Opnieuw naar Rome: Over hoe je Hier en ook Daar kunt zijn.
Rome
Italië
AnnettesAdventures
Opnieuw naar Rome: Over hoe je Hier en ook Daar kunt zijn.
Vorig jaar was ik voor de eerste keer in mijn leven in Rome. Nou geeft dat niets, want er zijn miljarden plekken te noemen waar ik überhaupt nog nooit geweest ben, en waarschijnlijk ook nooit komen zal. Maar bij Rome was het toch een beetje wonderlijk.
Ik verslind films en boeken over het oude romeinse rijk, en vooral het stuk waar koning Arthur ten tonele verschijnt kan ik keer op keer in mijn fantasie mee beleven. Ik zie mezelf met olifanten de alpen trotseren (die er toen nog echt niet zo geplaveid bij lagen als nu), ik woon in Franse dorpjes. En eet van houten borden. Om me heen alleen maar groene velden, grijze rotsen en blauwe beekjes. Verderop staat een groot grijs kasteel. Imposant en magnifiek. Met elke dia die verschiet ben ik in een ander land in een andere tijd, en ruik ik de zoete geur van de brandende zon op de aarde. Het is heerlijk (mits je de leuke dia’s uitzoekt uiteraard).
Maar goed. Vorig jaar stond ik dus opeens in Rome. In het echt. Geen dia’s, films of boeken. Maar ik. In levende lijve. Het is een beetje afgezaagd om te vermelden dat ik thuis kwam – Ik kwam namelijk al eerder ergens thuis – en geloof daarbij dat we altijd thuis zijn als we ècht bij onszelf zijn. Maar in Rome ging dat wel wonderbaarlijk snel en makkelijk. Makkelijker dan op een zaterdag in de Bijenkorf op de Dam bijvoorbeeld.
Na twee uur op Romeinse bodem wandelde ik, in mijn meest Romeinse outfit en slippers, over de via Nazionale richting de Trevi Fontein. Wat een feest! Zwoele warmte, kalme mensen die zich allemaal in een romantisch sfeertje bevonden, een perfect lichtplan aangelegd door de firma Rome, en alles gehuld in een wonderlijk schouwspel van middeleeuwse vormpjes, Italiaans gedoe, en ijssalons waar je kunt kiezen uit veertig smaken ijs. Ik was in de wolken!
Toen ik later op die avond bij de Spaanse Trappen aan kwam liep ik langs een winkel waar Louis Vuitton haar vitrine gepimpt had met geavanceerde elektronica dat om de paar seconden een ander kleurrijk beeld liet zien. Iedereen die langs liep bleef even staan om te genieten van de felle kleuren. Het was prachtig hoe de heldere, digitale megapixels het winkelraam uit straalden terwijl de stenen omgeving en de straatjes behangen waren met oudheid en nostalgie.
Twee duizend jaar aardse bouwstenen gevangen in één stad, kenmerkt Rome. Waar je in Toscane en Umbrië bijna letterlijk terug kunt stappen in de tijd, en waar de tijd veel synchroner wandelt met de natuur, word je in Rome steeds weer geconfronteerd met de relatie tussen Toen en Nu. Tussen Vroeger en Vandaag. En met onze invloed op de aarde. Hoe wij bouwen en breken. Koesteren en kenteren. Lief hebben en los laten.
En toevallig hou ik daarvan. Ben ik dol op schijnbare discrepanties, en is tegenkleuren mijn favoriete bezigheid tijdens creatieve processen. We gaan altijd van A naar B. - Stilstand bestaat niet. Want ook als je stil staat, als je bent waar je blijft, beweeg je in tijd en ruimte. In je ademhaling, je hartslag en in microscopische luchtdeeltjes om je heen. Als beweegt altijd. Dat we vast kunnen houden wat we hebben is onze illusie. Hebben we bedacht omdat dat handig is. Het scheelt ons pijn van het voortdurende afscheid nemen. Van dat wat we koesteren omdat het waardevol voor ons is, of was. Waar we onszelf in geprojecteerd zagen, of waar we even thuis in kwamen.
Er gaat veel mis in het verhaal over ons en de wereld. We zoeken, vechten en weet ik veel wat nog meer. We bezuinigen, frauderen, manipuleren, we breken af om opnieuw weer op te bouwen. En nu beter, hopen we. Zoals ‘wij’ het willen. We leven in circulaire processen, al zien we het niet omdat we niet verder kijken. We zijn waar we zijn. In ons huis. Met een voordeur en een tuin. En kijken vanuit ons eigen raam naar buiten. Naar alles wat er zich afspeelt om ons heen.
In Rome mag je even naar je binnen kijken. Als je wilt. Een stad gemaakt van stenen opgestapeld door mensen handen. Wegen gemaakt van keien waar niet alleen jijzelf, maar ook Julius Caesar over wandelde. Je ziet gebouwen waar Cleopatra ook naar keek, en zwaait naar het balkon van Marcus Aurelius. En als je het zat bent ga je zitten op een metalen stoeltje met plastic geweven rugleuning. Je neemt een formidabele espresso, en drinkt helder water uit een glas. Koud water, omdat het net uit een elektrische koelkast kwam die alles lekker vers houdt..
Ze zeggen ‘When in Rome, do as the Romans’. Volgende week ben ik er weer. Ga ik pasta eten in de suburbs. Een mini-pelgrimage maken naar Divino Amore . Wandelen door de buitenwijken. Wijn drinken onder de olijfbomen in Villa Borghese. Mijn voeten laten landen op de Appia Antica . Dwalen door de straatjes. Ijs eten. Koffie drinken en Italiaans babbelen. En ontdekken wat er nog te ontdekken valt in de stad waar eeuwen samen komen. Even daar en hier tegelijk.
Foto's
