Een huwelijksreis die in het water valt?
Plitvice NP
Kroatië
HenkJanKlaver
Een huwelijksreis die in het water valt?
Oké, even wat informatie vooraf. Mijn vrouw Heleen was gewend om in gezellige huisjes en hotels op vakantie te gaan. Terwijl ik daarentegen altijd gewend was om te trekken in een tentje of hostels. De eerste jaren van onze relatie zijn we op 'haar manier' op vakantie gegaan; ik wou dat ook wel eens ervaren. Mei 2014 zijn we getrouwd en mevrouw heeft alles geregeld van de bruiloft. Weliswaar met mij in overleg (het was niet zo dat ik in een roze tutu ben getrouwd). Het was een topdag, van begin tot eind. Echter was er een klein smetje waar Heleen weinig invloed op had: het weer. En het heeft die dag gegoten. Bakken water kwamen naar beneden van de ochtend tot en met de avond. Ondanks dat hebben we de dag van ons leven gehad.
Toen kwam het onderwerp 'huwelijksreis' ter sprake en ik vond dat het tijd werd om dit op 'mijn manier' te doen. Heleen stemde toe. Ja, ze stemde toe. En dat heeft ze geweten. Na wat denken wat er bovenaan mijn lijstje stond en onze financiële mogelijkheden waren, kwam ik al gauw uit op de Balkan. Oost-Europa heeft me altijd getrokken en nooit teleurgesteld, maar in het voormalig Joegoslavië was ik nog niet geweest. Uitzondering hierop was Slovenië, maar dit was een bliksembezoek aan het meer van Bled.
'Heleen, lieverd, we gaan 3 weken lang met ons tentje en onze Mazda 626 uit '98 naar Kroatië, Bosnië-Herzegovina, Montenegro, Kosovo, Macedonië en Albanië. Hoe vind je dat?'. Toen begon Heleen toch wat angstig te kijken, aangezien ze nog nooit had gekampeerd. Maar ze besloot het los te laten omdat ze zag hoe enthousiast ik was.
Bepakt en bezakt gingen we op pad. Voor mij was de eerste dag overleven en kilometers maken. Duitsland door. Niet dat Duitsland niet mooi is, maar de autobahn naar Oostenrijk, die kende ik eerlijk gezegd inmiddels wel. Voor mij begon de vakantie pas als we in Oostenrijk waren. Heleen heeft geen rijbewijs dus ik moest alles rijden. Door de vele wegwerkzaamheden, drukte op de weg en de vele regen kwamen we pas laat aan op onze eerste stop: de camping van Hallein, nabij Salzburg. En toen begon het feest natuurlijk: onze tent opzetten. In de regen uiteraard, anders had het niet bij ons gepast. En in het donker. Ik wou eigenlijk de auto stationair laten draaien met koplampen, maar het was al laat en wou ook geen mensen wakker houden met motorgeluid. Om het verhaal nog sterker te maken: het begon te onweren. Maakt niet uit, we waren toch al nat. Tent opgezet, weinig zeggen, luchtbed opgepompt, slaapzak en kussen erin: maffen maar!
De volgende dag was mijn vakantie dan eindelijk begonnen en we reden vroeg weg van Hallein en vervolgde we onze weg door de door mij geliefde Oostenrijke Alpen naar Slovenië. Vignet gekocht bij Villach en nadat we door de Karawankentunnel Slovenië waren binnengevallen hebben we even pauze gehouden bij het bij ons bekende meer van Bled.
Na een uurtje in het gras zitten en een broodje en wat drinken zijn we verder gereden. Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië, was voor ons een bekend gezicht. Niet zozeer de stad zelf, maar vooral het weer wat we aantroffen. Keiharde regen. Auto's reden niet harder dan 30km/h of stopte zelfs op de vluchtstrook. Mijn Mazdaatje kachelde vrolijk rustig verder. Naar de zon. Toch?
Bij Novo Mesto verlieten we de Sloveense snelweg richting Karlovac, Kroatië. Zo lieten we Zagreb liggen (i.v.m. drukte). We kwamen bij de grens en ik zag geen douane. Twijfel sloeg toe of dit inderdaad wel de grens was, er was namelijk ook geen verkeer. Daarom besloot ik maar door te rijden en hoorde ineens 'zaustaviti!', oftewel 'stop' en zag ik links van mij een douaniére verschijnen. De remmen deden hun werk. Mijn achteruitversnelling ook, want ik moest 20 meter terug. Ik tien keer sorry zeggen tegen haar en proberen uit te leggen dat ik het niet doorhad. Een voorzichtige glimlach verraadde dat de mevrouw minder streng was dan ze wou voorkomen.
We reden het laatste stuk van onze dag in schemer op de Kroatische snelweg. Bij Otočac verlieten we deze en pakten we een mooi stuk richting camping 'Borje', ongeveer 10 kilometer van de bekende Plitvice-meren af. Donkere wolken verzamelden zich alweer. Dit kwam goed uit want we hadden inmiddels meer ervaring in de tent opzetten in de regen dan dit droog te moeten doen. Een Deja-Vu. Weer regen, onweer en weinig tot geen licht. Zelf besloot ik toch wat meer te praten dan de vorige dag bij dit ritueel, maar Heleen was toch wel wat stilletjes. Even sloeg de twijfel toe. 'Zou ze het wel leuk vinden, op deze manier op reis gaan?', vroeg ik mezelf af. Ik besloot de proef op de som te nemen. Om maar tegenwicht te geven aan het verwachtte antwoord, vroeg ik overdreven vrolijk en enthousiast terwijl ik naar een haring in de grond aan het staren was: 'Vind je het leuk lieverd, kamperen enzo?'. Een stilte... Die stilte begon bijna pijnlijk en ongemakkelijk te worden tot ik besloot om mijn hoofd op te richten. Heleen keek me aan, met het haar van een verzopen kat door de regen, met een glimlach van Nederland tot Kroatië en zei: 'Lieverd, ik wil voortaan op 'jouw manier' op reis!
Foto's
