Dansen in het dodenrijk
Dansen in het dodenrijk
San Michele is het dodenrijk van Venetië. In de negentiende eeuw besloot men de doden om hygiënische redenen, en uit plaatsgebrek, niet meer in de stad zelf te begraven. San Michele werd de nieuwe begraafplaats van de stad. Er werden cipressen gepland en muren om het eiland gebouwd.
In de twee eeuwen die volgden liep San Michele vol. Overal waar je kijkt zie je kruizen, kapellen, dodenmuren, familiegraven, kerkjes en en bloemen.
De graven vertellen een verhaal. Vaak met foto. Die zie je op bijna elke grafsteen of kruis. Soms wordt er meer verteld. Door een beeldhouwwerk of een vergulde herinnering.
De piloot, geboren in 1896 en gestorven in 1928. Zijn graf wordt bewaakt door een metershoge afbeelding van hemzelf. Compleet met een leren jack en vliegershelm gevangen in steen. Adelaars vliegen uit zijn rug. Er was geen wereldoorlog in 1928. Een ongeluk, ruzie, ziekte? Zijn leven staat in steen gebeiteld. Zijn dood is een vraagteken.
Een paar graven verder staan twee koperen flatjes. De liefde voor ballet in metaal gegoten. Op foto’s danst ze op de bruggen van Venetië. Negentien was ze pas.