De smalle straatjes van Tonara, Sardinië
Italië
Europa
Manon Tijmes
De smalle straatjes van Tonara, Sardinië
In september 2016 waren mijn (inmiddels) ex en ik op vakantie naar het Italiaanse eiland Sardinië. Voor het verhaal noem ik hem gewoon Ruben, want ‘’ex’’ klinkt zo ongezellig. In totaal zouden we twee weken op het eiland doorbrengen en we hadden ongeveer een route in ons hoofd. We begonnen in het noordoosten, zakten af via de kust om vervolgens via het bergachtige binnenland de westkust te bereiken. In dit bergachtige binnenland wilden we een pittoresk dorpje bezoeken, wat bekend zou zijn om haar nougat en ‘’vee-bellen’’ (zo’n bel die je om de nek van een koe of geit ziet hangen). Aldus het ANWB-boekje over het dorpje Tonara. Hartstikke leuk dachten wij; doen we daar even een koffie (met een stukje nougat) en dan zijn we tegen lunchtijd weer aan de kust. Dat ‘even koffie doen’ liep alleen iets anders. In de navigatie (dit was nog voor google maps en overal 4G binnen de EU) hadden we het ‘’stadscentrum’’ geselecteerd, dan moest het goed komen. Toch? De straatjes werden echter steeds smaller en steiler (en ik steeds nerveuzer). Ruben reed, moge dat duidelijk zijn. Nergens een bord te bekennen die ons zou waarschuwen voor wat komen ging. De weg werd nog smaller en steiler, totdat we opeens geen kant meer op konden! Rechtdoor was té smal, achteruit was té steil om over keren nog maar niet te spreken. We wilden hulp gaan halen, maar natuurlijk was er geen mens te vinden op dat moment. Dus daar stonden we dan, tot er opeens een meneer op leeftijd aan kwam sjokken. Hij zag eerst onze FIAT panda staan na te smeulen en toen hij ons er beteuterd bij zag staan stak hij meteen van wal. In het Italiaans. Hij sprak 0 Engels en wij 3 woorden Italiaans, dus veel verder dan ‘’problema problema’’ kwamen we niet. Uiteindelijk gebaarde hij ons om met hem mee te lopen; eerst langs een aantal huizen waar niemand opendeed en toen uiteindelijk naar een terrasje waar een stuk of 8 man zat. Nog steeds geen Engels en wij nog steeds drie woorden Italiaans. De 'opa' deed echter het woord en al gauw liepen we met z'n allen richting onze auto. Het hele dorp was in rep en roer! Er stapte al snel iemand in onze auto en ging vol gas achteruit. En met vol gas bedoel ik ook echt vol gas. De andere mannen begonnen meteen te duwen en voor we het wisten stond onze auto weer op een punt waar we verder konden. We konden weer adem halen!
We besloten om het gezelschap op een drankje te trakteren, maar daar wilden ze niks van weten. Zij trakteerden ons! Er was één man in het bijzonder die contact zocht. Via een vertalings-app probeerde hij te achterhalen wat we daar nou eigenlijk deden en wat ons plan was. Een goed gesprek komt met zo'n app natuurlijk niet van de grond, maar al snel merkten we dat hij ons deze middag graag op sleeptouw wilde nemen. Voordat we het wisten zaten we aan de eettafel met zijn gezin in zijn huis aan de lasagne met witte wijn. Na een halfuur lang glimlachen en gebaren dat het eten zo lekker is, wilde ik eigenlijk wel weer verder. Maar dat mocht niet voordat we nougat hadden geproefd én toeval wilde ook nog dat zijn vader zo’n ‘’veebellen-smederij’’ had. We mochten nergens (voor) betalen, wat op een gegeven moment heel ongemakkelijk werd. Toen we afscheid namen vroegen wij hoe we hem konden bedanken voor zijn gastvrijheid. Het was even stil. Vervolgens keek hij ons indringend aan en zei dat ons bezoek voor hem een cadeau was geweest. Wel kregen wij het verzoek of we eenmaal terug in Nederland vol lof over zijn dorp wilden vertellen, zodat er meer toeristen zouden komen.
Het heeft een aantal jaren geduurd en helaas zit reizen er in de huidige situatie* even niet in, maar mocht je ooit nog een keer naar Sardinië gaan: breng een bezoek aan TONARA en vertrouw vooral niet op je navigatie!
*Covid-19
Foto's
