Sicilië
Sicilië
Italië
AngelaenAnniek
Slowtravel Sicilie – nulla e certo (2)
Vanuit het Zuiden van Nederland passeren we in een vloek en een zucht de Frans – Zwitserse grens bij Basel. Iets te enthousiast sms ik sommigen “als het zo doorgaat zitten we om 18u aan de koffie aan het Comomeer!”.Dat had ik beter niet kunnen doen. Slowtravel blijkt dan niet voor niets slowtravel te heten....vele wegomleidingen wegens files in Zwitserland en een paar uur oponthoud voor de Gotthardtunnel werd ons deel. Zware sneeuwval en slechts +2C op de thermometer....het ware wintersportgevoel.....op zomervakantie. Ooit gingen we op wintersport met + 18C op de thermometer...het kan verkeren!
Nulla e certo, zo zie je maar weer.
Gelukkig scheen aan de andere kant van de 17 km lange tunnel weer een stralend zonnetje.
Na een goede nachtrust, was er de volgende dag alle tijd voor het wennen aan het de Italiaanse sfeer in Como. Onze blonde krullebol en flirt Anniek trok alle aandacht van zowel jonge als oudere italianen: Ciao bella! Nu is dat nog wel schattig, maar als ze 16 is denk ik daar vast heel anders over!
Via de prachtige snelweg Milaan – Genua komen we ruim op tijd – als eersten – aan in de haven van Genua. Het is dan even zoeken naar de juiste kade, maar via “Tanger en Tunis”, is “Palermo” dan uiteindelijk ook gevonden. Ondanks de boekingsproblematiek bij de ferrymaatschappij, is het hier op het oog chaotisch, maar toch zeer efficient geregeld.
Het uit – en inladen van alle vrachtwagens ontlokt mijn dochter de kreet “mamma, ik hoef geen DVD meer te kijken, ik vind dit veel leuker om naar te kijken”. Het moet inderdaad een hele belevenis zijn voor een driejarige om een enorme kolos van een boot aan te zien meren aan de kade, pal voor de nietige autos – om vervolgens uit de buik van het schip een enorme hoeveelheid vrachtwagens te zien komen, containers, auto’s, campers en mensen .
“Mamma, mag ik met die boot mee?. Ja meisje, met die boot mag jij ook mee. Wauw, mamma!”
Slowtravel Sicilie, wat een goede keuze! Mij bekruipt al snel weer t ware reisgevoel.....het verliezen van het besef van tijd – ruim 20 uur op een boot – weliswaar best luxe met een buitenhut, maar met niet veel meer te doen dan slapen, ontbijten , zonnen op het buitendek ,lunchen, weer zonnen op het buitendek, speuren naar dolfijnen ter hoogte van Sardinie (helaas niet gezien of gemist!), lezen, fotograferen, en jezelf te realiseren met weer land in zicht – “Is dat Palermo nu al daar in de verte? Wauw, wat ligt dat onbeschrijflijk mooi daar in die baai, omringd door de bergen!”.
In een tijd van lowcost carriers is het misschien wel ontzettend verleidelijk om snel ter plaatste te willen zijn, maar door deze langzame variant te kiezen, krijg ik weer gevoel voor afstanden en geniet des te meer van de rust van slowtravel. En onze dochter? Die was alleen ontzettend boos op de kapitein dat hij zijn zwembaden op zijn boot niet met water gevuld had...... Had ik haar maar niet moeten beloven dat “je op de boot ook kunt zwemmen”....want....nulla e certo!