Het symbool van Sicilië
Italië
Europa
MarleenvM
Het symbool van Sicilië
Wanneer je naar Sicilië gaat is een bezoekje aan de Etna eigenlijk wel een must. De Etna is niet zomaar een vulkaan. Hij (een vulkaan is mannelijk) bestaat namelijk uit twee verschillende types. Tot zo’n 2700 meter is de Etna een schildvulkaan en de top is een stratovulkaan. Het verschil zit hem vooral in de dikte van de lava. Bij een schildvulkaan loopt de lava over de berghelling naar beneden en bij de stratovulkaan bouwt de druk op zodat je lavafonteinen krijgt. Die laatste zijn op dit moment het meest actief op de Etna.
Als meneer de vulkaan zich gedeisd houd mag je naar boven en dat doen we dan ook massaal. Niet dat ik de illusie had dat ik een van de weinige zou maar deze gekkenhuis had ik ook niet verwacht. We zijn inmiddels een week op Sicilië en nergens was het echt druk.
We parkeren de auto op een van de vele mogelijkheden en gaan naar de rij bij de kabelbaan om een kaartje te bemachtigen. Of het een toegevoegde waarde heeft weet ik niet maar ik wil perse naar boven. Ook op de hoogte waar je de auto parkeert kun je over kraterranden lopen maar ik heb een onverklaarbare drang om zo ver mogelijk naar de top te gaan. We sluiten achteraan in de chaos, dat wat de Sicilianen een rij noemen. Tussendoor wringen grote groepen mensen die blijkbaar een tour hebben en dus geen kaartje hoeven te kopen. Heetgebakerde Italianen vinden dat ze voorrang hebben en een groepje Duisters bewegen geen millimeter als ik ondertussen aardig klem kom te staan. Kortom een gezellige boel daar. En dat terwijl een simpel hekje wonderen kan doen. Het schiet ook voor geen meter op want er is maar één van de drie kassa’s open.
We raken tussendoor nog in gesprek met wat andere landgenoten die de rij voor het parkeerkaartje ook als zo tergend langzaam vonden gaan. Parkeerkaart? Oeps die hebben we ff gemist. Terug is geen optie want de kassa is inmiddels in zicht. Als de kabelbaankaartjes gekocht zijn loopt Harold toch nog terug want de boetes zullen ook wel niet mals zijn. Tegen de stroom in blijkt een nog grotere uitdaging te zijn want een uitgang die is er niet. The only way is up.
Eindelijk kunnen we plaatsnemen in het gondeltje dat geschikt is voor maximaal zes personen. We gaan samen met drie mensen uit India waarvan eentje duidelijk niet gesteld is op kabelbanen. We proberen haar wat af te leiden en grapjes te maken wat ten delen lukt. Ze is zichtbaar opgelucht als we het eindstation naderen.
Eenmaal boven krijgen we het volgende hectische opstakel. De jassenverhuurder schreeuwt hoe koud het wel niet is boven en daarnaast staat een dame die wandelschoenen verhuurt. Vele laten zich overhalen en gaan helemaal ingepakt in de rij staan voor de vrachtwagens. Wij denken dat een lekker warm vest, aangevuld met pet en sjaal, wel genoeg is.
De grote trucks brengen ons zo ver mogelijk naar de top. De weg er naar toe is al prachtig. Het landschap is zeker bijzonder te noemen maar vooral onwerkelijk. We komen onderweg vele tegen die te voet omhoog gaan. Steil tegen de wind in, gehuld in een korte broek, gaan ze strijd aan met de Etna. De Barbagallo krater blijkt het maximale haalbare vandaag (toch bijna 3000 meter hoogte) komen we achter als we boven zijn. Een gids neemt ons mee en vertelt onderweg het een en ander over wat we zien. We kunnen helaas niet over de kraterrand lopen want je waait zowat uit je ondergoed. Maar wat is dit de moeite (en het geld) waard. Dit had ik zeker niet willen missen. We lopen nog wat rond en als we het echt te koud gaan krijgen besluiten we naar beneden te gaan.
Bij de overstap van de trucks naar de kabelbaan nemen we even een pauze. We zitten hier op zo’n 2500 meter hoogte en we zoeken een mooi plekje uit. In het zonnetje op de gestolde lava genieten we van het uitzicht. Er is bijna geen bewolking vandaag en we kunnen Catania zien liggen. De temperatuur is hier een stuk aangenamer maar nog belangrijker de wind is hier ook stukken minder. Op een kleine kilometer afstand ligt een krater die je kunt bezoeken maar wij besluiten na onze pauze om toch weer naar beneden te gaan.
Bij de parkeerplaats liggen tenslotte ook nog twee kraters. Er staat in tegenstelling tot vanmorgen geen rij bij de kabelbaan. Er gaat bijna niemand meer naar boven maar ook naar beneden is het rustig. Volgens mij hadden we beter wat later kunnen gaan maar dat is achteraf makkelijk praten. We hebben een cabine voor onszelf en ik kan niet stoppen met naar buiten staren. Dit blijft mooi om te zien. Het verveelt me geen seconde. Eenmaal terug bij de parkeerplaats is deze al aardig leeg. Het is nu zo’n half drie in de middag en de rust keert al terug op de vulkaan.
We gaan nog even een van de twee Silvestri kraters bekijken. De makkelijkste is de Inferiore krater want binnen vijf minuten sta je al op de rand. De Superiore krater is een stuk pittiger omdat het pad vrij steil is. Maar in ruim een half uur ook wel te doen. Vanmorgen was het bij deze kraters ook erg druk maar nu lopen we maar met een handje vol mensen over de rand. Nog een laatste blik op de kleuren en vormen van de vulkaan voordat we in de auto stappen weer gaan afdalen. Ondanks de drukte die we vanmorgen hadden hebben we geen moment spijt. Onderweg naar beneden kunnen we het niet laten om nog een paar keer te stoppen en te genieten van een laatste blik op deze machtige berg.
Foto's
