Verrassingsreis deel 4
Kvarner-kust
Kroatië
Annettoz
Verrassingsreis deel 4
Terwijl we onze rugzakken op het klamme bed gooien, kijken we de kamer eens goed rond. Er zit geen slot op de deur, het tapijt is flink versleten, er groeit schimmel op de muur en er hangt een metersgroot schilderij van Jezus aan de deur die elke stap die ik zet lijkt te volgen. Ik ben opgegroeid met het idee dat je geen afbeelding mag maken van Jezus, dus ik heb niet veel ervaring met dit soort posters. Wel vraag ik me af wie ooit op het idee gekomen is om Jezus op deze manier af te beelden. De rode gloed die over het schilderij hangt, maakt het geheel eerder duivels dan hemels. Zelfs wanneer het donker is lijken de ogen flink op te gloeien. Ik krijg er maar de kriebels van, maar misschien is dat ook wel de bedoeling.
Terwijl Kisse verdergaat met de auto leeghalen, ga ik op zoek naar onze gastheren om te betalen voor de nacht. Het is zonder twijfel ons goedkoopste onderkomen in jaren. We zitten in het Plitvicka Jezera gebied, waar het barst van de hotelletjes, appartementen en losse kamers in woningen die verhuurd worden. Voor deze kamer betalen we slechts tien euro per nacht. In de aangrenzende kamer zitten alleen twee meisjes op een oude tv naar tekenfilmpjes te kijken. De oudste komt naar me toe en vraagt om mijn paspoort en het geld. Terwijl ze als een volwassene de formulieren voor ons invult, vraag ik me af waar haar ouders zijn. Of zouden deze twee kinderen hier alleen wonen, terwijl ze elke nacht vreemden in huis halen om nog wat geld te verdienen.
Wanneer alles wat we nodig hebben is uitgepakt en de auto er weer een beetje fatsoenlijk uitziet, gaan Kisse en ik op zoek naar een restaurant. We rijden langs een flinke tipi wat ook een hotel moet voorstellen. In de veronderstelling dat zij vast ook een eetgelegenheid hebben, parkeren we voor de deur. Helaas serveren ze alleen ontbijt en lunch voor de gasten en meer niet. Toch zijn we niet helemaal voor niks gestopt. In de tipi verkopen ze ansichkaarten met Winnetou erop die rondvaart in de Plitvicka meren. In de jaren zestig zijn daar de opnames voor de film gemaakt. Intens gelukkig koopt Kisse een kaart met de oude indiaan erop en rijden we verder op zoek naar een plekje om te eten.
Een flinke rit later komen we aan bij een klein dorpje waar we al snel een restaurant vinden. Volgens iemand op straat die ons hierheen gestuurd heeft, zitten er achter het restaurant levende beren in een kooi. We hebben geen zin om iemand financieel te steunen die beren in een kooitje houdt, dus eerst gaan we kijken of het waar is. Nergens is ook maar en spoor van een levende beer te bekennen. Wel staan er twee joekels van opgezette beren in de hal. Nou ja, we besluiten hier maar te gaan eten want het ruikt erg goed en na de lange rit hebben we best wel honger! Hier heb ik een van de beste maaltijden ooit gehad. Helaas weet ik niet meer hoe het gerecht heet, maar ik zou het nog wel herkennen op de kaart. Het is een soort lap gekruid gehakt wat is dubbelgevouwen en ertussen zit gesmolten kaas. Het lijkt niks op een cordon blue en het smaakt tien keer beter!
Als we laat in de avond terugkomen bij onze kamer, is er nog steeds geen spoor van volwassenen te bekennen. We zien de twee meisjes samen op een opgemaakte bank slapen. We horen vreemde geluiden uit een andere kamer komen, maar nergens brandt licht. Omdat onze deur niet op slot kan en we de situatie maar vreemd vinden, barricaderen we de deur met onze rugzakken en kruip ik dicht tegen Kisse aan. De volgende ochtend staan we vroeg op, nuttigen een stevig ontbijt en rijden door naar de meren waar het al flink druk is met toeristen. Kisse's oom was er jaren geleden geweest. Toen mocht je er nog zwemmen. Nu is alles afgezet met paaltjes en hekwerken. Helaas, want het heldere water ziet er uitnodigend uit! Het is een indrukwekkend gebied en staat niet voor niets op de UNESCO werelderfgoederenlijst. Het is adembenemend mooi. Het water is felblauw en je kan makkelijk tot op de bodem kijken, waar de vissen vrolijk rondzwemmen. We gebruiken de rest van de dag om een deel van het gebied te verkennen. Daarbij mogen we gebruik maken van boottochtjes, pendelbussen en de gewone wandelpaden!
Als het donker begint te worden rijden we terug naar ons spookhuisje om er nog een nachtje te slapen. Wanneer we de volgende ochtend afscheid van de kleine meisjes nemen, hebben we nog geen spoor van volwassenen gezien. Het blijft vreemd, al lijken de kinderen zich wel te redden. De tocht van en naar de watervallen is net zo indrukwekkend als de rest. Overal zijn de tekenen van de oorlog nog duidelijk zichtbaar. Huizen vol kogelgaten, halfafgebroken gebouwen en langs de weg staan waarschuwingsborden voor mijnenvelden. Het is dus geen goed idee om hier even het veld in te lopen als je moet plassen! Via Otocac en Senj rijden we door naar onze volgende stop: De eilanden Krk en Cres.
Foto's
