La cosa nostra

Door: Dragonfly

Geplaatst op Oct 16, 2013

Al jaren reden we door Zuid Italie om via Otranto naar Griekenland te gaan, maar dit jaar besluiten we eens om onder Napels te gaan kijken. We hebben een grote piramide tent bij ons en rijden in onze 10 jaar oude Volvo, die ons tot dan toe nog trouw ter dienst staat. Ook al heeft hij al 300.000 op de teller.

Ongeveer 100 km onder Napels breekt onze handremkabel af en we besluiten een camping te gaan zoeken, om plan de campagne te maken om de boel te repareren, we zitten tenslotte nog vlakbij een grote stad.
Het blijkt een familiecamping te zijn waar we zijn beland en de vriendelijke man, die overigens alleen Italiaans spreekt wijst ons een plekje boven op een van de plateaus van de hoge kustlijn.
We zijn de enige buitenlandse toeristen en naar blijkt, een bezienswaardigheid. Omdat ik een beetje Italiaans spreek, hebben we al snel belangstelling van 'omwonenden', die graag even een praatje komen maken, terwijl wij de tent opzetten.

De volgende ochtend na het ontbijt besluiten we een kijkje aan zee te nemen en we wandelen de zeven plateaus naar beneden. Erg ver komen we niet; we worden uitgenodigd voor een glaasje witte wijn. Iedereen is erg gastvrij en wil graag weten waar we vandaan komen.
We 'moeten' pizza komen eten op de camping pizzeria en de plaatselijke pizzabakker wil ons ook meenemen naar de lokale discotheek deze week, zo vertelt hij ons... Tegen de tijd dat we beneden bij het strandje aankomen, hebben we zoveel witte wijn op dat we beiden een beetje aangeschoten zijn. We vallen op het strand in slaap. De kinderen, dan 15 en 11 vermaken zich prima bij een musical aan het water geleidt door een stel jonge mensen.

'S avonds bij de pizza oven blijkt het heel gezellig en weer hebben we veel aanspraak van iedereen. We vertellen van onze kapotte handrem. Paulo de Pizzabakker zegt dat hij een vriend heeft met garage die ons misschien wel kan helpen.
De volgende ochtend wordt onze auto gratis opgehaald en naar de vriend gebracht. Paulo nodigt ons ondertussen uit 's middags Pizza te komen bakken en Ben krijgt les in het maken van Foccacia. Ben spreekt geen Italiaans, maar iedereen neemt enorme de moeite met ons te communiceren.
Om iets terug te kunnen doen bied ik aan de vrouw van Paulo te knippen; dat slaat in als een bom. 'Nog nooit is zij zo goed geknipt' en voordat ik daar blij mee kan zijn heeft ze haar twee vriendinnen ook gevraagd te komen voor een knipbeurt. De Hollandse kapper is helemaal "de bom."
Natuurlijk vind ik dat niet erg; het is tenslotte erg gezellig en de mensen zijn hier echt een grote familie waar wij gewoon bij worden opgenomen.

's Avonds worden we uitgenodigd mee te gaan naar een discotheek. Aangezien onze auto stuk is, rijden we met Paulo mee, die onderweg nog even stopt om wat benzine bonnen te "ruilen" tegen wat radio's. We stoten elkaar veel betekenend aan op de achterbank. Er zijn hier veel "vriendendiensten" en niet alles is even "zuivere espresso."

Bij de schitterende discotheek aangekomen, die zich in een berg bevindt, krijgen we het gevoel in de film Scarface te zitten. Gladde jongens met staartjes, de pistolen bedenken we in onze fantasie erbij. We zitten bij "La cosa Nostra" fluister ik lachend tegen Ben. We kijken onze ogen uit, maar het is erg gezellig en weer doet iedereen ontzettend zijn best om het ons naar de zin te maken.
Aan het eind van de avond rijden we nog even naar de plaatselijke banketbakker voor wat gebak. Tenslotte, na een avondje doorzakken is niets zo lekker als dat, zo blijkt!

De volgende ochtend komt Paulo en de eigenaar van de camping bij ons en vertelt dat het niet gelukt is om een handremkabel te krijgen voor onze Volvo. We kunnen wel een andere nieuwe auto "krijgen" voor een prikkie; alleen de nummerplaten worden dan alleen 'even' vervangen....
We bedanken vriendelijk voor deze optie. Onze auto wordt zonder kosten weer teruggebracht. We besluiten nog een poosje te blijven en mee te gaan in deze vreemde doch naar corruptie riekende familiecamping.
Het is eigenlijk wel een avontuur en geen enkel moment voelen we ons bedreigd of vervelend. Mensen helpen elkaar allemaal. Iedereen heeft vrienden ergens en zo helpen ze elkaar aan geld en werk, alsof het gewoon zo hoort. In die zelfde week gaan we nog eens een avondje met ze op pad. We borrelen wat en gaan trampoline springen. Deze keer geen gebak. Ik heb ondertussen vertelt dat wij in Nederland hartige snacks eten na een avondje doorzakken. Daarom besluit Paulo en familie voor ons om 2 uur middernacht spaghetti carbonara te maken. We hebben een hoop plezier en de tijd vliegt voorbij.

Als we uiteindelijk na 3 weken richting Holland vertrekken, moeten we beloven nog eens terug te komen. We laten een Italiaanse familie achter. We beloven nog eens terug te gaan; helaas krijgt dit verhaal nooit meer een vervolg. Het heeft ons wel voor altijd fan van Zuid Italie gemaakt.
Dit verhaal speelt zich af in 1996

noot: De handremkabel is later nog een groot probleem. In Napels kan niemand hem repareren, omdat het onderdeel niet beschikbaar is. We rijden uiteindelijk zonder handremkabel naar huis. De bergen in Zwitserland zijn het grootste obstakel. Door continu mijn voet op de rem te houden wanneer we moeten optrekken, komen we uiteindelijk zonder handremkabel veilig weer thuis.