De snijdende wind maakt het koud, zo koud dat ik mijn vingers niet meer voel. Ik verlang naar warme chocolademelk en zo'n grote verwarmde slof waar ik mijn bevroren tenen in kan proppen. Toch blijf ik nog even staan met mijn vinger op het knopje van mijn camera, klaar om tig foto's achter elkaar te schieten. Ik wacht.....op die ene grote blauwe bel die zich vormt voordat de geiser explodeert en al het water met immense kracht omhoog spuwt. Wat is de natuur toch fascinerend.
En daar heb je hem dan.....de bel!. Ik vind hem prachtig en vergeet meteen dat ik bevroren ben.