Italië - Maserati A6GCS - il mio numero uno
Emilia-Romagna
Italië
AnneKetelaars
Italië - Maserati A6GCS - il mio numero uno
7 september 2016, de dag die bij mij de boeken in gaat als de dag waarop ik de nummer 1 van mijn bucketlist kon strepen.
Daar zat ik dan, op dat moment de gelukkigste vrouw op aarde, huilend, lachend, genietend, in mijn absolute droomauto. De perfecte rode versie van één van de nog twee bestaande Maserati A6GCS Berlinetta Pininfarina in het Panini Motormuseum in Modena, Italië.
Het blijft een beetje onwerkelijk, nu ik dit schrijf, dat het me gewoon gelukt is, dat ik 'm gevonden heb, in 'levende' lijve gezien heb en er ook nog in mocht zitten!
Even een stukje achtergrondinformatie:
Toen ik 15 jaar oud was, werd ik verliefd op de Maserati A6GCS. Ik zag de auto voor het eerst in een boek van mijn vader, waarvan hij de foto als voorbeeld gebruikte om er schaalmodel van metaal van te maken. Dat was mijn vader's grote hobby, waarvan hij zijn beroep wist te maken.
'Een droom op wielen', luidde het bijschrift bij de foto, en dat was het voor mij, ik was op slag verliefd. Het model dat mijn vader maakte vond ik prachtig en het werd mijn persoonlijke favoriet. Ik was dan ook ontroostbaar toen mijn vader en moeder thuis kwamen van een beurs en mijn geliefde schaalmodel verkocht bleek te zijn. Mijn vader beloofde mij om een nieuwe speciaal voor mij te maken, deze zou niet de verkoop in gaan, maar was voor mij bestemd.
Kort daarop bleek hij ziek te zijn, slokdarmkanker. Het zag er slecht uit en al snel volgde het verschrikkelijke nieuws dat hij nog maar een paar maanden te leven had. Een ding stond voor hem vast, dat nieuwe schaalmodel van mijn geliefde Maserati A6GCS zou er komen. Eigenlijk was hij al te verzwakt om dat nog te kunnen doen, maar hij was niet om te praten... Meerdere malen heb ik gezegd dat het goed was zo, dat er genoeg schaalmodellen waren en ik een andere tot mijn persoonlijke favoriet zou maken. Niet veel later sierde mijn persoonlijke Maserati A6GCS schaalmodel de werktafel van mijn vader, geschilderd en wel. Vanaf die dag zou het mijn meest waardevolle bezit zijn en zou ik het zo'n beetje met mijn leven beschermen...
Sinds ik op mezelf woon, siert mijn schaalmodel onze woonkamer als een echt kunstwerk!
Vanaf het moment dat ik de foto in het boek zag staan, wist ik dat ik die auto ooit in het echt wilde zien. Aangezien er vanaf 1953 minder dan 120 van gemaakt zijn, wist ik dat dat geen gemakkelijke opgave zou worden. Afgelopen jaar deed ik een nieuwe poging om er één te vinden, ik kwam terecht op de website van het Panini Motormusuem, en wat zag ik tot mijn grote verbazing op de carlist van het museum staan, mijn geliefde Maserati A6GCS. Wat mij betreft zouden we die zomer een bezoek brengen aan het museum om mijn lieveling in het echt te kunnen bekijken en daarnaast eveneens te genieten van de rest van de collectie.
Peter was overtuigd, aangezien we dan ook naar het Ferrarimuseum in Maranello zouden gaan, ik een mooi plekje in Italië zou zoeken voor een overnachting en we ook nog een tussenstop in Zwitserland konden maken. Het beloofde een geweldig weekje vakantie te worden en mijn oom en tante besloten met ons mee te gaan naar Italië.
Toen we de oprijlaan opreden van de biologische boerderij Hombre van de Panini familie, waar tevens het Panini Motormuseum is gevestigd, werd ik steeds zenuwachtiger. Tegen de tijd dat we uit de auto stapte stond ik te trillen op mijn benen. En daar liepen we dan naar de ingang, nog even snel een foto en dan naar binnen. Een blik was genoeg, daar stond ie, mijn droomauto, als derde in de rechterrij in het middenpad. Met mijn handen voor mijn mond en met ingehouden adem loop ik er vastberaden op af. Nee ik droom dit niet, op het bordje staat het echt, 'Maserati A6GCS Berlinetta Pininfarina'. Uitgebreid neem ik de tijd om hem te bewonderen, gedurende een aantal soort van overwinningsrondjes rond de auto. Daarna kniel ik langs hem neer voor een foto van ons samen, per ongeluk raak ik met mijn arm de zijkant van de auto aan en krijg er spontaan kippenvel van... Wat is dat toch met mij en deze auto... Mijn oom merkt op dat de auto wel een erg treffende nummerplaat heeft en doopt deze om tot 'Anne Powerwijvie'
Na een uitgebreide fotoreportage van mijn kant, waarbij ik geprobeerd heb elke millimeter van mijn geliefde Maserati vast te leggen, was het tijd voor een poging een en ander nog perfecter te maken. De zoon van de eigenaar van het museum wordt door Peter staande gehouden, hij legt hem mijn verhaal uit, laat hem de foto van mijn vader's model in onze woonkamer zien en vraagt of ik bij wijze van uitzondering heel misschien in de auto zou mogen zitten. De man kijkt mij aan en terwijl ik hem wil overtuigen van mijn grootste wens, breek ik. Verdere uitleg is niet meer nodig, de man gebiedt ons mee te komen, opent het portier van de auto en laat mij instappen.
Waauuuwww, de auto voelt en ruikt fantastisch, even ben ik de weg kwijt terwijl diverse emoties zich gelijktijdig meester van mij maken. Het zijn mijn droomauto en ik voor een paar seconden, ik geniet intens en probeer dat gevoel ik elke porie op te slaan.
Vervolgens ben ik er weer bij en bedenk me dat we dit moment moeten vastleggen, foto's, ahh Peter is al bezig. Ik kijk zijn kant op en hoor mezelf zeggen dat dit geweldige foto's (not) moeten worden met mij in tranen en euforisch tegelijk. Maar wat maakt het eigenlijk ook uit, het is en blijft het bewijs dat ik mijn droomauto gevonden heb en er als kroon op mijn zoektocht in mocht zitten en voor heel even de gelukkigste vrouw op aarde mocht zijn, en dat is wat telt!
Dromen kwamen uit, het was een fantastische vakantie en wat hebben we genoten!
Foto's
