Rome, Italië
Vallen voor de schoonheid van Rome is als een nieuwe liefde: verslavend. Als Cupido je in zijn eigen stad te grazen neemt, heeft verzet geen enkele zin. Volgens de Romeinen ís hun stad romantiek. Je hoeft je er alleen maar aan over te geven...
Tekst Jona Dekker, Fotografie Peter van Beek
Rome, o,
Romeo!
Net als ik mijn leven wil wagen door tussen twee kamikaze scooters
en een auto de Via dei Cerchi over te steken richting Circus
Maximus, hoor ik het voor de vijfde keer vandaag. ‘Ciao, bella!’ Ik
wil het negeren, maar het is al te laat. Nu ik mijn versleten
reiskloffie – gebleekt in zes weken Italiaanse zon – heb ingeruild
voor een luchtige outfit uit een lokaal boetiekje, worden alle
clichés ineens bevestigd.
Voor me stopt een lichtblauwe Vespa. Op het zadel zit een
zelfverzekerde jongen alsof hij ten strijde trekt, witte blouse
boven een smetteloze spijkerbroek, zwart haar strak in de lak,
uitdagende blik in de ogen. ‘Weet je hoe laat het is?’ Dat weet ik
niet, en ik wil het ook niet weten. Ik had me net overgegeven aan
het Italiaanse ritme van la dolce far niente, oftewel de kunst van
het niets doen, oftewel rondhangen zonder plan. In dat geval! Hoe
lang ik in Rome ben,
en of ik toevallig op zoek was naar een rondleiding? Hij is
namelijk student archeologie en weet echt álles. Iets in me piept
dat er een woord is voor dit soort mannen: papagalli. Papegaaien.
Italianen die van het versieren van vrouwen hun dagtaak hebben
gemaakt (...)
Lees het volledige artikel in Columbus Magazine Editie 23
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.