Een zwijgend begin...

Door: TravelGoom

Geplaatst op Apr 30, 2020

Heb ik er wel verstandig aan gedaan?
Bijna 14 uur onderweg geweest en nu aan het eind van de middag op zoek naar een plek voor de nacht. Niets besproken want deze reis moet avontuurlijk zijn maar met de vermoeidheid in de ogen en de rest van het lijf kruipt de spijt toch langzaam in de aderen.

Ik rijd langs de kust van Istrië kort voor het aandoenlijke plaatsje Rovinj waarvan de kerktoren in de reisboeken met triggerde. Hier wil ik graag een aantal dagen blijven maar ja dan eerst een slaapplek weten te vinden.

Er staan grote borden langs de weg, gerangschikt onder de platanen die de baai rondom Rovinj van schaduw voorzien. De 'Zimmer frei' op deze borden verraadt de voornaamste bezoekers van dit Kroatische schiereiland waar nog maar net na de balkanoorlog het toerisme is opgestart. 

De oorlog waarvan ik de verhalen van de slachtoffers ken. Ik heb het leed in de ogen gezien en de bibberende stemmen gehoord door mijn jaren lange werk met vluchtelingen. Verhalen die ik niet zonder een traan kan doorvertellen en waar ik eigenlijk van weg wil lopen. Maar in sommige verhalen zat een vraag. Een vraag naar een belofte. Een vraag doordrenkt met trots. De trots van een land dat rechtop wil staan met de borst vooruit en de ellende achter zich. Mensen die huis en haard en een groot deel van hun hart waren verloren vroegen me vooral hun land te bezoeken als dat weer kon. Alleen dan kon het land weer opgebouwd worden en laten zien hoe mooi het eigenlijk is. En zo werd net na de eeuwwisseling Kroatië mijn keuze. 

Ik parkeer de auto onder een van de platanen en bestudeer de borden die kamers en appartementen aanprijzen. Doch bij de bijbehorende telefoonnummers krijg ik geen gehoor. Zondag laat in de middag is niet de beste tijd zo blijkt maar ik sta geen wanhoop toe. Dat vind ik niet gepast in het land waar ik nu ben. Als het moet slaap ik in de auto of op het strand. 

Ik rijd verder en nader het centrum van Rovinj. Voor me een klein café met een leeg terras. Er is een parkeerplek vrij en ik besluit een toiletbezoek en een biertje te combineren. De barman knikt vriendelijk als ik voor hem op een kruk plaats neem. Naast me zit een stevige dame met pikzwart haar en een strakke witte rok. Haar postuur heeft twee barkrukken nodig en de halve liter in haar hand is vermoedelijk niet haar eerste. In de hoek een oudere man met zijn hoed opvallend naar achteren. Zijn glimmende voorhoofd heeft geen enkele rimpel valt me op als ook hij kort knikt. In dit café wordt niet gepraat maar is de bar een plek van zwijgen. Ik zwijg maar mee.

De barman onderbreekt de stilte door me te vragen waar ik vandaan kom. Hij heeft al door dat ik geen Duitser ben en vermoed Holland. In gebroken Engels vervolgt het gesprek tot dat ik laat vallen dat ik een plek zoek voor de nacht. De dame naast me is plots nuchter en vraagt het ter controle nog maar eens: 'you need a room?'  Ik knik en de barman wordt bemiddelaar: 'she has a room, it's big'. 

Het is zo'n moment waarop in een paar seconden meerdere scenario's voorbij komen. Word ik in de maling genomen? Wat voor 'room' zal dat zijn bij deze weinig aantrekkelijke vrouw? Wil ze misschien iets heel anders van me? De barman ziet mijn twijfel en spoort me aan. "The room is good, she will show you, then you can decide'.  Dat is fair en nadat ik mijn biertje heb afgerekend volg ik de dame naar buiten. Ze vertelt me bij mijn auto te wachten.

Soms draagt het kleinste brommertje de grootste kont. En zo rijd ik even later achter een veel te strakke witte rok en wapperende zwarte haren met daaronder net zichtbaar twee wielen. Het brommertje heeft vaart en het kost me moeite te volgen totdat we een rustige woonwijk in rijden waar de smalle straten breder worden en villa's de boventoon voeren. Bij een van de villa's stopt ze. Ze wenkt en neemt me mee door de tuin die best steil omhoog loopt. Een trap naar beneden leidt naar een deur die een kelder doet vermoeden. Doch daarachter opent zich een grote ruimte ingericht als studio compleet met keuken, badkamer en ruime zithoek. Het is een prima verblijf en ik stem toe er de komende 4 nachten te blijven.

Ze vraagt me nog even mee te lopen voor de sleutel en wijst me op de plek onder de olijfbomen waar ik buiten kan zitten. Haar eigen voordeur staat open. Een nieuwsgierige man komt me even groeten, het blijkt haar broer te zijn. Langs hem in het halletje zie ik een kaars flikkeren. De vlam reflecteert op het glas van twee fotolijstjes en zorgt zo voor meer licht in de hal dan je van 1 kaars zou verwachten. Het is een klein altaar waarop de foto's van een oudere en een jongere man zichtbaar worden. De broer ziet dat het mijn aandacht trekt. 'Husband en son' is het enige dat hij zegt. Dan doet hij een stap op zij zodat de dame mij de sleutels van de studio kan geven.

'You can pay later, have a nice time in beautyful Croatia' zegt ze met een gemeende glimlach. Nu ben ik degene die knikt en in gedachten verzonken zwijgend aan mijn vakantie begin. Een vakantie waarin ik leer dat trots en gastvrijheid een ongelooflijke kracht hebben en Rovinj de belofte waar maakt als heerlijk verblijf.