Heel even onderweg...

Door: TravelGoom

Geplaatst op May 12, 2011

Mijn Autoroute

Ik draai en tol geen idee waar precies maar ongetwijfeld naar beneden.
De klap was hard, heel snel, geen tijd gehad om op wat voor manier dan ook te reageren.
Geen vangrail, enkel een betonnen blok die nu tot kiezels is vergruisd.
Gewoon een doffe boem en daar ga ik, ins Blaue hinein...

Ik voel wel pijn maar ik weet niet goed waar.
Mijn shirt vol bloed maar het tollen is zo heftig dat de bron me ontgaat.
Het glas zal wel kapot zijn, gebroken en versplinterd, in stukjes overal heen.
Had ik de gordel wel om, ach wat maakt het uit, straks is de nut verdwenen.

Ik zie blauw, dan weer bruin, het groen van bomen denk ik.
Gewoon de bergweg naar beneden, iets voorbij de hoogste pas.
En toen een berggeit of een gems, wat zal het zijn geweest?
Ik schrok en trok, hard aan het stuur en wist heel snel.
Da's nie goe....

En nu dus hier steeds dieper in de afgrond.
Ondersteboven en inmiddels naast het blauw, bruin en groen ook iets van oranje.
Een vlam denk ik want dat zwarte dat is rook.
Zonde eigenlijk, ik had graag de bergweg helemaal afgereden.
Nu haal ik iets te snel het einde.

Ik probeer te tellen hoelang ik al onderweg ben.
Zoveel gedachtes plots door mijn hoofd het moeten maanden zijn.
Maar het zijn enkel een paar tellen voor het mooie licht.
Ik wacht op de tunnel terwijl de wind steeds harder suist.
De kleine boem zojuist en de grote boem die komt.

Ik zie de bodem, een klein wit huis met straks rood dak.
Hopelijk is er niemand thuis.
Zo'n huurauto na 1000mtr verticaal geeft flinke rommel.
Ik doe mijn ogen maar dicht want de klap komt zo.
Stomme berggeit denk ik nog.

Wat duurt het lang, ik wordt onrustig.
Gedraaid en getold als een vieze sok in de centrifuge.
Het is genoeg, ik sta op en ga naar beneden.
Een slok uit de koelkast, even pauze en weer terug in bed.
Ik wil toch liever van een andere autoroute dromen...