Blog van de week: Het liefdespad van de Via dell’Amore
Elke week kiest Columbus Travel de blog van de week uit de blogberichten van onze community. Deze week is een Italiaanse hotelmanager wel heel gecharmeerd van Reisreporter daphnekeune.
Spreek je een hotelmanager aan omdat je wat wil vragen, blijkt hij hele andere plannen te hebben. Dit overkwam Reisreporter daphnekeune tijdens een vakantie aan de Italiaanse Amalfi kust.
‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik ben een
museumbarbaar. Met geen stok krijg je mij zo’n gebouw meer in. En
in een Openlucht Museum krijg je me niet naar buiten.
Als pianiste met een grote voorliefde voor literatuur, dans,
fotografie en arthouse films, kan ik mezelf nauwelijks een
cultuurhater noemen, maar als ik langer dan tien minuten in een
museum rondslenter, of –nog erger- net moet doen of ik echt luister
als een oprecht bevlogen medewerker een rondleiding geeft, dan
breekt het zweet me uit. Letterlijk. Laat mij maar de schoonheid
van de natuur ontdekken, en als ik me daarbij in het gezelschap van
de lokale bevolking bevind, dan ben ik zielsgelukkig.
Het was dus niet verwonderlijk dat ik op een ochtend in Agerola
mijn reisgenoten vrolijk uitzwaaide toen zij in een busje stapten
om Pompeï
te bezoeken. Geen ‘dode stenen’ voor mij. Ik verheugde me
op een dagje kuieren in dit mooie Italiaanse dorpje vlakbij de
Amalfi
kust.
Ik had maar één opdracht: op zoek gaan naar een winkeltje waar ik
CD-roms kon kopen voor de reisleider die zijn foto’s daarop wilde
branden.
Bovendien wilde ik mijn jarige kamergenoot verrassen met een taart
die ’s avonds na het diner als toetje geserveerd kon worden.
De hotelmanager hing wat verveeld rond in de lobby, maar sprong
meteen op toen ik hem in mijn beste Italiaans aansprak. Op mijn
vraag of het mogelijk was een verjaardagstaart te verzorgen voor
die avond, antwoordde hij dat de hotelkok er één met plezier wilde
maken. Ik stemde in op voorwaarde dat ik hem daarbij mocht helpen
en daarmee was de deal beklonken. De manager bracht me eerst naar
het computerzaakje, want volgens hem was dat véél te ver om naar
toe te wandelen. Ik twijfelde aan zijn inschattingsvermogen toen we
twee volle minuten later met zijn Fiat 500 halt hielden voor een
klein winkeltje. Als dank voor deze lift, nodigde ik hem uit voor
een kop koffie op het dorpspleintje. Hij wilde wel, maar niet dáár.
Hij hield het autoportier al voor me open, gebaarde ‘verderop’ en
ik stapte weer in.
Na een paar kilometer stopte hij voor een kleine bar, waar het
gebrek aan charme ruimschoots gecompenseerd werd door die van de
talrijk aanwezige mannen die ons luidkeels verwelkomden, er
onderling veelbetekenende blikken werden uitgewisseld en ik als een
pas verworven trofee naar de bar werd geleid. Ik begon in te zien
waarom de espresso hier beter zou moeten smaken..
De manager was van mening dat we niet terug konden naar het hotel
vóór ik een stuk van de Via dell’Amore had gezien, daar zou een
prachtig uitzichtpunt zijn over de Amalfi kust. Het was tóch zijn
vrije dag en bovendien waren zijn vrouw en kinderen op
vakantie.
Ik vond dat een weinig geruststellende gedachte.
Maar mijn nieuwsgierigheid was groot, en ik kon me bovendien niet
voorstellen dat hij plannen had dat “Liefdespad” op amoureuze wijze
met mij in te slaan.’
Reisreporter daphnekeune besloot op het aanbod
in te gaan. Hoe het avontuur afliep lees je hier.
