De eerste twee dagen ..tot zover..
Sicilië
Italië
Alexandermoust
De eerste twee dagen ..tot zover..
Aangekomen met de verlate Ryan Air vlucht, die drie keer rond en boven Trapani cirkels draaide vanwege de drukte op het avonduur rond de klok van negen, wacht me een klein vliegveldje. Mijn gastheer Piero die ik nog niet eerder in levende lijve gezien heb, heet me bij de uitgang welkom. Elkaar in het Engels en het Italiaans over de condities van weer en wind bevragend- thuis in Amsterdam en hier op Sicilie- banen we ons een weg naar zijn kleine fiat op de parking.
Het is altijd even wennen op een onbekend vliegveld te landen, wanneer je bepakt met een kleine koffer en een relatief grote foto-of filmkoffer ergens aankomt. In mijn huidige leventje ben ik zelden uitsluitend toerist; de camera;s vergezellen me al jaren trouw en zonder hen zou ik onthand zijn. Mijn reisdoel is in dit geval het samenstellen van een compleet nieuwe ''look'' van website middels teksten en foto's voor een jonge reisonderneming, die een pioniers functie en positie heeft in de baai van Castellamare del Golfo.
De Sicilianen zijn niet zo zeer achter gebleven op het gebied van infrastructuur en toerisme, dan wel heel erg ''eigen '' gebleven.
Zo wordt- zo zal blijken- mij herhaaldelijk gedurende eerste dagen uitgelegd door Piero, mijn gastheer en initiatiefnemer van reisonderneming Casa del Golfo. Herhaaldelijk lacht hij zich een ongeluk als hij in zeer begrijpelijk maar soms grappig tot stuiplach opwekkend Engels uitlegt dat Sicilie te vergelijken is met '' a virgin woman''.
Gelukkig is het niet de eerste keer dat ik een reisverhaal of fotoreportage ga maken en sta ik niet versteld van rare dingen op reis.Slechte accomodatie, niet werkende toiletten, koude douches, afspraken die niet of nauwelijks nagekomen worden, vertragingen, slechte wegen en infrastructuur...noem maar op: rond het Middellandse Zee gebied hebben we allemaal wel eens meegemaakt, dat de dingen wat anders verlopen als in eerste instantie werd verkocht in de brochure, via de site of aan de telefoon.
Noorderlingen zijn strikter. Zo is ook het oordeel van Piero, die tot op heden veel Britse klanten heeft gehad, tegenover een pak minder Duitsers en Nederlanders. De humor - en laten we zeggen de flexibiliteit- van reizigers uit de UK en Nederland vindt hij, is veel groter dan die van de Duitsers.
Ook voor mij was het voor een deel afwachten wat me nu eigenlijk te wachten zou staan hier in Sicilie. En ondanks dat we maar schaars afspraken hebben gemaakt voorafgaand aan mijn vertrek, heb ik een goed vertrouwen in deze reis en mijn invulling ervan binnen de samenwerking met Piero en zijn collega's. Een voordeel is natuurlijk dat ik behoorlijk Italiaans spreek en dat schept altijd direct een band. Piero ergert er zich dan ook aan wanneer Fransen met name bijna altijd in hun eigen taal wensen te worden aangesproken alsof de hele wereld het als moedertaal heeft. Vandaar dat zijn Engels ook voor mij een verademing is, de taal die internationaal de absolute voertaal is. En dat is zeker in Italie niet altijd zo gewoon om aan te treffen; een Italiaan die begrijpt dat, om succesvol te kunnen zijn één gemeenschappelijke taal de boventoon moet voeren.
En dus begint mijn reis perfect. Met een volle maan boven ons schieten we de snelweg over in oostelijke richting via de snelweg richting Palermo. Na een half uur slaan we rechtsaf. Ik ruik de zee al.
De kleine straten van Balestrate, waar ik mijn appartement zal hebben, lijkt compleet uitgestorven wanneer we aankomen.
Het voelt enigszins onherbergzaam aan als een mix van armoedig en eenvoudig. Het is 15 graden buiten en we hebben een heldere hemel. Ik word geintroduceerd aan Olga- een Russische radiomaakster die een reisprogramma presenteert waar 5 miljoen Russen naar luisteren. Zij zal me samen met andere gasten vergezellen gedurende de komende twee weken.
Helaas is haar Engels niet zo goed als dat van Piero, maar gelukkig hebben we er alle drie enorm veel zin in. De komende twee weken gaan we op verschillende manieren Sicilie vanuit hier samen ontdekken met de auto, jeep, te voet, per trein en per boot.
Inmiddels is het al laat en op het verlaten kerkplein worden we aan tafel vergezeld door Antonio, die aan onze tafels aanschuift op het terras van zijn restaurant. We eten achtereenvolgens een bord schelpdieren en inktvisjes in olie en azijn en aansluitend een pasta met zalm. Voorzien van een goede lokale rode wijn- een Syrah- spoel ik mijn smaakpapillen rein en is het een uurtje later tijd voor een stevige sigaret en een '' liquore''. De handen van de klok op de kerktoren draaien rustig rondjes; het gesprek gaat van links naar rechts over de tafel. Foto's van kinderen worden voor inspectie uitgewisseld en Piero die er nog niet aan toe is wordt door Antonio vriendschappelijk uitgemaakt voor een ''bambino''. Hij heeft de ware liefde nog niet gevonden en nadat hij dacht haar ooit te hebben gevonden, maar haar ergens weer is ''kwijtgeraakt'', is hiij blijven zoeken. Schertsend maar bemoedigend lachen we er om. Soms in het Engels en soms terugschakelend naar het Italiaans of andersom om te zorgen dat iedereen de boodschap perfect begrijpt.
Na het zalige verblijf verlaten we als de allerlaatsten het dorpsplein en schudden Antonio de hand en wensen hem een goede nachtrust.
Ik ben geland.
Foto's
