Sicilië
Sicilië
Italië
TravelGoom
Sleeping the Etna... een warm bed.
Slapen op de flanken van de Etna waar het zwart van de nacht zich mengt met het zwart van de lava. De lampjes van Catania ver onder me, boven me de rokende pluim, als de Etna maar meeslaapt…
Ik vertrouw het niet.
Stom dat ik niet gevraagd heb of de continue uit de grond opstijgende stoompluimen giftig zijn.
Geurloos dat wel maar ik twijfel of dit een gezonde plek is om te gaan slapen.
Er is niemand meer, de laatste dikbandige trucks zijn vertrokken.
Vragende blikken van de chauffeurs of ik niet mee moet naar beneden.
Nee hoor, ik blijf hier, ik wil de Etna voor mezelf.
Ik luister naar de stilte der stiltes en maak ongegeneerd mijn dans, mijn dans op de vulkaan.
Er hangt een ca. 1-meterhoge ‘toppop-achtige’ mist boven het pikzwarte gesteente.
Ad Visser zou hier kunnen wonen al heb ik liever dat Penny met me meedanst.
Ik heb nog anderhalf uur voordat het donker wordt.
Dat vraagt een besluit.
De twee uur hiervoor heb ik uitvoerig rondgekeken op de Torre de Filosofo, het op ruim 3000mtr gelegen eindpunt voor de trucks, basis voor een bezoek aan de Etna-top.
Een rondwandeling langs een rijk rokende minikrater is vaste garnituur, het staren naar de machtige ruim 3300mtr hoge moederkrater heb ik met ontzag toegevoegd.
Ik kon niet wachten tot iedereen was verdwenen.
Het krakende geluid van de op slot gedraaide kioskdeur kwam als een zege, arrivederci!
Ik neem het risico niet en besluit terug te gaan naar het in aanbouw zijnde kabelbaanstation op 2600mtr.
Ik kan de route dromen al leiden de snel toenemende feeërieke lichtjes van Catania me prettig af.
De klim naar Torre de Filosofo duurde ruim 4,5 uur en de benen laten dat bij de eerste stappen terug protesterend weten. Afwisselend stoffig wegschuivend lavagrind en scherpgerande lavabrokken sneden op de weg omhoog de haarspeldroute van de trucks af.
Het maakte de route korter maar eiste ook zijn tol.
De grote rugzak achterop maakte dat balans houden niet altijd mogelijk was.
Flinke snijwonden in mijn benen en een brandblaar in de palm van mijn linkerhand zijn het gevolg.
Dat de Etna leeft is onderweg wel bewezen.
Bij een van mijn struikelpartijen schoof mijn hand tussen de warme lavabrokken.
De warmte bleek iets dieper gewoon hitte te zijn.
De druppels van het water om mijn hand te blussen siste dreigend na ter bevestiging.
‘Part of the job, part of sleeping the Etna’, zeg ik tegen mezelf.
Avontuur is avontuur en dat betekent in dit avonduur een slaapplaats vinden.
Het donker komt zo snel dat het lijkt alsof de zwarte Etna-flanken tegen de hemel weerkaatsen.
Achter me zie ik enkel de witgrijze pluim van deze gigant die aan het eind van de schemering het mooiste blijkt.
De lampjes ver onder me zijn mijn orientatie en geven het gevoel dat ik toch niet helemaal in deze leegte ben.
De kale grindvlakte net onder Torre de Filosofo ben ik snel overgestoken.
Het pad langs de ‘rode berg’ volgt. Dit is de plek waar overdag het leven ophoudt.
De laatste hagedissen, kleurrijke vogeltjes en felgeel bloeiende brem vonden hier met moeite hun plek.
Allen slapen nu, het is stil, heel ver weg klinken enkel ondefinieerbare dorpsgeluiden.
Ik weet dat een smal pad volgt en dat dan de fundamenten van het kabelbaangebouw te zien moeten zijn.
Het smalle pad weet ik zowaar te vinden, mijn zaklamp is sterk genoeg.
Ik heb de trui aangetrokken al weet ik dat 2 stappen opzij de vulkaankachel continue brandt.
De toenemende avondkilte maakt dat het warme lava zachtjes rookt.
De magie wordt alleen maar groter hoewel niet alleen de benen maar inmiddels het hele lijf naar een lange rust verlangt.
Na anderhalf uur bereik ik het station waarvan 3 betonmuren staan en het dak half bedekt is.
Mijn matje en slaapzak leg ik in een windvrije hoek, het maanlicht raakt mijn slaapplek net.
Bijna 21.30u lees ik op mijn linkerpols, tijd om het zorgvuldige bewaarde blikje bier ceremonieel leeg te drinken.
Ik schuif op een muurtje naast het station.
Een eruptie volgt, Mount Heineken laat van zich horen en stroomt na mijn shirt snel leeg in mijn stofdroge mond.
Heerlijk als de alcohol na een dag als deze zo snel zijn werk doet.
Ik fantaseer nog even hoe de duizenden lichtjes van Catania en omliggende dorpen als een borrelende magmahaard onder me liggen.
Dan mogen de oogjes dicht.
Het is al licht als ik definitief wakker wordt.
Op een enkele onderbreking door rondlopende muizen en een oehoe-imiterende duif na heb ik als een prins geslapen.
De dapperste muis kruipt nog snel uit mijn rugzak als ik de boel in pak.
Ik vrees voor mijn laatste broodje kaas maar constateer dat ik het beestje op tijd gestoord heb.
De eerste truck hoor ik beneden al omhoog komen.
Het is iets na 08.00u en even later kruis ik kort na vertrek het zwaar zuchtende Mercedesmonster. In de passagier herken ik de kioskhouder terwijl de chauffeur afremt. Het raampje gaat verder open en vier verbaasde ogen kijken me aan.
‘You sleep here?’ is de vraag.
Ik snik met een genoegzame glimlach.
‘You crazy’, lacht de kioskhouder terug terwijl de truck weer in beweging komt.
Ik zet mijn passen voort richting de refugio op 1900mtr. Daar zal ik straks de bus nemen naar het volgende dorp.
Crazy..., tja sleeping the Etna crazy..., inderdaad, het was te gek…
voor een impressie vond ik: http://www.baidenmann.com/Wandelen%20Sicilie/excursie%20etna.htm