Het vinden van een slaapplaats in Zadar.

Door: Giberski

Geplaatst op Aug 8, 2012

Franz, de madam en ik.

Als we met de bus aankomen in het Kroatische plaatsje Zadar staat net als in alle andere plaatsen een klein groepje mensen ons op te wachten. Of je nu met de bus aankomt, de trein of de boot, ze zijn overal; de mensen die een kamer/zimmer/room of sobe verhuren.

En ook hier is dat dus het geval. Terwijl ik de bus uitkom, stap ik bijna in de armen van een moedertje met een veel te groot paars hemd aan. Of ik een kamer wil. Ja, eigenlijk wel, maar liever niet bij jou. Ik weet ook niet waarom maar in dit soort gevallen moet je je door je gevoel laten leiden. Natuurlijk speelt er bij mij ook mee dat ik bij het aankomen van de bus in het busstation de buschauffeur naar een oud mannetje heb zien knikken. Die kennen ze dus. Aha, dan heb je bij mij een credit verdiend. Eerst maar eens onze backpacken onderuit de bus halen.

Zodra de hele stapel tassen en zakjes compleet voor ons ligt speur ik tussen alle toeristen en Kroaten naar het oude mannetje. Shit, hij staat met twee meiden met flinke rugzakken te praten. "Moeten we maar een bus naar het centrum nemen", vraagt mijn vrouw. "Nee" zeg ik, mijn ogen gefixeerd op het mannetje. Bingo, de meiden lopen weg, nu is hij van mij. Dat denkt hij gelukkig ook en wij zijn zijn volgende slachtoffer.

"Hello, room?" vraagt het oude mannetje. "Yes", zeg ik en ik zie de map onder zijn armen vandaan komen. Bingo, we hebben prijs. Hij wil weten of we toevallig ook Duits spreken want daar is hij beter in. Jahoor, met mijn steenkolen-Duits kan ik best bij jou een kamer regelen. En zo beginnen we een praatje, beetje liegen (ja, we zijn nog studenten), beetje onnozel kijken, beetje dubbele vragen stellen en uiteindelijk voor zo'n vijftien euro een kamer boeken. Top gedaan jongens. En vervolgens lopen we met hem mee naar zijn auto.

Op de parkeerplaats achter het busgebouw staat een rood Opeltje die waarschijnlijk niet alle keuringen meer bezocht heeft. Hij doet de achterklep open en ik prop de twee backpacks erin. We nemen plaats in het blik en ook Franz laat zich achter het stuur zakken. Zitten is het niet meer, als in een fauteuil ligt hij achter het stuur. Ik plof naast hem neer en mijn vrouw Nanja wurmt zich op de achterbank. Voordat we wegrijden pakt hij mijn arm stevig beet en even denk ik dat ons laatste uur geslagen heeft. Dan wijst hij naar voren naar een knappe langharige dame in een kort rokje die voor de auto langs loopt. Tegelijkertijd trekt hij met dezelfde arm zijn ooglid omlaag, grinnikt en knikt naar mij. De oude viezerik, gniffel ik van binnen.

Hij begint een verhaal in het Duits over zijn huis, de kamers en zijn vrouw, de madam en geregeld pakt hij mijn arm vast om iets aan te wijzen wat voor ons van belang kan zijn. En ook telkens komt zijn madam weer voorbij waar hij duidelijk zijn mening over kwijt moet. Ik begin nu toch wel erg benieuwd te raken naar het, in zijn ogen, monster wat we zo gaan ontmoeten.

Als we aankomen rijden bij het huis staat ze al te wachten in haar bordeauxrode soepjurk, op Crocs met grote witte sokken erin, turend door een bril met enorme jampotglazen. Ze begint een heel verhaal tegen onze Franz en we vermoeden dat onze komst niet helemaal in de planning zat.

Om ons niet te laten wachten mogen we aan de tuintafel gaan zitten en worden er een paar shotglaasjes op tafel gezet. Er komt een colafles tevoorschijn en het ooglid wordt weer omlaag getrokken met een grote glimlach en de opmerking: " Policija, controle, coca-cola." Prima Franz, wat jij wil. Hij gooit zijn glaasje achterover, wacht tot ik hetzelfde gedaan heb en vult beide glazen bij. Mijn vrouw neemt een slok van het brandy-achtige spul, en trekt een gezicht wat duidelijk maakt dat het een hele missie gaat worden om dat glaasje leeg te krijgen. Franz loopt weg om met zijn madam te praten en snel giet ik haar glaasje leeg in mijn keel en die van mij er maar gelijk achteraan.

Een minuut later blijkt dat het huis vol zit en dus mogen we meelopen naar een kennis aan de overkant van het kruispunt. Ik sta op en merk dat twee-en-een-half glas brandy en een lege maag en een temperatuur van tegen de veertig graden en verbluffende werking heeft. Franz pakt uit het zicht van zijn madam de colafles en vult zijn glaasje nog eens bij. En stiekem neemt hij de lekkernij mee de tuin uit. Redelijk aangeschoten volgen we hem en ik sjouw de backpack de hele straat door. Op weg naar een nieuw huis, met waarschijnlijk meer drank en hopelijk een goed bed om mijn roes uit te slapen.