Asstorm rond de vulkaan, lang leve de buschauffeur
Zuidland
IJsland
TravelGoom
Asstorm rond de vulkaan, lang leve de buschauffeur
Niets, helemaal niets.
Geen hand voor ogen alleen een donkergrijze mist die onophoudelijk de voorruit kietelt.
De buschauffeur zweet en zucht maar lijkt gelukkig nog ver van wanhoop.
Voor de zoveelste keer zet hij de bus stil.
We wachten op de volgende opening in deze angstaanjagende wolk.
Ik kijk met hem mee vanaf mijn stoel rechts voorin en maak overbodige opmerkingen om de man gerust te stellen.
De naam ‘Eyjafjallajokull’ kennen we inmiddels allemaal. Het ook uitspreken wordt een stuk lastiger maar ik kan me voorstellen dat het op felle toon als een ideaal scheldwoord klinkt.
We verdoemen de vulkaan, tenminste ik gok dat de chauffeur dat doet. Voor mij is dit een avontuur maar ik rij hier ook niet dagelijks.
Alleen als iemand je er op wijst weet je dat de kleine witte pluim boven de wolken uit de Eyjafjallajokull komt. Het monster van de Europese luchtvaart heeft opvallend weinig sporen achter gelaten op IJsland zelf. Wat een hoofddoel tijdens mijn reis had moeten zijn is bijzaak geworden. Maar de vulkaan neemt daar geen genoegen mee.
Hij geeft me een lesje natuurkrachten zonder zelf ook maar enige inspanning te verrichten. De wind is zijn metgezel en speelt in alle vrijheid op de vlaktes onder zijn voeten. De Eyjafjallajokull kijkt toe en lacht zacht proestend nog een wit stoomwolkje uit.
Thorsmork, misschien wel het mooiste maar in ieder geval het groenste stukje IJsland, is verworden tot een mega-asbak. Een 10 centimeter dikke laag vulkaanstof heeft de vallei die Thorsmork is een deken gegeven. Donkergrijze schimmen en silhouetten blijven over. Het water heeft dezelfde kleur en stroomt hard voorbij het schaarse groen dat vecht om een zonnestraal te vangen. Het oogt onwerkelijk, alsof ik een bijrol heb gekregen in een ouderwetse zwart-wit film. De natuur acteert en het is nog maar de vraag of ik mee mag doen als ik straks mijn wandelingen ga maken.
Voorlopig ben ik mental coach en een extra set ogen voor de buschauffeur die inmiddels weer een gat in de wolk heeft gevonden.
De afgelopen weken was het prachtig weer in Thorsmork. Zo heel slecht is het vandaag niet maar de wind is naar krachtje 7 gegaan. Het fijne as wordt met kracht de vallei uitgeblazen en wij gaan er dwars tegenin.
In de verte doemen twee lichten op. Het is de jeep van de parkwachter die hortend en stotend over de stenige gravelweg naast de bus komt te staan. Een kort gesprek door het raam volgt en ik hoor een geruststellend ok.
‘It’s better at the end of the valley’, vertelt de chauffeur als we weer verder rijden.
Hij houdt even stil om er aan toe te voegen: ’but no hiking today…’.
Die zin spreekt hij zachter uit maar de woorden lijken door de bus te echoën.
Een bus vol avonturiers met wandelschoenen, detailkaarten en zonodig proviand voor een meerdaagse tocht maar ‘no hiking today’. Achter me worden nu ook de gezichten grijs.
Na een aantal kleinere rivieren moet nu de lastige Krossa overgestoken worden.
De bus heeft hoge poten maar het sterk stromende water geeft toch een knoopje in de maag. Ik kijk naar de chauffeur maar die zoekt met dezelfde concentratie als de afgelopen 2 uur naar de juiste route. Op honderd meter is de overkant van de rivier nog maar net te zien. De aswolk is hier iets dunner maar de apocalyptische omgeving doet mij een Hitchcockdeuntje neurien. Voorzichtig rollen de voorwielen het water in direct gevolgd door een scherpe draai naar links. We halen de verhoging in het midden van de rivier maar het diepste gedeelte volgt nog. Doch de wind zet aan en binnen enkele seconden is het zicht weer teruggebracht tot nul. Ik kijk uit het raam maar kan de vlak onder me stromende rivier niet zien.
Van Thorsmork heb ik nog niets meegekregen. Geen enkele indruk en daarmee fantasie van hoe mooi dit gebied kan zijn. En nu hier, op een grindbank midden in de wildstromende Krossarivier zonder ook maar iets te kunnen zien. De wind giert langs de bus en klinkt harder door de gespannen stilte in de bus. Ik stop met neuriën, Hitchcock is voor watjes.
Dan een gat, een grote met duidelijk zicht. De bus rolt verder, het water tot aan de ramen. Een kwartiertje later zijn we bij de berghut, ons einddoel. Een reis van ruime een uur duurde bijna 3 keer zo lang maar het applaus voor de chauffeur is verdiend. No hiking today. De as is zo fijn dat ze direct je longen ingezogen wordt. Niet giftig maar wel asbestachtig ongezond. We mogen de berghut niet uit. Dank je wel beste Eyjafjallajokull, doe mij de volgende keer maar gewoon een lavastroompje.
Na een uur is er goed nieuws. Dieper in de vallei is de asstorm gaan liggen. De bus rijdt verder en levert ons af voor toch nog een paar korte wandelingen. Ik krijg een indruk van hoe mooi Thorsmork moet zijn. Een groene vallei vol puntige bergen en kronkelende rivieren onder de armen van twee gletsjers. Die gletsjers zijn gecamoufleerd door een pikzwarte aslaag en zijn haast niet van de bergen te onderscheiden. Ik klim zo hoog als ik in een half uurtje klimmen kan. Met Thorsmork voor me en de Eyjafjajokull achter me zak ik op een rots en drink mijn flesje leeg.
Mijn hoofd draait naar links, naar het begin van de vallei waar de asstorm de lucht nogsteeds donkergrijs kleurt.
Thorsmork is dof, grauw en duidelijk niet zichzelf.
Maar ik vermaak me wel, de kick van het avontuur.
En we moeten straks ook nog terug…
Note: de Eyjafjallajokull is eigenlijk de naam van de gletsjer maar is in de volksmond al snel ook gebruikt voor de vulkaan.
Foto's
