Een duik in het diepe - Discovery Dive in Kroatië

Door: TresContent

Geplaatst op Nov 1, 2014

Afgelopen januari brak mijn dertigste levensjaar aan. Een licht weemoedig gevoel overviel me, bijna gelijk gevolgd door een grote dosis vastberadenheid. Dit is het jaar dat ik mijn angsten ga overwinnen! En dat zijn er nogal wat. Voordat ik de auto instap heb ik al 20 ongelukken gehad, ik word liever wakker met een volle blaas dan dat ik in het donker naar de wc ga en ben ervan overtuigd dat elke vlinder het op mij gemunt heeft. En zo kwam het dat ik deze zomer voor het eerst een duik in het diepe nam.

Als laatste stop tijdens onze roadtrip door Kroatië heeft vriendlief een camping uitgezocht met duikschool. Vriendje is namelijk in het bezit van zijn duikcertificaat en heeft besloten om deze zomer nog één duikje te doen. Bij aankomst op de camping roep ik, met mijn jaardoel in gedachten, heel stoer: “Ik ga een proefduik doen”! Vriendje reageert gereserveerd enthousiast. En terecht. De afgelopen jaren riep ik dit wel vaker, maar draaide ik alweer trillend om nog voordat de duikschool ook maar in beeld kwam. Daarnaast lopen onze snorkelavonturen steevast uit op een hysterische situatie waar de gemiddelde soapscene niets bij is. Vissen…ik ben er doodsbenauwd voor.

Maar deze keer wordt het anders. Mijn jarenlange fascinatie voor de onderwaterwereld moet deze zomer evolueren van op de bank met Discovery Channel aan naar een Discovery Dive. En dus meld ik me bij de duikschool voor deze eerste, door mij zo gevreesde, duik. Met de bibber in de benen spreek ik een dag en tijdstip af en voel mijn nervositeit iets zakken als blijkt dat er vandaag in ieder geval geen plekje meer is.

Het dagje wachten doet toch ook zeker geen wonderen. Sterker nog, de zenuwen krijgen nu juist de kans zich ten volste uit te breiden. Ik negeer ze, doe een beroep op mijn ‘stoere ik’ en volg vriendje op de grote dag vastbesloten naar de duikschool. Terwijl de zee in zicht komt vallen ons direct de golven op. Het ziet er niet uit als een rustig kabbelende zee. Dit wordt bevestigd door één van de duikinstructeurs. Vriendje mag zich gaan omkleden, maar ik als duikdummie word gevraagd te wachten tot de zee weer kalm wordt. En de vraag is nog maar of dat deze dag nog gebeurt.

Terwijl ik mijn koffie drink weet ik niet goed wat ik voel. De bangerik in mij is ietwat opgelucht en lijkt stiekem te hopen op het niet doorgaan van de duik. Mijn vastberaden, bijna 30-jarige, ik voelt een kleine teleurstelling opkomen. En eigenlijk wint geen van beide gevoelens het en weet ik niet waar ik op hoop. Ik ben er zelf nog niet uit als het uiteindelijk voor me besloten wordt. De zee is kalm genoeg, we gaan te water!

Tijdens de briefing laat een nerveus kuchje zich steeds vaker horen en ik begin de zenuwen goed te voelen. Mijn duikinstructeur verzekert me nogmaals dat ik niet bang hoef te zijn voor het water en grinnikend beken ik dat ik al bang ben voor een goudvis. De goede man lijkt dat niet helemaal te snappen en antwoord dat het allemaal goed komt. Het is tijd om het water in te gaan.

Terwijl ik met de rest van de duikdummies onwennig lig te dobberen besef ik me dat ik geen idee heb wat er zich in de onderwaterwereld onder mij afspeelt. Lang heb ik niet om daar over na te denken want ik voel hoe mijn instructeur de lucht uit mijn luchtvest laat lopen. Langzaam verdwijnen we onder water. Vrijwel direct zak ik tussen honderden visjes. En de wonderen zijn de wereld nog niet uit, zo blijkt…

Terwijl ik tijdens mijn snorkelpogingen bij het zien van de eerste vis paniekerig rechtsomkeert maak, voel ik nu niets van angst. De visjes cirkelen om ons heen en ik kijk uitgebreid naar alle verschillende kleurtjes en groottes. Na een aantal verplichte veiligheidsoefeningen, waarbij we voornamelijk om de drie seconden tegen elkaar aan drijven, is het tijd voor het echte stukje duiken. Mijn instructeur heeft mijn eerdere zenuwen goed aangevoeld en checkt een extra keer of alles goed gaat. Ik kan niets anders doen dan een positief teken geven en daar gaan we.

Dat er nog een rijtje duikdummies achter me zit ben ik vanaf de eerste beweging met mijn vinnen al vergeten. Prachtig vind ik het. Ik voel geen angst, maar een extreme vorm van nieuwsgierigheid. Ik wil alles zien, niets missen. Ik voel de tranen opwellen in mijn ogen maar houd ze tegen. Nu is niet de tijd voor een emotionele huilbui. Maar ik voel me op dit moment extreem gelukkig.

Terug op de camping besef ik dat ik weer een doel gehaald heb. Niet alleen heb ik één van mijn angsten overwonnen, ik ben een geluksmoment en toekomstige hobby rijker. Het was de eerste keer, maar opnieuw ben ik vastberaden…Dit was zeker niet de laatste.

(Discovery Dive doen in Kroatië? Check de website van Duikschool Mihuric, gelegen op Camping Selce).