Puffins in the mist
Westfjorden
IJsland
Dennisenroel
Puffins in the mist
Diepe kuilen trotserend, rijden we met onze auto over een zandweggetje naar ons hotel aan de baai van Breidavik. Dit gehucht is het laatste stukje bewoonde wereld op weg naar Látrabjarg, één van de grootste vogelkliffen ter wereld en tevens het meest westelijke puntje van Europa. Terwijl we een dikke stofwolk achter ons laten, passeren we de ene diepe afgrond na de andere. De Westfjorden zijn betoverend mooi. Zo puur, zo afgelegen, dit soort plekken zijn zeldzaam in Europa!
We mogen vandaag niet klagen over het weer. De ruim 200 kilometer lange rit tussen Suðureyri en Breidavik wordt grotendeels begeleid door een stralende zon. Het water in de diepe fjorden kleurt daardoor Caribisch blauw en nodigt bijna uit tot een frisse duik. De temperaturen zijn echter heel wat minder Caribisch, zodat we ons op tijd bedenken.
Einde van de wereld
Bovendien moeten we door, want de papegaaiduikers wachten… Vogelklif Látrabjarg hebben we bewust in ons reisschema opgenomen, omdat dit de beste plek in Europa is om de papegaaiduiker in het wild te zien. Hoe dichter we deze ‘klif der kliffen’ dan ook naderen, des te meer de voorpret op de voorgrond komt te staan. Rond de klok van 5 arriveren we in Breidavik. Eén kerk, twee huisjes en ons hotel. Verder niets dan zand en duinen. Een gehucht in de puurste zin van het woord. Het voelt aan als het einde van de wereld.
Terwijl we onze bagage uitladen, trekt er laaghangende bewolking de baai binnen. We kijken elkaar bedenkelijk aan. Het zal wel loslopen, hopen we hardop. Maar een half uur later is Breidavik bedekt onder een dikke laag stroperige mist. Het zicht is nog maar 10 tot 20 meter en de teleurstelling groot. Omdat de weg naar Látrabjarg als zeer slecht bekend staat, is het maar de vraag of het verstandig is om nog te gaan. Verstand of gevoel zijn echter heel andere dingen. En zeg nou zelf: kom je ooit nog zó dicht bij de papegaaiduikers?
Door dichte mist
Natuurlijk besluiten we te gaan. Stapvoets rijden we door de dichte mist. Sommige stukken zijn spannend, vooral daar waar je het eind van de afgrond niet kunt zien. Stoïcijns vervolgen we onze tocht. Drie kwartier later komen we aan bij een parkeerplaats. Hier stopt de weg abrupt. Er staat en enkele auto, en een onooglijke vuurtoren markeert het meest westelijke punt van Europa. Eindelijk, we zijn op Látrabjarg!
De klif is 14 kilometer lang en tot 440 meter hoog. Een witte lijn geeft aan dat je niet te dicht bij de rand moet komen. De val is diep en hulp kan hier lang op zich laten wachten. Vele miljoenen vogels zijn van hun voortbestaan afhankelijk van deze plek. Er leven onder andere papegaaiduikers, jan-van-genten, zeekoeten en alken, en voor sommige soorten geldt dat 40% van de wereldpopulatie hier leeft.
Vogelflat
Het is buitengewoon indrukwekkend om op Látrabjarg te zijn. Loodrecht rijst de rots op uit de ijskoude zee. Het aantal vogels is ongekend. Het geluid van de zee wordt ruimschoots overstemd door het geluid van de talloze vogels. Het is in feite één grote vogelflat, waarin ook nog een bepaalde hiërarchie te ontdekken valt: bovenin leven de papegaaiduikers, daaronder de alken en zeekoeten, en weer lager allerlei soorten meeuwen. Bijzonder is dat de vogels zich hier weinig van je aantrekken en je dus ontzettend dicht bij de vogels kunt komen. Voor heel even maak je deel uit van deze vogelgemeenschap.
Puffins in the mist
Hoewel het in de reisgidsen zwart-op-wit staat, vonden we het moeilijk om te geloven dat je de papegaaiduikers of puffins op Látrabjarg tot minder dan een meter kunt benaderen. Maar het is écht zo! De vogels zijn erg nieuwsgierig en waggelen soms zelfs voorzichtig naar je toe. Ze zijn druk bezig met het bouwen van hun nesten, hetgeen erg vermakelijk is om te zien.
Ons fototoestel maakt overuren en de dichte mist heeft als prettige bijkomstigheid dat het licht heel mooi gefilterd wordt. Dit licht wordt alleen maar mooier naarmate de middernachtzon steeds feller gaat schijnen. Het is zo helemaal niet moeilijk om mooie foto’s van deze vogeltjes te maken. En dan zijn we getuige van een bijzonder verschijnsel. Vrij abrupt zakt de bewolking naar de dieper gelegen zeespiegel en werpt de middernachtzon haar oranjerode lichtbundels over de vogelklif. Het is een lichtshow zoals we hem niet eerder hebben gezien.
Samen met de papegaaiduikers op de klif der kliffen, en dat onder de warmte van de middernachtzon. Dit zijn van die geluksmomenten die het reizen de moeite waard maken.
Foto's
