Jokulsarlon, onwaarschijnlijk gletsjermeer
Zuidland
IJsland
TravelGoom
Jokulsarlon, onwaarschijnlijk gletsjermeer
Een hele grote zwarte haai. Walvisformaat zelfs maar hij wil niet onder. Zijn rugvin trots in de lucht, verheven boven de witblauwe ijsbergen rondom. Hoewel ijsbergen? IJsheuvels, ijsrotsen, ijsschotsen, ijsblokken, ik zoek een naam voor het geweldige landschap voor mijn neus. Mijn blik gaat ontelbaarbaar vaak rond en dan weet ik het: ‘IJskunst’ is de beste naam.
Jokulsarlon, het bekt wel, een naam die je niet snel zult vergeten. Naam voor dit natte theater vol ijskunst. Speeltuin voor zeehonden en vele vogelsoorten maar ook voor mensen in bootjes die de tentoonstelling van de gletsjerartiest van dichtbij willen bekijken. Moeder natuur heeft weer eens haar gereedschapskist te voorschijn gehaald en deze keer het Vatnajokull-gruis zijn onweerstaanbare uiterlijk gegeven. Wit met zwart drijvend in turquoise afgemaakt met tinten blauw. Kijken is een verslaving en dat weet het SD-kaartje in mijn camera spoedig ook.
Ik heb een parkeerplaats voor mezelf. De mountain-bike is snel rijklaar en zo begeef ik me op de zuid-westelijke heuveltjes rond het meer. Hier heb ik al het moois voor mezelf, zonder de ronkende motor van het amfibievoertuig die het krakend zingen van het ijs verstoord. Dat zingen is zacht net als de bewegingen van de ijsschotsen die langzaam maar willekeurig een kant op drijven.
Ik doe mijn ogen dicht en luister. In de verte botsen twee schotsen op elkaar maar meer dan het geluid van een stijve ochtendknie is het niet. Het plonsen van vallende gletsjerdruppels verbeeld de stilte nog het meest. Dan een onrustig gekraak. Ik open mijn ogen en zie enkele kleine ijsblokken versneld opzij drijven. Een schim onderwater maar die is snel weer verdwenen. Mijn vermoeden wordt snel bevestigd als 30 meter verder een zeehond zijn kop boven water steekt.
Prettig fietsen is het niet, de heuveltjes zijn kort en steil, vol grote stenen maar ik wil nog een stukje verder. Hier vooraan liggen de ijssculpturen verder uit elkaar en overheerst het heldere koude water.
Iets verderop klampen de kunstwerken zich nog halsstarig vast aan moeder gletsjer.
Het kraakt er meer het leven lijkt er harder. Eenmaal los geeft elke ijsschots zich over en wacht gelaten op haar beurt om door de gletsjerrivier naar zee te worden gevoerd.
De lucht is langzaam steeds blauwer geworden. Ze is inmiddels zo blauw dat ik het machtige wit goed kan zien. Voor het eerst zie ik iets van de omvang van de Vatnajokull die met haar grootte van 1/3e Nederland werkelijk onvoorstelbaar is. Groots maar niet dreigend, glimmend in de zon, liggend met haar snuit op de bergen als een hond die haar kroost in de gaten houdt. Het is niet overdreven om de Vatnajokull de bron van al het leven hier op IJsland te noemen. ’Aangenaam kennis met u te maken’, fluister ik zacht.
Een groep eidereenden vliegt onder me langs en ik besluit met hen mee te gaan.
Ik verlaat dit gedeelte van het meer en fiets via de asfaltweg richting brug. Deze overspant de gletsjerrivier en biedt een fraai zicht op de voorbij drijvende ijsbrokken. Het is druk op de parkeerplaats bij het restaurant. Midden op de middag is het hoogtepunt voor de boottochten op het meer. Ik ga de andere kant op richting zee. Vanaf de brug heb ik al gezien dat er een aantal stevige ijsbrokken op het strand liggen.
Als er geen collega reisgenoten in de buurt zijn, en dat is zelden, schiet ik mijn plaatjes. De grootste brok is circa 2 bij 3 meter en is veruit het meest geliefd. Klimrek voor volwassenen en blauwe billenbron voor ieder die was vergeten dat ijs glad is. Ik mag een paar keer stiekem lachen.
Ik vermaak me bij de kleinere stukken die als glinsterend kristal verspreid liggen. Je kunt er werkelijk doorheen kijken, Specsavers zou jaloers zijn.
Dan een dreun als een doffe trom. Achter me heeft een grote ijsbrok flink vaart gekregen door de stroomversnellingen in de gletsjerrivier. Ze botst hard tegen een nog grote blauw ijseiland dat al een tijdje midden in de rivier moet liggen. Een duwen en trekken volgt maar het ijseiland wint. Verslagen draait de deels verkruimelde ijsbrok om haar heen verder naar zee. Daar zal ze uiteindelijk ook de strijd met de golven verliezen.
Ik wil niet weg maar een van de schaarse verplichtingen tijdens mijn reis roept. Ik moet op tijd in het hostel zijn. Nog een laatste rondje over strand en dan via de brug terug naar de auto.
Jokulsarlon is een ongekend natuurtheater waar je aan twee ogen niet genoeg hebt. Afkicken na deze uren vol pracht wordt lastig.
Zelden heb ik bij het wegrijden zo vaak in mijn achteruitkijkspiegels gekeken.
Foto's
