Don juans en schapenhoeders
Sicilië
Italië
LouisetenHave
Don juans en schapenhoeders
Terwijl het zonnetje in Nederland plots lekker is begonnen te schijnen, is het weer in Sicilië steeds juist omgeslagen. Maar ook slecht weer levert soms mooie beelden op.
Zo waren we gisteren bij de Scala dei Turchi. De dreigende lucht stak mooi af tegen de hoge rotsformaties. Een groothoeklens is noodzakelijk om de grootsheid van het landschap vast te kunnen leggen. Een toerist op de foto is vaak niet wenselijk, maar in dit geval juist praktisch, want anders heb je eigenlijk geen idee van de immense afmetingen.
Dit gebied aan de zuidkust is weliswaar een gebaand pad, maar het is dan ook het enige in die omgeving wat de moeite van het bezichtigen waard is. In de buurt deze ‘Turkse trappen’ vind je voornamelijk lido’s; uit de grond gestampte vakantieoorden, waar vooral Italianen en Sicilianen hun tijd doorbrengen wanneer het mooi weer is. Als de zon niet schijnt, is het gebied uitgestorven.
Italiaan in hart en nieren
Een paar dagen eerder, toen het weer ons nog enigszins goedgezind was, streken we neer in Sant’Angelo Muxaro. Een prachtig, authentiek Siciliaans dorp waar we meteen twee dagen zijn gebleven – al had ik er een maand kunnen blijven, zo fantastisch vond ik het! Toen we aankwamen, vroeg ik de weg bij een restaurantje. We werden doorverwezen door naar een andere persoon, die ons weer verder doorverwees en zo ging het maar door. Ik lieg niet als ik zeg dat we na twee dagen het gehele dorp kenden.
Wandelend door het dorp stuitten we op een groep oude mannetjes, die rustig in de middagzon met elkaar zaten te keuvelen. Het was voer voor prachtige portretten. Een mannetje bij uitstek, had de grootste lol en zat de hele tijd grapjes te maken. En zoals een Italiaan betaamt, kon hij het niet laten om te proberen mij te versieren, terwijl zijn compagnon er hoofdschuddend naast zat. Een 18-jarige in het lichaam van een 86-jarige, beter kan ik het niet omschrijven.
Schapen melken
Toen we de volgende dag weer op pad gingen, troffen we niet verder buiten het dorp een schapenhoeder. Enig navraag leerde ons dat deze man Enzo heette en dat zijn twee zoons achter de hut de dieren aan het melken waren. Van de melk wordt de typisch Italiaanse ricotta gemaakt. Het was een prachtig tafereel: de man met zijn schapen, tegen een prachtig groen landschap, terwijl je in de verte nog Sant’Angelo Muxaro op de rotsen kon zien liggen.
Ik had voor de foto geluk met het weer, wat hier soms echt voor een minuut op kan klaren.
Soms doen de stortbuien ons denken aan Aziatische moessons. Auto’s parkeren zelfs aan de kant van de weg om daar veilig te wachten tot moeder natuur het weer leuk geweest vindt. Je kunt zo nu en dan echt geen hand voor ogen zien.
We hebben nog een paar dagen, waarin het hopelijk wat bij zal trekken. Ik wil nog een beetje met de Canon EOS 5D Mark II spelen, bijvoorbeeld met de iso-waarden. De camera gaat namelijk tot wel 6400 iso, wat ongelooflijk is als je bedenkt dat filmrolletjes vroeger tot maar 1600 asa gingen. Technologie… het is wat. Volgende keer meer!
Foto's
