We staan op de toren van de Hallgrimskirkja, een betonnen kerk die op grote afstand zichtbaar is in Reykjavik. Beton kan de strijd met de elementen wel aan, het roest niet.
Dat kun je niet zeggen van de houten huizen in het oude centrum, die met verticale golfplaten zijn bedekt. De laatste jaren worden deze huizen opgeknapt door jonge IJslanders.
Ze willen graag in de oude stad wonen en geven met liefde veel geld uit voor een niet eens zo grote woning.
Ze kopen het huis voor ongeveer zes ton en dan begint het grote werk. De roestige golfplaten worden vervangen door glimmende nieuwe. Het verven begint pas drie jaar later, want als je voor die tijd verft, bladdert de hele zaak af. Linksonder zie je dit fenomeen.
We kijken op het Deense gedeelte van het centrum (tot 1944 hoorde IJsland bij Denemarken). Het IJslandse deel ligt meer westelijk. Reykjavik dankt zijn naam aan de thermische activiteit van de bodem. De straat waarop je kijkt is altijd ijsvrij, hij heeft natuurlijke vloerverwarming.