Een huwelijksreis die in het water valt? (Deel 2)
Split
Kroatië
HenkJanKlaver
Een huwelijksreis die in het water valt? (Deel 2)
De dag nadat we waren gearriveerd op camping 'Borje' nabij NP Plitvice wouden we het park gaan bezoeken. Voor mij zou dit de tweede keer zijn. De eerste keer was twee jaar daarvoor in het voorjaar (zie mijn foto+tip). Dit was zeer de moeite waard. Half ontdooide watervallen en blauwe meren. Nu verwachtte ik meer groen te zien. Heleen en ik maakten ons klaar nadat we hadden ontbeten. Het regende. Uiteraard. En alles zat dicht van de mist. We zaten te twijfelen of we wel naar het park moesten gaan aangezien we op de terugweg er ook nog langs zouden komen. Misschien hebben we dan beter weer. Even informeren bij het vriendelijke campingpersoneel. De Kroatische dame wist mij te vertellen dat in de rest van Kroatië ook alles dicht van de mist zat en overal neerslag was voorspeld. Verder naar het zuiden afzakken kon dus wel, maar eigenlijk ook zonde omdat je dan niet veel ziet. Bovendien, door alle regen kon het wel eens rustig zijn in het park. 'De watervallen zijn nu ook groter' zei de dame. Of dat ook echt zo zou zijn betwijfelde ik, maar dat zou dan een leuke meevaller zijn. We besloten het er maar op te wagen. Vanuit de camping was een prima shuttle geregeld en we werden bij ingang 2 afgezet waarbij we bij binnenkomst van het park eerst over de grote meren met de veerpont gingen. Het was inderdaad niet heel druk. Het miezerde wat door maar de temperatuur liep al voorzichtig op. We namen de route bovenlangs voor mooie overzichtsfoto's. Gelukkig verdween de regen en maakte deze plaats voor zon! Misschien was dit wel de eerste zon die we zagen sinds ons vertrek uit Nederland! De truien en jassen konden uit. Wat een geluk dat we toch zijn gegaan. Het was niet druk, mooi weer en de watervallen waren overweldigend. We keken onze ogen uit. Ik zou hier wel een boek over kunnen schrijven. Dat doe ik niet, aangezien er al zoveel verteld is over dit mooie park. Bovendien was dit nog maar het begin van onze huwelijksreis. Dus er is nog genoeg om te vertellen.
De volgende dag braken we ons tentje op en dit deden we volgens de gewoonte: nat. We zouden vandaag naar Nationaal Park Krka rijden en daar ergens een camping zoeken. Via Vrelo Koreničko reden we naar Gospić en vervolgden we de snelweg naar het zuiden. Vanaf nu was dit voor mij onbekend terrein. Een heerlijk, bijna verslavend gevoel. Richting Zadar veranderde het landschap al aardig. Van zachte begroeide heuvels naar meer rotsachtige bergtopjes. Ohja, en het regende. Had ik nog niet genoemd volgens mij. Maar we genoten. Van onze nieuwe radio/cd-speler in de auto zodat we alle cd's konden luisteren die onze bruiloftgasten hadden samengesteld. Van ons Mazdaatje, van het zien genieten van de ander, van de goede snelweg. Eigenlijk van alles. Zo nu en dan was het 10 minuutjes droog.
We naderden Skradin al rap. Dit betekende dat we dichtbij NP Krka waren. We hadden gehoord dat dit park een soort Plitvice is maar waarin je kunt zwemmen! Nou voor dat zwemmen hadden we niet naar het park hoeven te gaan, want de straten stonden blank en de auto's stil toen we op de parkeerplaats van het park aankwamen. Nu staan auto's doorgaans stil op een parkeerkplaats, maar dit was niet vrijwillig. Dit had ik echter niet door en hield mijn voet op het gaspedaal. We zouden Krka wel bezoeken op de terugweg. Ik reed... nou ja dreef, over de weg, stopte even om te kijken waar we heen moesten om de snelweg weer te vinden en wou weer verder rijden. 'Prrtttrtrtt, prtrtrttrt' deed onze Mazda. Met horten en stoten reden we verder. Mijn gezicht begon wat somberder te staan. Voor deze trip de auto naar de garage gebracht voor een grote beurt. Helemaal laten nakijken om maar te voorkomen dat ik de HAC (de Kroatische ANWB) zou moeten bellen. 'Niet nu al' dacht ik. 'Niet nu al pech en de reis moeten staken'. Ik weigerde dit te accepteren en bleef met horten en stoten doorrijden. De auto mistte vermogen en harder dan 90km/h konden we niet op de snelweg. 'Droogt wel weer op. Waarschijnlijk een bobine die water heeft gepakt of iets dergelijks' probeerde ik mezelf gerust te stellen. Maar gerust was ik niet. Heleen merkte dit en was positiever ingesteld. 'Ach, komt wel goed, het gaat vanzelf over' zei ze. Ik moest hierdoor niet mijn humeur laten verpesten vond ze. Maar ik voelde me al een behoorlijke cocktail worden door het geschud en om zo nog een paar duizend kilometer af te leggen zag ik niet zitten. We besloten maar een schietgebedje te doen bij een tankstation. En geloof het of niet, maar vanaf dat moment reed ons autootje weer als vanouds! Dus vol gas... uh benzine, verder. Omdat we Krka niet met een bezoek van ons hadden verwend, zaten we wat ruimer in de tijd. We besloten maar om verder naar 'beneden' af te zakken richting Bosnië. Heleen stelde voor om van de snelweg af te gaan en de kust te bekijken. Goed idee vond ik dat. Kijken of je inderdaad als zeehondjes naast elkaar lag. Aangezien we grote natuurliefhebbers zijn besloten we de steden Trogir en Split te laten liggen. Misschien onbegrijpelijk voor sommigen, maar wellicht kwam dit nog op de terugweg. Bovendien om met zulk slecht weer steden te bezoeken is ook niet alles.
We reden verder richting Bosnië en Herzegovina. Een beetje gespannen waren we daarvoor wel. Maar de zon brak langzaam door en dat beloofde wat...
Foto's
