Modder en Ruïnes
Italië
Europa
MarleenvM
Modder en Ruïnes
De dag start grauw en grijs. En we zijn nota bene nog wel in het zonnigste stukje van Sicilië, geografisch gezien dan. We hebben namelijk overnacht in de buurt van Trapani waar het zoutwinningsgebied van Sicilië te vinden is. En om zout te winnen moet je nou eenmaal veel zon hebben maar die laat zich niet zien. Gisterenavond was het zelfs regen, bliksem en wind wat klok sloeg. Oke, er is kans op een buitje in september maar dat de hemelsluizen open gaan schijnt ook hier niet zo vaak voor te komen volgens de eigenaar van de B&B.
We hebben onze tassen alweer gepakt om verder te gaan. Er staat een mooie route op ons te wachten door het binnenland maar zelfs een vrolijk zonnig muziekje kan weinig positiefs bijdrage. Het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn. Dorpjes liggen gehuld in een dikke laag mist en we komen onderweg ook niemand tegen. Het lijkt meer een decor van een onheilspellende film.
Na een uurtje zijn we in de buurt van de plek die we willen bezoeken. De ruïnes van Poggioreale en het kunstwerk Cretto di Burri zijn het doel en als we op een kruispunt aankomen sta ik voor een dilemma. De route die ik van te voren uitgestippeld heb zegt dat we rechtsaf moeten maar de navigatie geeft aan dat we linksaf moeten. En als ik dan ook nog een minuscuul bordje zie staan die links aangeeft geeft dat de doorslag. Ze zullen het hier tenslotte wel beter weten.
Het gaat voorspoedig en het is inmiddels gestopt met regenen. We volgen de bordjes maar de weg wordt wel steeds slechter. Als we er bijna zijn wordt de weg verspert met een vangrail die dwars op de weg staat. We moeten omkeren en er zit niets anders op om een andere weg te zoeken. We zetten de navigatie maar weer aan in de hoop dat deze snel een andere route op kan pakken. En dat doet deze ook alleen de kwaliteit en de betrouwbaarheid van wegen laten zeer te wensen over. De bestemming ligt net aan de andere kant van de berg. Maar dat klinkt simpeler dan het in de praktijk is.
Door de vele regen die er gevallen is zijn sommige stukken asfalt verdwenen onder een dikke laag modder en mini aardverschuivingen blokkeren de weg. Onderweg komen we elke keer dezelfde auto’s tegen die ook de wanhoop nabij zijn. We raken nog even in gesprek met een Nederlands stel die het gaan opgeven. Wij gooien ook het plan om maar we geven nog niet op. We gaan verder naar de bewoonde wereld en proberen daar een andere route weer op te pakken. Bij een benzinepomp eten en drinken we wat, verzamelen weer wat moed en gaan weer op ontdekkingstocht.
Heel soms komt er nu een zonnestraal door de wolken heen dus een motiverend muziekje aan en weer op pad. En dan eindelijk zien we de eerste vervallen gebouwtjes langs de weg en komen we uit bij Poggioreale dat een grote ruïne is. Het dorp is verlaten na een reeks van aardbevingen in 1968 en de bewoners hebben een stuk verderop een nieuw dorp gebouwd. Je mag er zelf niet in vanwege instortingsgevaar maar dat wist ik al. Een drone bied dan een geweldig uitkomst.
We vervolgen de weg want hier ligt een stukje verderop ligt nog een dorp. Onderweg zien we vele ruïnes en hoewel het eigenlijk maar een kilometertje of zeven is doen we er al gauw een half uur over. In de bochten ligt de modder centimeters dik op het asfalt. De zon laat zich steeds vaker zien maar we glibberen en glijden nog over de weg. We vinden nog wel de ‘mud en snow’ stand op de auto maar veel verschil voelen we niet. Dus rustig aan want ik wil hier ook niet ergens onder aan de berg eindigen. Onderweg komen we niemand tegen. We weten inmiddels waar dat aan ligt.
Een stuk verderop ligt het kunstwerk van Alberto Burri. Deze landschapskunstenaar bedekte de puinhopen van het dorpje met een laag wit cement maar liet het stratenplan in tact. We kunnen door de ‘straten’ lopen en ik vind het wel iets hebben. Naar mijn idee een van de betere kunstwerken. Hier waren we dus uitgekomen als is mijn gevoel gewoon gevolgd had en niet de bordjes. Zou het vorm van Siciliaanse humor zijn om toeristen te laten verdwalen?
Het is inmiddels al halfweg de middag en moeten nog een heel eind naar onze eindbestemming van vandaag. Dus niet rustig aan maar gewoon kilometers maken op een goede weg. Maar voordat we die goede weg hebben rijden we uiteraard nog een keer verkeerd. We moeten dus gewoon dezelfde modderige weg terug nemen. Het tempo ligt dan ook erg laag. De lucht is inmiddels strak blauw en als we de snelweg richting Agrigento nemen schiet het eindelijk weer lekker op.
Net voordat we inchecken in de B&B besluiten we toch maar even de auto door wasserette te gooien. We zien namelijk niets meer door en de spiegels en de lampen zullen ook weinig licht meer doorlaten. De wielkassen zijn gevuld met drek en de modderklodders liggen op het dak. De wasserette kan het zelfs met het duurste programma niet aan. Een medewerker van het tankstation komt een handje helpen met de hogedrukspuit. Die beste man vraag aan welke rally we hebben meegedaan want regen heeft hij in de laatste week niet meer gezien.
Foto's
