kaunas en Vilnius. Het landschap veranderd niet veel maar de huizen worden Scandinavischer.
We hebben sinds negen uur vanochtend niet meer gegeten. De stations hebben geen restauratie en in de trein is niks te koop. Trouwens, met welk geld zouden we moeten betalen? We hebben alleen een paar euro. Jen vraagt ons wanneer we voor het laatst hebben gegeten en biedt ons een broodje aan. Irene neemt het aanbod gretig aan, ze valt haast op van om van de trek. Een wit bolletje met salade. Adrian biedt ons ook nog Schotse malt whiskey aan en we drinken het op in onze plastic bekertjes die we uit de slaap trein hebben meegenomen.
Door het uur tijdsverschil komen we eerder dan ons gevoel verwacht aan in Vilnius. Op het hoofdstation stappen we uit in een rustige gemoedelijke stad. We proberen de op het station aanbevolen trolleybus nummer vijf te nemen maar de chauffeur snapt ons niet, we zijn moe en nemen toch maar een taxi. Na 32 uur treinen zijn we op de plaats van bestemming. Een prachtige reis vol ervaringen! Dat hadden we gemist als we de makkelijke weg met het vliegtuig hadden genomen! Zo begint je reis al op het station van je woonplaats!
Foto's
