Het echte Sicilie, bestaat dat dan?

Door: Rogercolumbus

Geplaatst op May 12, 2010

Toen ik in Sicilië (in Erice) buren van verderop uit mijn straat tegen het lijf liep wist ik het zeker: half Maastricht en verre omstreken maakt plannen om naar Sicilië te gaan of is er al geweest.
Oorzaak: Ryanair is in het voorjaar van 2010 begonnen met vluchten vanaf Maastricht naar Sicilië. Altijd al eens gewild, en de luxe van je laten afzetten bij Maastricht-Aachen-Airport op 15km van huis maakt de drempel wel heel laag. De vlucht naar Sicilië duurt even lang als een enkele reis Maastricht-Utrecht.
Ryanair landt op Trapani, da's aan de west-kant van het eiland. Veel 'top-10'-oorden op Sicilië liggen meer naar het oosten. Je kunt natuurlijk blijven hangen aan de westkant, genoeg te zien om een korte week te blijven. Maar anderzijds, er loopt een goede autoweg-verbinding dwars over het eiland, en het is geen straf dat eind van een uur of 4 te moeten rijden.
Zelf ben ik met een auto dwars over de locale wegen gereden, dat duurt dan aanmerkelijk veel langer. Maar het idee was: deels het binnenland verkennen, deels verblijven aan zee in een toeristischere hoek. Zo gezegd, zo gedaan. Met mijn volwassen dochter en zoon ben ik 7 dagen op Sicilië geweest.

Het 'echte' Sicilië
Het 'echte' Sicilië, wat is dat? 'The Godfather'-achtige taferelen, een bar langs een straat, met houten stoelen voor de deur, Palazzo's en Landhuizen met oprijlanen, dorpjes met pleintjes waarop debatterende oude mannen, bomen, terrassen. Of het Sicilië van de film 'Kaos', met winderige en harde hoogvlaktes, ruw, ontoegankelijk.
Hier dan nu een stukje verwachtigingsmanagement. Dat Sicilië bestaat niet. Net zo min als iedereen in Volendam nog op klompen loopt.

In 7 dagen heb ik weliswaar maar een klein deel gezien, maar mijn hemel, wat maken die Italianen er een puinhoop van en wat is er een hoop lelijkheid te vinden. Je moet door heel wat buitenwijk-korsten heen voor je het hart van een stadje bereikt, en daar tref je lang niet altijd aan wat je hoopt.

Mijn hart sloeg over toen ik onderweg in de verte een dorp zag liggen dat er zo authentiek uit zag: geen nieuwbouwhuis, geen nieuwbouwflat, alles oud. Bij aankomst bleek het te gaan om Poggioreale, dat in 1968 door een aardbeving totaal verwoest is en nooit herbouwd, maar waarvan de ruines ook niet opgeruimd zijn. Toeristen zijn er niet, er is geen parkeerplaats. De schoolbankjes in het overeind gebleven schooltje staan er nog. Hier en daar klappert een luik in de wind, en wat moet het er mooi geweest zijn. Op het centrale plein in het dorp staat zelfs nog een standbeeld, en het doorkijkje door een van de zijstraten is inspirerend.
Spooky.

De rest lees je op http://www.vanaf-maastricht-naar-sicilie