Gekke IJslanders! (Rondreis IJsland, deel 1)

Door: Gidi

Geplaatst op Nov 14, 2010

Avontuurlijk is het juiste woord om te omschrijven hoe het was om zo ver te komen als ik nu ben: op het meest westelijke puntje van Europa: de vogelrotsen van Látrabjarg. Te beginnen bij het gekke Reykjavik, waar de mensen bij 14 graden nog handschoenen dragen en waar "superjeeps" met extra brede carrosserieën en banden het straatbeeld beheersen. Volgens een jongen in een lokale bar was de regen nog nooit zo erg geweest, al zouden wij in Nederland spreken van gemiddelde bui. Die IJslanders zijn niks gewend dacht ik nog, maar die mening zou ik snel bijstellen...

Na een nacht die zo licht was als de dag zelf (serieus - zelfs de straatlantaarns bleven uit) kon ik mijn auto ophalen: een knalrode Suzuki Jimny 4WD die ik meteen maar flink op de proef heb gesteld. Via een onverharde binnenlandroute met uitzicht op gletsjers en eindeloze steenvlaktes reed ik al hobbelend naar het schiereiland Snaefellsnes, meteen 1 van de langste ritten van de reis. Het was fris, bewolt en regenachtig waardoor het wel moeilijk was om foto's te maken. Onderweg heb ik een heerlijk bad genomen in een kleine hete bron, niet ver van de openbare weg en zomaar toegankelijk (als je hem weet te vinden!). Dat je zo'n warme bron ook prima kunt gebruiken om een wasje in te doen merkte ik toen ik op de terugweg naar de auto iets te ver in de modder wegzakte... Al met al een goedgevulde dag waardoor ik meteen het gevoel had al veel langer dan 1 dag onderweg te zijn!

Dat IJslanders zo gek nog niet zijn merkte ik de volgende 2 dagen. Na een aangename wandeling langs de basaltkust bij Arnarstapi vond ik op het eindpunt, bij een piepklein afgelegen dorpje, een al even piepklein cafeetje waar ze heerlijke taart serveerden, voor een prijs waar je in Nederland nog geen glas water voor kunt krijgen. Hoezo crisis? En die handschoenen waar ik het eerder over had, leken plotseling een heel goed idee toen ik op de veerboot stapte naar de ruige Westfjorden; de koude wind ging letterlijk door merg en been. Dus maar gauw een paar aangeschaft en meteen ook een wollen muts erbij; je kunt maar beter goed voorbereid zijn!

De Westfjorden zijn prachtig bergachtig en een genot om doorheen te rijden. En passant heb ik nog een Oostenrijks koppeltje geholpen die pech hadden met de auto (zelfde verhuurbedrijf als ik, dus hopelijk geen voorteken...). Via een kleine omweg belandde ik na een spectaculaire afdaling op het Rauðissandar, één van de mooiste stranden die ik ooit gezien heb. Zo groots en weids dat het niet op een foto tot zijn recht komt. En tot mijn verbazing stond hier, in één van de dunst bevolkte gebieden van Europa, opnieuw een cafeetje! Een cappuccino op deze plek, onder dramatisch mooie kliffen en met uitzicht op een haast eindeloos roodbruin gekleurd strand, kostte niet meer dan 2,5 euro...

Nu zit ik dan bij boerderij en guesthouse Breiðavik aan het meest westelijke puntje van Europa en daar bewijzen de IJslanders opnieuw dat ze nog helemaal niet zo gek zijn: bereik op mijn mobiele telefoon heb ik niet, maar er is wel draadloos internet! Daarvan maak ik dus dankbaar gebruik om via mijn kleine netbook dit verhaal te uploaden. Vanavond (het wordt toch niet donker!) ga ik naar de vogelrotsen van Látrabjarg, 15 kilometer verderop totdat de weg ophoudt en ik écht niet verder naar het westen kan. Ze zeggen dat je daar zo dicht bij de papegaaiduikers kunt komen dat je ze bijna kunt aaien...

(Gepost op 04-07-2010 in Breiðavík)