Skaftafell-oase (it soks...)
Zuidland
IJsland
TravelGoom
Skaftafell-oase (it soks...)
Tjee, wat stinken die sokken.
Ik heb ze ook al twee dagen aan omdat ik zo stom ben geweest te weinig van die dingen mee te nemen.
Nu, nat van het gletsjervocht, grijs van de lavastof en warm van de actie wordt het tijd ze uit te trekken.
Dampend hang ik ze over het prikkeldraad zo ver mogelijk van mijn trekkershut.
Een nieuwsgierig tureluurtje vliegt snel op en ik zweer dat ik het beestje hoor niezen.
Dat wordt morgen wakker worden met een cirkel dood gras in het IJslandse landschap.
Sokken stinken niet vanzelf, daar is vaak een goede reden voor.
In dit geval een klein paradijsje in een hoekje onder de immense Vatnajokull, Europa's grootste gletsjer.
Dat paradijsje heet Skaftafell en is een wonderlijke oase in het verder kale landschap waar gras de hoogste flora is daar tsunami's van gletsjerwater regelmatig over het land spoelen en een donkergrijze spoelzandvlakte achter laten.
Dat gebeurde voor het laatst in 1996 en de beelden ervan maken indruk.
Bij het bezoekerscentrum is op grote foto's te zien hoe wegen en bruggen werden weggeslagen na een onderijsse (jawel, als ondergronds bestaat, bestaat dit woord ook) vulkaanuitbarsting.
Het duurde een paar dagen maar toen perste het water zich onder de bijna een kilometer dikke ijslaag van de Vatnajokull vandaan.
Met apocalyptische omstandigheden tot gevolg.
Wonderwel is Skaftafell deze ellende steeds bespaart gebleven en dat maakt de plek nog meer bijzonder.
Ik ben hier nu twee dagen en reis morgen verder.
Maar eerst die sokken dus.
Gisteren heb ik voor het eerst van mijn leven over een tong gelopen.
Eentje met sterke barsten, blauw van de kou en op sommige plekken erg nat.
Een gladde tong ook zodat de Svinafellgletsjer alleen met gids bestegen mag worden.
Tussen een groep bevriende Fransen was ik het buitenbeentje en dat heb ik graag als ik op een bijzondere plek ben.
Met pikhouweel en steigijzers langs gletsjerspleten zonder bodem, hemelsblauwe waterholes en het hoogtepunt: een bevroren dinosaurusrug.
Ik had nog wel even willen blijven, het was er aangenaam.
Doch de Vatnajokull is onvoorspelbaar en besloot een ijzig windje vanaf haar immense dak te blazen.
We waren het plots met de gids eens: we gaan terug.
Mijn sokken hangen een paar kilometer van de gletsjer vandaan.
Op de Svinafell Camping heb ik een trekkershut gehuurd met, zittend op de kleine veranda, een wijds uizicht over de zwart-groene spoelzandvlakte die pas over 40 kilometer de Atlantische ocaan raakt.
Achter me de hoogste bergen van IJsland.
Onder hun deels bevroren, ruim 2100mtr hoge toppen vormen steile wanden het decor voor de camping, er komen tientallen flinterdunne watervallen omlaag.
In de onbegaanbare kloven die er zijn onstaan is het weelderig groen met struiken en zelfs en enkele boom.
Het zijn de voortekenen van het paradijsje verderop, Skaftafell is de warmste plek van IJsland met een groot struikbos en heide.
Wonderlijk onder deze immense vriezer.
Bij het bezoekerscentrum ligt een grote camping waarachter een smal pad geleidelijk omhoog klimt. Al snel loop ik tussen manshoge struiken waar het paars van verdwaalde lupides zich met gele rotsbloemen mengt.
Mijn doel is de beroemde Svartifoss die als een gekartelde wond een gat in het vrolijke groene landschap slaat. De bijna symmetrische zwarte basaltpijpen vormen de achtergrond van de ca. 25 meter hoge waterstraal die twee armen breed naar beneden duikt.
Na een klein uur ben ik er en zetel ik me op het bruggetje over de beek die terug op de route nog een keer flink naar beneden valt.
Dat doet ze niet zo mooi als in dit basalttheater waarvan ik nu pas merk dat de wanden een lichte echo verspreiden.
Ik zit op een goede plek en op goede plekken mag ik graag de pootjes even in het water doen.
Met ijskoud Vatnajokullwater is dat bovendien een extra uitdaging en al snel houd ik het bij spetteren.
Bewust van de reeds aanwezige sokaroma's heb ik de voetwarmers een paar meter verderop tegen een rots aangegooid.
Na een uurtje wegdromen en enkele internationale beleefdheidsgesprekjes met mensen die jaloers waren op mijn beste plekje mogen de sokken weer aan voor de terugweg.
Ik sta op van het bruggetjes dat snel weer bezet is en daal langzaam af onder een openbrekend wolkendek.
IJslands hoogste bergtoppen worden zichtbaar, brekend door de honderden meters dikke ijslaag, een machtig gezicht. Voor me overzie ik de spoelzandvlakte tot aan de rotseilanden aan zee. Het kost moeite te beseffen dat de vernietegende leegte zo recent is.
De avond is al een tijdje onderweg maar in de dagen rond de middernachtzon merk je daar weinig van.
Terug op de camping zet ik soep op in de centrale keuken en zal ik me straks op gaan frissen.
Dat kan in het warme buitenzwembad en de sauna van de camping zelfs tot middernacht.
Mijn sokken hangen dan al over het prikkeldraad, ze mogen de aangename lenteavondroes niet verpesten.
Ik eet mijn soep en ik zwem, ik luier en kijk naar de IJslanders uit de omgeving die met hun bier aan de rand van het zwembad plaatsnemen.
Als het niet donker wordt valt de tijd weg en moet de campingeigenaar de bezoekers waarschuwen dat hij toch echt met middernacht gaat sluiten.
Rozig en voldaan na twee dagen intensief Skaftafell avontuur slenter ik terug naar mijn trekkershut.
Daar leg ik de kleren voor de volgende dag al klaar.
Mijn armen verdwijnen diep in mijn rugzak en tasten de bodem af.
Shit..., geen sokken meer...
Foto's
