One shot, one kill...
Rome
Italië
Gerrit-Gaspedaal
One shot, one kill...
Het is een doordeweekse vrijdag.
Vrijdag 3 juni 2011 en ik bevind me in Rome.
De dag waarop ik een Amerikaanse filmster bij de President van Italië betrapte…
Het langverwachte qua tijdslijn directe vervolg op "I shot Obama" doch inhoudstechnisch gezien het vervolg op "Festa Repubblica".
Eerder die dag…
Direct na de Obamacommotie stuiterde ik enigszins adrenalinegestuurd maar blij over het meegemaakte internationale incident via de door mij aangeschoten Zwiterse wachten richting Vaticaan. M'n hoofd er niet helemaal bij maar ik kan me genoeg voorvallen uit het verleden herinneren om te weten dat ik verbazingwekkend weinig hersencapaciteit nodig heb om van A naar B te komen. Zeker als B = thuis en A = binnen loopafstand. Maar goed… ik dwaal af… zowel hier als daar…
Het Vaticaan is namelijk een ont-zet-tend boeiende en religieus- kunsthistorische plek met maar één nadeeltje: het brengt een groter aantal mensen op de been dan dat er tegelijk door de nors bewaakte beveiligingspoortjes heen kunnen. Een ieder die de hier overigens ontbrekende "vanaf-hier-nog-30-45-60-minuten-met-Efteling-irritantelaafjes-gelardeerde-wachttijd-signaleringsbordjes" wel eens gezien heeft, kan aardig inschatten dat "vanaf-hier-nog-120-180-240-minuten-met-Benedictus-geheimekoorknaapjes-gelardeerde-wachttijd-signaleringsbordjes" niet zouden misstaan. Eenmaal binnen zal het niet anders zijn. Vanaf wanneer verandert een gezellige eigenlijk in een ongezellige drukte (en andersom)? ** notitie voor mezelf: vanavond wekker op 04:00 uur zetten **
Onder het door mijn baas regelmatig misprezen motto "waarom zou ik vandaag iets doen als het morgen ook kan" besloot ik linea recta (mooi Latijn in dit verband) door te metroën ("Ottaviano" d'r in, "Spagna" d'r uit) naar twee andere Romeinse trekpleisters, elk op zich goed voor kruidvaten vol toeristen DA-gjesmensen, van elke vorm van EThOS ontspeende hooligans, kwieke locale en onlocale voorbijgangers en zelfs al dan niet berugzakte reizigers: De Spaanse Trappen (alle 138 treden) en De Trevi Fontein (1 muntje over de linkerschouder erin gefl.. eh..-worpen).
Uurtje of 3 later…
Na Espagna, Trevi en een korte spaghetticarbonarapauze (Piccolo Aranzio, Vicolo Scanderbeg 112) (even 'n stukje rechtdoor streetviewen voor een leuk rood Fiatje!), een woord dat wat mij betreft trouwens opgenomen mag worden in De Dikke van Dale, was er lekker nog wat tijd over om via (Via della Dataria om precies te zijn) een omweggetje richting station Termini en dus richting hotel terug te wandelen. Ik wist niet dat ik dan langs het Palazzo del Quirinale zou komen. In principe kan je dat beschouwen als het Paleis Noordeinde van Italië want dit is namelijk "de werkplaats" van de President van Italië: Giorgio Napolitano (86, het kan nog gekker dus...).
Zou de krasse knar thuis zijn? Hm… een lichte aandrang om dat middels het oude beproefde doch helaas al enige tijd door mobiele telefoonterreur van statische hangjongeren vervangen en uit het straatbeeld vervlogen kwajongensstrekenspelletje "belletje trekken" uit te zoeken, leek me verstandiger om te onderdrukken … zeker gezien mijn vermoeden dat onze nogal aanwezige geüniformeerde zenuwpezende bromsnorren daar waarschijnlijk weinig gecharmeerd van zouden zijn. Bovendien was ik ook niet echt gekleed voor een eventuele spontane presidentiële handshake… ** notitie voor mezelf: vinkje zetten bij "stropdas" op m'n kofferinpaklijstje **
En, nog een klein doch toch wel enigszins essentieel detail in geval van onvermoede overmoedigheid: waar zit die bel?
Maar goed… beetje rondkijken kan geen kwaad… al is het maar vanwege de dan bij mij spontaan opborrelende complottheorieën:
"Napolitano op intensive care door hevige schrikaanval na steen door ruit werkpaleis"
"Napolitano highfivend gespot"
"Napolitano wint rode ster op reisreporter.nl"
"Napolitano klaagt reisreporter.nl aan wegens smaad"
Plots...
En toen… tja… m'n attentieniveau ging wel in één keer van 70-80% naar maximaal maar gezien de afgelopen dagen was 't niet niet helemáál onverwacht meer (en dan weet je nog niet eens alles): Pliesieromeo's op het plein. Ogenschijnlijk doorelkaardrentelende gendarmerie. Mobilofonerende piefen met pet. Schichtige blikken der wet en uiteraard de onvermijdelijke mannen in pak "met de oortjes". Bovendien posteerden zich ineens twee zwaarbewapende wachtposten in de wachtposthokjes die dus blijkbaar daarvoor ook bedoeld waren (herinnert u zich overigens deze nog, nog, nog, nog, nog...?)
Maarrrr… met één verschil… ik werd niet weggeciao-d (Italiaanse variatie op -gebonjourd)!
Ok, ik ben geen extreem opvallend typje (1m80, kort donkerblond haar, normaal postuur (mag een onsje of wat vanaf), geen specifieke tattoo- dan wel gezichts- of elders(over)beharing, schoenmaat 42 (soms 43) en geen macho-lokkende attributen (tieten, lange (blote) benen, blond, hogehakken) maar ik stond wel récht voor de ingang. In dit geval tijdelijk uitgang.
Want er moest iemand wegrijden. Of eigenlijk weggereden worden. Poortdeuren zwaaien open. Donkere Lancia Thesis model 2006 maakt aanstalten. Wil het daglicht betreden. Met een passagier die dat niet lijkt te kunnen verdragen. Aarzeling. Hij moet langs mij. Maar ik blijf staan. Oog in oog met de passagier. Duel. Shoot-Out. Honderd procent High Noon. Rumble in Rome, Ali vs Foreman, loerend. Tour de France 2010, Contador vs. Schleck, sur place. EK 1976, Panenka vs. Maier, samengeknepen ogen. Jager vs. prooi (maar wie is wat). Seconden lijken uren. Ik hartbonkend nieuwsgierig, hij kwaadogig twijfelend. Twijfelend tussen opvallend ontwijkgedrag en onopvallend neusbloedgedrag. Het werd er halfslachtig tussenin.
Balbezit 70-30% in het voordeel van team ontwijk. De Thesis bromt en schakelt. Paparazzimijdend gedrag. Afwerende hand maar net niet snel genoeg. De door nieuwsgierigheid aangedreven rechter middelvinger is sneller. De vinger waar je niet geheel toevallig driekwart van het woord "klik" mee typt. De vinger die meermalen geschiedbepalende zaken heeft vastgelegd. De vinger in de pap. Want die had ik op dat moment.
Eén vinger. Eén moment. Eén kans. Eén klik. Eén foto. Eén voltreffer.
Got ya Steven Seagal!
Foto's
