Uitstapje naar urbexland
Overig kustgebied
Kroatië
Svangelderen
Uitstapje naar urbexland
"Eike...?"
Mijn stem klinkt kleintjes, galmt tegen de lege muren. In het lege gebouw voor me ritselt iets. Het gevoel dat we hier niet mogen zijn wordt nu heel sterk. Is dit wel iets voor mij? Mijn verbeelding maakt overuren. De lege gebouwen om me heen kunnen wel van alles huisvesten. Zwervers, vandalen, geesten? Binnen in het grootste gebouw hoor ik weer een geluid. Geschraap. En Eike antwoord niet, hij is de andere kant op gelopen, even pissen.
Ik tuur voorzichtig door het raamkozijn waar het glas al lang geleden uit verdwenen is. In het schemerduister zie ik een gedaante. Hij beweegt. Zijn dat horens die ik zie? Ik slik en kijk wat beter. Het zijn inderdaad horens, en ze zitten op de kop van...een koe. Ik giechel eventjes, opgelucht.
Eike komt uit de bosjes aangelopen. "Het is hier wel bewoond hoor", waarschuw ik hem. Hij kijkt met een sceptische blik naar het gebouw dat half op instorten staat. Dan tuurt hij door het zelfde raam als ik en hoor ik hem lachen. Voorzichtig om het puin heenstappend zoeken we de ingang op. Een hal, die in het midden doorsneden wordt door een grote gang waar twee koeien staan. Ze kijken niet eens op als wij zomaar binnenstappen. Overal ligt mest, brokstukken van het gebouw en kapotgetrapte ordners. Terwijl ik me beneden nog sta te verbazen, klinkt Eikes stem al van boven. "Ik denk dat dit vroeger een school was!" Hij stuitert de verbrokkelde trap alweer af, enthousiast vertellend over de schriftjes die hij boven zag, met het jaartal 1987 erin. Dit gebouw staat al bijna net zo lang leeg als ik leef...
Dat dit misschien wel een school was, maakt het een akelige plek. Want hier in deze omgeving is helemaal niks. Een hobbelige weg, die hier voor doorgaande weg doorgaat, loopt langs dit terrein. Iets wat ooit een parkeerplaats is geweest ligt voor de ingang. Wegen vol diepe kuilen en gaten naar kelders leiden het terrein zelf op. Een stuk of tien totaal vervallen gebouwen staan hier in te storten. Er staat geen hek om heen, geen waarschuwingsbordjes, geen bewaking. Alleen die desolate gebouwen. Onhandig frunnik ik aan mijn camera. Ik fotografeer meestal landschappen. Eigenlijk weet ik niet of ik die vreemde schoonheid die in uitgestorven gebouwen zit, wel kan vastleggen.
Ik vraag me af waarom ik me zo slecht op mijn gemak voel. We hebben al zo veel verlaten huizen gezien in dit land. Maar dit is zo massaal. Ik blijf maar verwachten dat er iemand komt vertellen dat we hier absoluut niet mogen zijn. Ik klem mijn camera nog wat steviger vast als ik ineens een laag brommend geluid hoor. Een zilverkleurig busje komt het terrein oprijden. Shit, daar zijn vast die bewakers! Snel lopen we terug richting onze eigen auto. Het busje stopt, de deuren schuiven open en drie mannen springen eruit, apparatuur op hun schouders. Ze kijken niet eens onze kant op, maar naar het gebouw, onderwijl rap Duits met elkaar sprekend. Het zijn gewoon urbex toeristen.
De sfeer is meteen anders. We maken een kort praatje met ze, maar dan zijn ze weg, het grote gebouw in, hard lachend om de koeien. Ik durf me nu wat vrijer te bewegen, maar hoewel ik me nu wat meer op mijn gemak voel, is de aparte sfeer nu ook weg. We zijn gewoon een van de vele mensen die hier stoppen om te exploren en foto's te maken.
Dit was mijn eerste echte ervaring met urban exploring en ik ben nog niet meteen verkocht. Diep van binnen ben ik gewoon een schijterd. En voor urbex kun je beter lef hebben, dan een levendige verbeelding...
Foto's
