Hoewel velen een ander beeld hebben bij een safari, hebben wij onze trip naar Látrabjarg toch echt als zodanig beleefd. Sterker nog, het was voor ons de meest intense wildlife ervaring tot nu toe. We balanceren op het meest westelijke randje van Europa.

Látrabjarg is de grootste vogelklif van Europa en is bekend geworden door de grote kolonie papegaaiduikers die hier gehuisvest is. De klif is 14 kilometer lang en tot 440 meter hoog. Vele miljoenen vogels zijn van hun voortbestaan afhankelijk van deze rots. Er leven onder andere papegaaiduikers, jan-van-genten, zeekoeten en alken, en voor sommige soorten geldt dat 40% van de wereldpopulatie hier leeft.

Het is buitengewoon indrukwekkend om op Látrabjarg te zijn. Loodrecht rijst de rots op uit de ijskoude zee. Alsof je aan het eind van de wereld bent. Het aantal vogels is ongekend. Het geluid van de zee wordt ruimschoots overstemd door het geluid van de talloze vogels. Het is één grote vogelflat, waarin ook nog een bepaalde hiërarchie te ontdekken valt: bovenin leven de papegaaiduikers, daaronder de alken en zeekoeten, en weer lager allerlei soorten meeuwen. Bijzonder is dat de vogels zich hier weinig van je aantrekken en je dus ontzettend dicht bij de vogels kunt komen.

De dikke mist die de hele dag al over de Westfjorden heerste, weerhield ons er bijna van om de vogelrots te bezoeken. Maar toch besloten we te gaan. Iets voor middernacht loste de mist plotseling op, waardoor we ineens bóven de bewolking stonden en dit prachtige uitzicht hadden. De onooglijke vuurtoren markeert het meest westelijke punt van Europa (de Azoren niet meegeteld) en langs de afgrond zie je nog een vogelaar staan mét camera en statief. We gaan zeker nog eens terug, maar deze geweldige avond wordt waarschijnlijk niet meer overtroffen...