Sicilië
Sicilië
Italië
TravelGoom
Ontmoetingen: de Wereldtafel
'Si, mi nombre es Mies, from the Netherlands'.
'Ich bin jetzt funf tagen hier, avec le avion au Catania, yes indead'.
'Yes, oui, nein, non, jawohl, si, no way, jazeker, pfffff'.
Ik ga dit niet volhouden.
Dit Europese papiamento doet straks de rook uit mijn schedeldak komen.
'Uhh, hello, can we speak one language please?', gooi ik er vertwijfeld uit.
'Si, noi parliamo Italiani', komt er snel een antwoord.
'Let's speak English, not everybody speaks Italian good enough', krijg ik als steun.
Twaalf man aan tafel, tien nationaliteiten, allemaal voor korte of lange tijd als student in Taormina.
Ze willen allemaal Italiaans leren en aan het oorverdovende gekakel te horen hebben ze dynamiek in ieder geval al te pakken.
Hoe ben ik hier in vredesnaam verzeild geraakt?
Vooruit, nu ik toch aan het schrijven ben, kan ik het net zo goed vertellen.
Laat ik in de vroege ochtend beginnen.
Het moment dat ik half brak de stoffige flanken van de Etna afdaal waar ik net een eenzame nacht heb doorgebracht.
Eenmaal beneden blijken de bussen alleen 's middags te gaan en na een uurtje schiet de kramp in mijn duim en leer ik dat liften ook niet gaat lukken.
Dan maar de vriendelijk agressieve benadering, zeg maar 'dwingen met een glimlach' richting een Frans echtpaar dat de rokende Etnatop op de camera vastlegt.
Een klein halfuur later zetten ze mij met hun huurauto af onder aan de voet van een flinke rots waar mensen ooit bedacht hebben een dorp op te bouwen: Taormina.
Merci beaucoup monsieur et madame en let vooral niet op de achterbank waar nu een grijs-zwarte aslaag overheen ligt. Un souvenir de Etna pour vous...
Ik dwaal af.
Taormina is mooi, pittoresk en kunstzinnig. Met een machtig amphitheater en straatjes waar je lang doorheen kan slenteren. Direct aan een kraakheldere zee vol rotseilandjes bovendien en voorzien van perfecte terrasjes.
Dat weet ik allemaal nog niet als ik onder aan haar rotsvoeten sta.
Ik ben vies en moe en verlang ernstig naar een douche en een zacht matras.
De smalle, in haarspeldbochten omhoog kronkelende trap voor me werkt niet echt mee aan een goed humeur maar is vanaf hier de kortste weg naar het stadshart.
Ik heb een beetje geluk nodig besef ik.
En die komt er.
Met zware rugzak en zware benen beklim ik de laatste treden naar het centrum van Taormina. Mijn hoofd komt nog amper boven het wegdek uit als piepende banden me bijna uit balans brengen.
Vlak voor me staat een gammele Fiat Panda.
Een dame aan het stuur en een dame achterin, naast hen twee kinderen.
'You need a room?', klinkt het als het achterraampje krakend naar beneden is gedraaid.
Beduusd door de abrupte scene geef ik een korte knik.
'Be here in twenty minutes', komt het in matig engels vanaf de achterbank.
Dan scheurt de Panda weg en doe ik mijn laatste twee stappen omhoog.
Het 'gelato' aan de overkant van de straat komt als geroepen.
Ik mag graag een kort verhaal lang maken maar zal proberen dat deze keer andersom doen.
De dames hadden een kamer voor me. Eenvoudig maar met een douche en een zacht matras en, ontdekte ik nadat ik beide uitvoerig benut had, een balkon met geweldig uitzicht over de oostkust van Sicilie en de punt van de Italiaanse laars. Een mensen kan ook teveel geluk hebben kun je zeggen. Ik mocht voor een klein prijsje ook mee eten maar dat ging niet door want Andrea was er ook.
Even voorstellen: Andrea komt uit Zwitserland en is een half jaar in Taormina om Italiaans te leren. Ze woont die periode bij de dames in huis en we ontmoetten elkaar wanneer er vroeg in de middag een proseccootje op de keukentafel wordt neergezet.
Andrea is nog jong en vertelt vol trots over haar ouderlijke huis die onder de Matterhorn staat. Letterlijk, blijkt uit de foto die zij toont en ik hoop van harte dat wanneer de Matterhorn plots besluit haar imposante punt bij te slijpen, Andrea dan niet thuis is.
Affijn totaal irrelevant voor deze blog maar ik zocht even naar een leuke introductie van Andrea. Ik leer dat een fles prosecco heel klein is en wanneer de vroege middag inmiddels late middag is geworden nodigt Andrea me uit om met haar medestudenten uit eten te gaan.
U ziet, de cirkel is rond.
Zo ben ik hier dus verzeild geraakt.
New Sealand, Canada, United States, France, Spain, Switserland, Germany, Chili, zowaar nog een keer Holland en een onduidelijke Italiaan. Wereldburgers met de 'roots' of de schoonheid van de taal als reden om hier een aantal maanden in dit historische stadje te vertoeven en het Italiaans te leren. Jong en oud door elkaar, ik spreek ze die avond (en nacht) allemaal. Een lange stoelendans langs landen en talen, langs motivaties en persoonlijke verhalen. Het wordt een zeldzame 'meet and greet' met de wereld aan een grote tafel in een klein restaurant in hartje Taormina.
Eenmalige ontmoetingen met hoge intensiteit, met een 'see you by coincidence' als afscheid terwijl de zon haar eerst straal toont.
De zon die vanaf mijn balkonnetje wonderschoon de dag blijkt te brengen.
Ik galm er heerlijk na, geen zacht matras meer nodig.