Jaren geleden reden we met wapperende haren in een Saab cabrio over de peage richting Umbrie naar vrienden die een half jaar een huis hadden gehuurd in een slaperig dorpje waar zelden een toerist kwam. We werden warm onthaald door onze vrienden en de dorpsbewoners met zelf gemaakte wijn van een te hoog alcoholpercentage. Al snel stond Guilliano, de zoon van de kruidenier te trappelen om zijn net gekochte huisje aan ons te verhuren. We waren er blij mee, installeerden ons en verheugden ons erop om een tijd deel uit te maken van dit dorpsleven. Na een paar dagen kwamen we erachter waarom Guilliano zijn huis zo graag aan ons wilde verhuren. Hij mocht er van zijn moeder niet in wonen omdat de vorige bewoner zelfmoord had gepleegd en er boze geesten in het huis zouden ronddwalen. Als die twee toeristen na een maand nog niets mankeerden dan zou ze er nog eens over denken om haar zoon te laten gaan, zo had ze gezegd. Hier werd de sterke moeder-zoon band in Italie weer eens bevestigd. Op deze foto vrouwen uit het dorp met een hoed op gemaakt door mijn vriendin.